дан кулардик. Шу-шу биз баримиз
телефон жиннисига айлангандик. "Тестни ўйлама, телефон орқали бирорта устозимиз айтиб туради. Пулини берсак бўлди-да,
дея бир-биримизни репититорга бориб вақт сарфлаб ўтирма”, дея ёўлдан урардик.
Орадан уч ой ўтди. Битирув имтиҳонлари, диплом иши бошланган пайтларда бир йигит қўнғироқ қилди.
-Алло, Диля! Унинг овози жуда ёқимли ва ўктам эди.
-Дилямасман, Гуляман, сиз кимсиз?
-Ҳа Гуля, узр сиззи Диля дебман. Анови қора сочли дугонангиз бор-ку, кўзлари катта-катта?
-Ҳм,Поттими?
-Ҳа. Уни номери ўчиб кетибди. Айтворасизми?
-Сиззи танимадим-ку?
-Танийсиз. Исмимни ўзингиз эсламагунча айтмайман. Қизлар мани унутишса жуда хафа бўламан-да....

Ман унга Фотиманинг телефон рақамини бердим.
-Узр,Гуля. Яна бир дугонангиз бор эди-ку. Доим сила билан бирга юрадиган.
-Ситтини айтаяпсизми ёки Моххиними?
-Иккаласиниям рақами бўлса, илтимос айтинг. Туғилган кунимга таклиф қилмоқчийдим.
-Ман уларнинг ҳам рақамларини бердим. Қизиқ, у ким экан? Курсдошларданми, синфдошлардан? Ёки
бегона? Бегона бўлса, мани рақамимни қайдан топди, дугоналаримни қандай танийди? Эртага коллежга борсам,
ҳаммаси аниқ бўлади-қўяди, деб уйқуга кетдим. Тонг-саҳарда яна қўнғироқ бўлди. Хавотирланиб келган
аямга "Будилник қўйгандим, дарс қилмоқчиман”, дея таскин бердим. Аям ёқасига туф-туфлаганча чиқиб
кетди. Аям кетганларидан кейин.
-Алло кимсиз, дедим рақамига ҳам қарамай. Бу ман, Гуляхон! Туни билан сизни ўйлаб ухлолмадим. Тонгни
сизнинг ёқимли овозингиз билан бошлай, деб ният қилдим.
-Сизни танимаяпман.
-Наҳотки, кечқурун суҳбатлашгандик, дарҳол эсиздан чиқиб кетдимми? Айтгандим-ку, қизлар мани
унутишса жуда хафа бўламан.
-Ия, сизми?
-Ҳа, мен ўшаман, ўша. Сиз манга Кумушдек дилдор, ман сизга Отабекдек ёр бўлсам, не ажаб.
-Унда Зайнаблар ҳам кўпми? Балким, сиз шундай унутаверсангиз Зайнабга ҳам ёўл очилади-да! -деди.
Тонгги уйқуни яхши кўрсам-да, тоза ҳавога юз тутгим келди. Қўлимга тест китобчасини олиб, супага
чиқиб ўқий бошладим. Аммо хаёлларим пойинтар-сойинтар бўлганидан кўзим ўқирди-шуурим қабул қилмасди.
Ўша номаьлум йигитни "Зайнаб”дан қизғана бошлагандим. Эҳтимол, улардан бири дугоналарим бўлиб чиқар.
Қўнғироқ қилишга юзим чидамади. Сабр қилай-чи. У ким экан? Потти иккаламиз бизнинг дарвозамиз олдида
учрашдик.
-Кетдикми? -деди у жилмайиб. Негадир кўзлари ёниб турар, хурсандлигидан дасти узун сумкачасини айлантириб,
гоҳ осмонга отиб оларди.
-Тинчликми, оғзинг қулоғингда?
-Сшрама, йигитим телпон қилди.
-Қанақа йигитинг, ёўқ эди-ку, дея юрагимга хавотир қўнди.
-Ёўқ эди, энди бор. Ўзиям кечаси билан гурунглашдик. Ҳозир симкартамда бир сент ҳам ёўқ. Тонг отсин
Ўзим пул ташлайман, деди.
-Исми нима?
-Билмайман, адашиб тушганди. Бир-биримизни овозимиздан севиб қолдик. У мандан қайси рангдаги атиргулни
ёқтиришимни сўради? Нақ "Қиш сонатаси” дейсан. Оқ атиргулни дедим. Қайси фаслни ёқтиришимни сўраганда кузни
дедим. Хазонларни бир-бир босиб шитирлатиб юришни яхши кўраман,дедим. Унда кузда кўришамиз, -деди.Боя
ёзни десам бўларкан. Ўртада ёз турибди. Уни бўлса,ҳозироқ кўргим келяпти.
- У санга Отабек, Кумуш ҳақида гапирмадими?
-Ёўқ. Овозингиз Юджинникига ўхшаркан, деб «Қиш сонатаси»даги қўшиқларни манга жўнатди.
Шу куни Моххи, Ситти ҳам ким биландир телефонда танишган. Ман индамай қўя қолдим. Чунки, уларнинг
рақамини берганим учун ўша номаьлум йигит қўнғироқ қилгандир, деган тусмолим бор эди. Кечқурун нақ ўн
бир. Эндигина кўзим илашганда қўнғироқ бўлди. Юрагим патирлаб уриб кетди. Худди икки хона нарида ётган дадам
билан аям юрак уришимни эшитадигандек қўрқиб, кўрпага буркандим. Секин зангори тугмани босдим.
-Гуля, нега овоз бермайсиз.Кимдир борми? Ман ўшаман.
-Сиз Отабекмисиз, Жунсангмисиз ёки Дон Жуанмисиз? Кеча дугоналаримни ҳам қулоғига лағмон осган
"астонопка”си ёўқ бекорчимисиз?
-Нималар деяпсиз? Туҳмат қилиб, ёш жонимга зомин бўлмоқчимисиз?
-Унда уларга ким қшнғироқ қилди?
-Қайдан билай. Кеча сиз билан гаплашишга баҳона тополмай, дугоналарингизнинг рақамини сўрагандим.
Аслида, уларни танимайман. Ман сиззи қариндошингизнинг тўйида кўргандим. Ўшанда рақамингизни сўраб
билгандим. Орадан анча вақт ўтса-да, боғланишга чўчидим.
-Унда си

AЛДАНГАН ҚИЗЛАР 1-қисм.

Гр:?Ҳикоя ва қиссалар

Ҳаммаси дадамга "Сотка” олиб бермасангиз, ўзимни ўлдираман”, дея хархаша қилган кунимдан
бошланди. Ахир коллежимиздаги курсдошларим қўлидан бир эмас, бир неч та "сотка” ўтиб кетди-ю, манда ёўқ.
Ҳатто қандай бошқарилишини ҳам билмасдим.
-Агар шу туриш-соткасиз юраверсанг, уйда қари қиз бўлиб ўтириб қоласан,-деди бирга ўқишга қатнайдиган
дугоналарим ичида Ситора деганлари.Қолганлари афсусланиб тасдиқлашди.
-Курсимиздан уч қизнинг тўйи бўлди. Учови ҳам СМС орқали танишган. Ҳозир қўлингда телефон бўлмаса ит
қарамайди, тўғри айтдинг, Ситти, -деди Моҳинур.
-Моххи, кўнглига тегади, демайсан-а? Дадаси олиб бермаса нима қилсин? Дадаси зўр одам-у, лекин эскича
фикрлайди-да, -дея орага тушди энг яқин дугонам, маҳалладошим Фотима. У катта ёўлдан маҳалламизга қараб
бурилиб кетаётганимда ҳамдардлик билдиргандек Ситтининг ортидан гапирди:
-Ўргилдим, "сотка”ли бойбиччадан. Дадаси "Ипподром”да куни бўйи арава тортишини аям айтгандилар. Бир кўпти ичида айтиб изза қилай дедим-у, яна ағ-бағини ўйладим. Сани даданг бозорри олд бизнесмени, сани ер-у
кўкка ишонмайди. Ҳайрон қоламан, лекин битта телефонга арзитмайди. Қизларди мана бундай чақиб оладиган
гапларини эшитмайди-да. Агар озроқ йиғиб юрган пулинг бўлса, манга бер. Санга телефонимни бериб, ўзим бошқасини оламан. Қаердан олдинг, десалар Поттиники, дейсан қўясан.
Мен унга жавоб беришга улгурмасимдан дарвозамизга етиб келдим. Индамай уйга кириб кетдим. Ҳовлида
дадам узумларни хомток қилаётган эканлар. Салом ҳам бермай, ҳунг раб йиғлаб юбордим. Токқайчини
қўлларида тутганча дадам келиб бошимни силадилар.
-Гулнора, она қизим, ким сани хафа қилди? Домлаларингми?
-Ёўқ,сиз хафа қилдийиз, дада. Дугоналаримнинг ичида паст қилдингиз? Ер ёрилмади-ю, ерга кирмадим.
Бунақа сассиқ гапларни эшитганимдан кўра ўлганим яхшийди. Битта темир қутига мани арзитмадингиз-а? -дея
дадамнинг бағридан силкиниб чиқдим.
-Ие "сотка”ни жанжали дегин. Ҳалиям ўша гапни кўтариб юрибсанми? Ёшларга бу матоҳни нима кераги
бор. Дарсингга ҳалал беради. Кўча-кўйда қулоғига телефонини қўйиб, ёки бўйнига осиб "рисопка” қилиб юрган
қизларни кўрсам, жиғибийроним чиқади. Ман "бизнесмен”ман, ҳар доим мижозларим сўраб туради. Бировга "звонок”
қиладиган бўлсам, пулини ўйлаб гапни қисқа қиламан. Улар талаба бўлиб, то манзилига етгунча гаплашиб
кетаверади. Пулли қайдан олади? Ёки ҳомийчалари борми, деб хаёлинг кетади, қизим. Улардан ибрат олма.
-Сиз ваҳимачисиз. Хасиссиз, дада. Эгри кўнгилсиз. Улар ёўл-ма-ёўл қўшиқ эшитиб кетади-ку, -дедим илк бор
дадамнинг кўзларига тик қараб.
-Катта ёўлда қўшиқ эшитиш керакми, Гули? Машинани ёўлига чиқиб қолса-чи? "Пап” этиб, машина уриб
кетса. Ўзи қизлар ёўлдаям хаёл суриб юради. Ҳар куни авариялар содир бўляпти, барака топкур. Ҳаммасига
шопир айбдор эмасдир.
-Бир бошга бир ўлим. Ажали етган Норин тоғамга ўхшаб ёнбошлаб ўтирибам ўляпти-ку. Энди
коллежгаям бормайман. Энди мандан қутуласиз. Ўзимни Ўлдираман.
-Бир "сотка” учун-а?
-Ҳа.
-Мани қизим ақлли. Майда гаплардан устун туради. Болалигидан сузишга қЎйдим, бадиий китоб Ўқитдим. Оққорани ажратсин, деб чет элларга олиб бордим. Инглизча-русчани, карисчани Ўргансин, дедим. Назокатли бўлсин,
деб пианино олиб бердим. Ўқитувчи ёлладим. Энди отангни гапидан тўрт-бешта чурвақа дугоналарингнинг
хушомади азиз бўлиб қолдими? Ма, симкарта қўйиб оларсан. Энг сўнгги русумдаги "Нокия”. Лекин, ҳапсаламни
пир қилдинг, қизим, -дея дадам телефоннинг орқасидан сим картасини олиб, қўлимга тутқазганча қизариб-бўзариб ток тагига кетдилар. Дадамни ўз принсипларидан чекинишга мажбур қилганимдан бироз дилим хира бўлди. Бироқ, эртаси
куни дугоналаримнинг "вой-во‘й” деб анграйиб қолганларини кўриб, барини унутдим... Ман энди ҳар тарафлама коллежда
биринчи эдим.
Адашиб тушган қўнғироқлар бироз асабимга тегса-да, энди ман узундан-узун сериалларни эснаганча,
аяжонимга қўшилиб кўриб ўтирмасдим. Битта қўнғироқ келдими, ила-чила туриб ўз хонамга кириб кетардим.Дугоналарим билан қандай кийинишимизгача келишиб олардик. Ёўл-ёўлакай бир-биримизни расмга туширардик.
Йигитлардан қўнғироқ келса, танишайлик деса ҳар хил мазах сўзлар билан усти

оздан сўнг. – Лекин яна келаман.
– Қачон?
– Балки дарров, балки…
– Мен ҳам кетаман, – деди у араз ва эркалик аралаш. – Сиз унутиб юборасиз мени.
– Жинни бўлма. Сен менинг бахтимсан. Ишдан бир кунга рухсат беришганди. Шунча қолиб кетдим қишлоқда.
– Мени эслаб юришингиз учун эсдалик қолдираман, – деди ўнг қўлимни ушлаб.
Кейин кутилмаганда билагимни шундай тишладики, додлаб юборишимга бир баҳя қолди.
– Эсинг жойидами? – дедим бир унга, бир қизариб тиш изи қолган билагимга қараб. – Нима қилганинг бу?
– Энди фақат меники бўласиз! – деди тиш изи қолган билагимни силаб қўяркан. – Бутунлай!
…Тушдан сўнг ёлғиз қолдим уйда. Чўпоннинг аёли ҳам қаергадир кетганди. Бир маҳал «Бакир ака!» деган овозни эшитиб, ҳовлига чиқдим. Бир ўспирин бола чўпонни чақириб келган экан. Йўқлигини билиб, кўча томон бурилганида, зерикканимдан мен ҳам дарвозадан чиқдим. Шунда бирдан нигоҳим қотиб қолди. Кимсасиз уйдан таниш ит чиққанди. «Демак, бу бола ҳам Садоқатнинг синфдоши», деган фикрга келдим тўсатдан. Қутурган ит эса мени кўриб чекинди. Каллам сира ишлашни истамай, бор кучим ила ортидан югурдим. Эгасиз ҳовлига ҳатлашим билан унинг суяк сочилиб ётган хонага кирганини кўриб қолдим. Аммо бу ёғига юрак дов бермади. Йўлда давом этиш учун журъат топмадим ўзимда. Тиззаларимга қалтироқ югуриб, бир жойда қотиб турарканман, шу маҳал кўзим тушган манзара таъсирида вужудимдаги қон совиб қолгандай бўлди. Худди ўша вайрона хонадан Садоқат чиқиб келди!
– Сен?! – товушим ҳам қалтираб, тилим сўзга айланмай қолди.
– Сиз бу ерда нима қиляпсиз? – деди одатий оҳангда.
– Ўзинг… нима қиляпсан?
Уялинқираб жилмайди ўзича.
– Тўхта! Яқинлашма менга! – дедим бир қадам орқага тисарилиб.
– Нима бўлди сизга? – у тўхтаб, таажжуб тўла кўзларини менга тикди.
Менинг кўзимда эса даҳшат қотиб қолган эди. Бу галги вазият шу қадар ғайритабиий эдики, хулоса тугул бирор тахмин яратишга ҳам ожизлик қиларди ақлим.
– Сен чиққан жойга ҳозиргина қутурган ит кирганди, – дедим кўзларига тикилиб.
– Ит? Ҳазиллашяпсизми? Чумоли ҳам йўқ у ерда.
Яна бир муддат кўзларига қараб турдим-у, кейин секин хароба хона томон одимладим. Юрак ҳовучлаб ичкарига нигоҳ ташлаганимда, чиндан ҳам бирор тирик жон йўқлигига амин бўлдим ва бўйнимдан совуқ тер оқаётганини ҳис қилдим. Мени кузатиб турган қиз томон буриларканман, нигоҳи саволга тўла туюлди. Ўзим эса эсдан оғаётганга ўхшардим. Бошимни эгган кўйи индамай яқинлашдим ёнига.
– Асабингиз чарчаган кўринади, – деди ҳамдардона оҳангда. – Кўнгилсиз воқеалар таъсири.
Ҳануз жим эдим мен. Миямга урилган фикрдан бутун вужудим титрар, томоғимга бир нима тиқилиб қолгандек эди.
– Биласанми, – дедим кейин унга қаролмай, –мен бир қора махлуқни эмас, гўзал ва меҳрибон қизни севишни хоҳлайман.
– Тушунмадим?
– Нимасини тушунмайсан? – бақириб юбордим. – Нега қутурган ит сен билан бир синфда ўқиган болаларга ҳужум қилади? Уларнинг ҳаммаси сен билан жанжаллашгани учунми? Нега биз кўрган итни сен кўрмайсан? Нима учун у кирган хонадан чиқасан-у, ҳеч нима билмайсан?
– Бас қилинг! – деди у баланд овозда.
Сўнг юзини четга бурди-да… ғириллаб қўйди. Ана шунда юрагим уришдан тўхтагандек туюлди ўзимга. Нафасим қисилаётганини сездим. Жон ҳолатда югуриб, кўчага чиқдим. Бўм-бўш эди кўча. Чўпоннинг уйига кирдим-да, ўзимни ерга отиб, қоронғу ўрмонда ёлғиз қолган бўри боласидек увиллаб йиғлай бошладим. Бу кўргулик нима учун айнан менга аталиши керак?..
Чўпон қош қорайганда қайтди. Тунд қиёфамни кўриб, ҳеч нарса сўрашга ботинмади. Жим овқатландик. Бир соатча кейин эса ўқ овозидан бирдан сергакланиб, кўча томон отилдик.
– Мен уни ўлдирдим! – деди бизга кўзи тушган мўйловли одам қўшоғиз милтиғини баланд кўтариб. – Аниқ кўрдим йиқилганини.
Юрагим даҳшатдан така-пука бўлиб кетди. Қаршимдаги одам эса балодай кўринди кўзимга. Кейин учовлашиб кимсасиз ҳовлини кўздан кечирдик. Ҳеч қаерда йўқ эди итнинг жасади. Ҳанг-манг бўлганича асабийлашаётган эркак эса ер тепиб бақирарди:
– Падарига лаънат! Худди мана шу ерда йиқилган эди. Лекин қани?
Биздан жавоб йўқ эди, албатта. Чўпон иккимиз жим, шеригимиз эса сўкинганча қайтарканмиз тўсатдан қўшни уйда дод фарёд кўтарилди. Учаламиз бир-биримизга тартибсиз қарадик

им.
– Сизга қойил қолмадим, – норози бўлди чўпон. – Ёш бўлсангиз ҳам кўпни кўрган одам деб билардим сизни.
– Ие, кеча уни оғиз кўпиртириб мақтаган ўзлари эмасми?
– Ҳали ҳаммаси учун мени айбдорга чиқарарсиз, – чўпон энди чин-ҳазил аралаш валақлай бошлади. – Бировни мақтасам, шартта ўшани севиб қолиш керакми?
– Тушунмадим, нега уни қизғанаяпсиз?
– Мен сизни қизғанаяпман, – деди алланечук сирли оҳангда. – Биласизми, Садоқатнинг ғалати томонлари кўп. Балки бу кулгилидир, лекин баъзан ундан қўрқаётгандай бўламан.
– Ҳаммаси ит туфайли, – қўл силтаб қўйдим. – Кўрасиз, эртага бу жумбоқнинг тагига етаман.
– Қандай қилиб? Сизнингча, қутурган ит одамга ўрганиши мумкинми?
– Билмайман.
Биз яна анча вақт мунозарага берилишимиз мумкин эди. Аммо чироқ ўчиб қолди-ю, ухлашни маъқул кўрдик.
Бугунги кун ҳаммасидан оғир, шу билан бирга фараҳли кечди. Садоқатнинг ҳам менда кўнгли борлигига шубҳа қилмасдим. Айтиб қўяй, мен жиддий одамман. Хат ёзиш ҳам, кимларнидир орага солиш усули ҳам ёқмайди менга. Ҳамма нарсани юзма-юз қал қилиш тарафдориман.
Эртаси Садоқатни кўриб эса кўнгил очиш хаёлимдан учиб кетди. Чунки у оқсамасдан, бамайлихотир равон юриб келарди.
– Ие, тузалиб қолибдилар-ку! – хурсандлигимни яширмадим.
– Унча жиддий эмасди, – қўл узатди жилмайиб. – Ўзингиз қалай?
– Бир нави. Бу ерда юраверсам, жиннига айланиб қолиш ҳеч гап эмас.
– Кетмоқчимисиз? – шошиб сўради.
– Билмадим, – дедим хўрсиниб.
Чўпон мендан узр сўраганча, каллаи саҳарлаб молни ҳайдаб кетганди. Дарвоқе, уйида истаганимча қолишимни, лекин шахсий муаммоларим йўлида ҳеч қанақа ёрдам сўраб овора бўлмаслигимни қистириб ўтди. Хотинига ҳам алланима деб шипшитган шекилли, нонуштадан кейин умуман безовта қилгани йўқ у.
– Бир нарса сўрасам майлими? – деди Садоқат нигоҳини қуйи тушириб.
– Нима экан?
– Севганингиз борми?
Бир қалқиб тушдим. Кўринишидан шўх-шаддод қизнинг ҳеч қанақа шамасиз, жиддий ҳолда бирданига бу мавзуга ўтганидан довдираб қолдим. Бироқ тезда ўзимни қўлга олиб:
– Бор, – дедим унга қарамасдан.
– Исми нима?
– Ўзингиз топинг, – яна қарамай гапирдим. – Масалан, бу қишлоқда энг кўп тарқалган қизлар исми нима?
– Ҳеч нима! – деди у ўрнидан туриб.
Вазият қалтис тус олаётганини сездим. Ҳолбуки, у мутлақо бошқа Садоқатга айланган эди. Очиғи, бу ёғига сўз тополмай қолдим. У эса остонада тўхтаб, тағин мен томон қаради. Чиройли кўзларида гина аралаш ғазаб акс этаётганди.
– Кетсангиз кетинг! – деди дадил товушда. – Лекин билиб қўйинг, биронта шаҳарлик қиз сизга қўл теккизса, ғажиб ташлайман!
– Тўхта, тентак! – дедим бурилиши билан. – Ҳали гапим тугагани йўқ. Сенинг гўзаллигингни сезибман-у, жаҳлинг бурнинг учида туриши хаёлимга келмабди.
Бирдан унинг қиёфаси ўзгарди. Ёноқлари аввал бир оз оқаринқираб, кейин аста-секин қизиллик югурди. Зўраки жилмаяркан, кўзлари косаси намланганини илғадим.
– Нима, йиғламоқчимисан? – дедим ўрнимдан туриб.
У баттарроқ жилмайишга уринди. Бироқ кўзи ёшга мойил бўлаверди. Шу кўйи маълум муддат нигоҳи ҳам, ўзи ҳам қотиб турди-да, кейин бирдан бағримга отилиб, кеча ит ғажиган болани кўрган пайтидагидан ҳам баланд овозда ҳўнграб йиғлай бошлади.
– Қўйсанг-чи, жинни бўлдингми, – дедим тартибсиз ёйилган сочлари орасига кафтим кўмилиб кетаркан. – Сени йиғлатмоқчи эмас эдим.
Сўнг юзини кафтларим орасига олиб, қизарган кўзларига термулдим. Бирдан этим сесканиб, қутурган итнинг сарғиш кўзларини кўргандай бўлдим. Падарига лаънат, тақдирим ҳал бўлаётган аснода нега эсимга келди у махлуқ? Ахир, менинг қўлларим орасида бир жуфт чиройли кўз турибди. Бу кўзлар мени ё бемисл бахтга элтиши, ё бўлмаса ҳаётимни барбод қилиши мумкин.
– Менга нима демоқчи эдингиз? – деди Садоқат бурнини тортиб қўяркан.
– Қўявер, кўнгилсиз мавзуда гаплашмоқчи эдим. Лекин ҳаммаси бир пул менга. Хоҳламасанг, ҳеч нарса айтма.
– Нимага? – унинг нигоҳи тикка тикилди. – Сизни яхши кўришимни ҳам айтмайинми?
–Тентак!
Нимагадир ўзимнинг ҳам йиғлагим келди. Бахтданми, сархушликдан. Бу оний лаҳзаларда муҳаббатдан бошқаси бекор. Ёвуз мавжудотлар ҳам, керак бўлса ўлим ҳам йўқ бу дунёда. Фақат севги бор. Фақат менинг бағримда турган, энди унсиз йиғлаётган бахт бор, бахт!
– Эртага кетаман, – дедим бир

шлоқда айланиб туринг.
Хуллас, яна уйда қолдим. Туш маҳали чўпоннинг хотини дастурхон ёзиши билан ташқаридан таниш садо чалинди қулоғимга. Сакраб ўрниимдан тургим, ҳайқириб эшикка отилгим келди. Жимгина ҳаяжонимни ичимга ютарканман, оқсоқланиб Садоқат кириб келди.
– Энди қутулдик, келмайди деб ўйлаганмидиларинг? – деди салом-аликдан сўнг.
– Эмаклаб келишдан ҳам тоймайсан-ку, – ҳазил қилган бўлди жувон.
– Сизга нима, акамни кўргани келдим.
Бу гапдан сўнг у шундай қарадики… мана шу нигоҳда дунёнинг бор гўзалликлари, Тангри инсонга ато этиши мумкин бўлган жами нафосат мужассам эди гўё. Аслида унинг чўпонними, меними назарда тутганини аниқ билмасдим, бироқ иккинчи тўхтамимга кўпроқ ишонар эдим.
– Лайлакка ўхшаб қолибсиз-ку, – дедим мен ҳам ўз навбатида ҳазил билан.
Унинг ўнг оёғи тўпиғигача чандиб боғлаб ташланган, оқ латтанинг айрим жойларида қон юқи қотиб қолганди. Шу пайт бирдан зеҳним ўз-ўзидан ишлаб кетди.
– Кечаги гапингиз эсимда, – дедим қизга қараб. – Синфдошингиз оёғингизга тепганида ёлғондан йиқилдим дегансиз. Лекин бу сафар дурустроқ баҳона изласангиз бўларди.
– Бу билан томдан йиқилганинг ҳам ёлғон демоқчимисиз?
Шунда қўшни хонадан бола овози эшитилди-ю, чўпоннинг хотини шошиб чиқиб кетди.
– Биласизми, Садоқат, – давом этдим мен, – томдан йиқилганда оёқ синиши, бўғимидан чиқиши ёки лат ейиши мумкин. Сиз ё оёғингиз билан бирон ўткир нарсага келиб тушдингизми?
У жим қолди. Бир муддат сукунат чўкди ўртамизга. Кейин чала табассум билан мен томон боқиб, гап бошлади:
– Ёмонсиз. Алдар Кўса ҳам алдолмаса керак сизни. Ростини гапирай сизга, лекин ҳеч кимга айтманг, хўпми? Кеча оқшом ҳовлимизда ўз-ўзидан оёғимда оғриқ сездим. Ёруққа ўтиб қарасам, бир томони кесилиб, қон оқаяпти, суяги эса зирқираб оғрийди…
– Тўхтанг, тўхтанг! – дедим шошиб. – Бундан кўра биринчи баҳонангизга ишонсам яхши эмасми?
– Ихтиёрингиз. Сиз ёлғон билан ҳақиқатни ажратолмас экансиз.
– Мен теорема билан яшайман, – дедим кулиб, – аксиома билан эмас.
– Математикани ёмон кўраман. Умуман, биронта фан ёқмасди менга. Лекин китоб ўқиб турардим.
Нимагадир бу галги суҳбатимиз унчалик қовушмаётганди. Дарҳол мавзуни ўзгартириш мақсадида гап излай бошладим. Бироқ бунга улгурмасимдан Садоқатнинг ўзи сўраб қолди:
– Қачон қайтасиз?
– Билмасам, – дедим елка қисиб. – Сизнингча, мен учун ҳам қишлоқ хавфлими?
– Нимага энди? Менга деса, бутунлай шу ерда қолсангиз қани эди! Ишонсангиз, бу қишлоқда бирон киши тушунмайди мени.
Шу гапни айтаркан, ярадор оёғи толиб қолди шекилли, олдинга қараб чўзди-ю, мен томон уялинқираб қаради:
– Кечирасиз.
– Йўқ, йўқ, хижолат бўлманг, – дедим ўнғайсизланиб.
Хонага жувон кирди-да, эмизикли боласини Садоқатнинг ёнига ётқизиб, чиқиб кетди.
– Фақат оёғимга эҳтиёт бўласан, кичкинтой, – деди у болани қўйнига олиб. Кейин менга юзланди. – Муродни ҳам қутурган ит ғажибди-я?
– Ҳа, кечаги болами?
– У ҳам синфдошим.
– Қаранг-а! – дедим ясама ҳайрат билан. – Қишлоқнинг ҳамма одами билан бир синфда ўқиганмисиз дейман.
Садоқат илк бор яйраб кулди. Ва бу кулгуга берилиб кетиб, «вой» деганча оёғини ушлаб қўйди. Мен эса унга кечаги фожиани миридан сиригача айтиб бердим. Албатта, қон изларининг ғойиб бўлиши ҳақида нима фикр билдироларди у. Аммо диққатимни тортган жавоби шу бўлди:
– Менимча, қутурган ит деб атаётганларинг ё сирли, ё онгли нарса.
…Бакир чўпон пешиндан ўтиб келди. Топган гапига қараганда, кечаги иккинчи болани ҳам эшон бува қайтарган, ноилож шаҳар шифохонасига олиб кетибдилар. Биз эса бундай кўнгилсизлик навбатдаги ойдин оқшомда ҳам юз беришини ҳали билмасдик.
Бу сафар эс йўқотар даражада чўпондан олдин ўзимни кўчага урдим. Чиқдим-у… кўзлари ёниб турган қора махлуқ билан юзма-юз келдим. Ўшанда ўлим ҳисси кечгани йўқ танамда. Аксинча, ўзи баҳайбат итнинг сарғиш кўзлари алланечук мунгли туюлди менга. Ана шу маъюс кўзларини узмай тикиларкан, ортимдан таёқ кўтариб чиққан чўпонни кўриб, шаҳдам бурилди. Шунда мен ерда қонга ботиб ётган болага ҳам, ҳуркиганча анча узоққа кетиб қолган эшакка ҳам эътибор қилмадим. Ҳаётим хавф остида қолиши мумкинлигини ўйлаб ўтирмай, бира-тўла ҳамма жумбоққа нуқта қўйиш ниятида итнинг ортидан югурдим. У оқсоқланиб чопа

Доктор Айман Сувейд шундай деди:

..Мен сизга ўзим кўп фойда топган ва ибодатимга кўпроқ эътибор қаратишимга сабаб бўлган усулни тавсия қиламан...
Қабр қўрқинчли... албатта солиҳ бўлмаганлар учун
Мен бу ҳақда ўйладим , мен ҳозир 42 ёшдаман дунё ва ундаги нарсаларни ёмон кўраман.

100 минг йил қабрда яшасам нима қиламан...
Тасаввур қилганмисиз???
Шундай қилиб, мен шундай бошладим ...
Мен ўламан..ва менинг бўш қабрим бор, қора ва бутунлай қоронғи..Бу қабрга мебель керак бўлади .. Шундай қилиб, ҳар бир истиғфор ва ҳар бир тавбани гўё қабримга у ерда мени ёлғизлигимда кутиб оладиган ҳамсуҳбат бўлиши учун юбораётгандай тасаввур қилдим...
Аллоҳга қасамки, ҳазиллашаётганим йўқ..Тўлиқ жиҳозлаш жараёнини бошладим...

Тасбеҳ айтарканман
Гўёки Қабримнинг ҳар тарафини минглаб тасбеҳлар билан тўлдираман...

Мана менинг бошимдан камида 300 та Қуръон ҳатми бор ...

Мен ўқиган ҳар бир ракат, уни қабрга қўйганимни тасаввур қиламан...

Ҳамма мени ташлаб уйга қайтади...
ёлғиз қоламан...
балки миллион йил..
Шундай қилиб, менга нур ва дараҳтлар керак ва менинг қабрим ҳақиқатан ҳам жаннат бўлиши керак ...

Тасаввур қиламанки, атрофимда ҳавқала (лаа ҳавла ва лаа қуввата илла биллаҳил алиййил азиим), зикр, Қуръон, ташаҳҳуд ва садақаларим бор, у ерда биз улар билан кулишамиз, суҳбатлашамиз, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга айтган саловотларим келади ва бизнинг суҳбатимизга қўшилади. ..ҳаёт қандай ажойиб ҳаёт....

Мен у ерга тушиб, ғийбат ва гап ташишликка дуч келганимдан ва барча ишларим дунё талаби учун қилинганлигини кўрганимдан ,
Аллоҳ учун қилган ҳеч нарсам йўқ ва мени ташвиш, азоб, калтак, қоронғулик ва қаттиқ ҳисоб-китобдан бошқа ҳеч нарса кутмаслигидан яхши эмасми?...

Бугун сизга маслаҳатим...
. Қабрингизни банк қилинг... унга сармоянгизни қўйинг...

Ибодатларингизга қаттиқ эътибор Беринг .

Аллоҳга қасамки, қабрингизда ҳам менга раҳмат айтасиз.

У ерга дунёдан кўра кўпроқ эътибор қаратинг.

Ҳозир сиз ўз оилангиз орасида кийиниб,
еб -ичиб , ухлаб, ҳурсандчиликлар қилиб юрасиз,
Ва сизнинг барча талабларингиз муҳайё, шунга қарамай аҳволимизни ёмон кўрамиз...

Қабр остида шундай бўлсачи, ....

Шунинг учун ҳар бир тасбеҳга яхши эътибор беринг.
Ва унга айтинг мендан олдин у ерга... қабримга бориб тургин...
Биз учрашамиз ва сен менга энг зўр ҳамсуҳбат ва энг яхши ҳамроҳ бўласан....

Илоҳим, бизга гўзал ҳотима насиб эт..

Мен ўқиган энг яхши нарсалардан бири ...

ОЙНА АРТГАН БОЛА

Доктор Муҳаммад Хоний айтади "Кунларнинг бирида машинамда ўтиргандим. Ўн олти ёшли бола келиб, "Олд ойнани артиб тозалаб берайми?" деб сўради.

"Хўп" дедим.

Ажойиб қилиб тозалади. Унга 20 доллар бердим. Бола ҳайрон бўлиб, "Америкадан келдингизми?" деб сўради.

"Ҳа" дедим.

"Тозалаш ҳақини олмай, ўшанинг эвазига сиздан Америка университетлари ҳақида сўрасам майлими?" деди бола.

У шу даражада одобли эдики, гаплашиш учун ёнимга чақиришга мажбур бўлдим.

"Ёшинг неччида?" деб сўрасам, "Ўн олтида" деди.

"Ўрта мактабнинг иккинчи синфида ўқийсанми?" десам, "Йўқ, эъдодиянинг олтинчи синфини тамомладим" деб жавоб берди бола.

"Қандай қилиб?" деб сўрадим.

(Араб мамлакатларида мактаблар ўқувчилар ёшига, ўқитиладиган фанларнинг мураккаблигига қараб турлича бўлади. Мутавассита деб номланган ўрта мактабларда кичик ёшдаги болаларга енгил фанлар ўқитилса, эъдодия мактабида ёши каттароқ болалар ўқитилади. Ҳикоядаги бола мутавассита мактабида ўқиш ёшида экан. Аммо эъдодияда ўқияпти)

"Дарсларни ўзлаштиришда бошқа ўқувчилардан устунлигим ва барча фанлардан баҳоларим беш бўлгани учун улар мени бир неча йил олдинга ўтказишди" деди.

"Нега бу ерда ишлаяпсан?"

"Отам икки ёшлигимда вафот этганлар. Онам бир уйда пазандалик қиладилар, мен ва синглим кўчада ишлаймиз. Эшитишимча, Америка университетларида дарсларни пухта ўзлаштирган, аълочи талабаларга стипендия берилар экан" деди.

"Бу ерда сенга ёрдам берадиган киши борми?" деб сўрадим.

"Ўзимдан бошқа ҳеч ким" деди.

"Кел, овқатлангани борамиз" дедим.

"Орқа ойнани артиб бериш шарти билан" деди. Рози бўлдим.

Ошхонада таомни ўзи емади, балки онаси ва синглисига олиб бориш учун халтага солиб келишларини сўради.

Инглиз тилида равон гаплашишини сездим. Бола кўп ишларни маҳорат билан бажарарди.

Ўзининг ҳужжатларини уйидан менга юборишга, мен уларни Америкага жўнатишга уриниб кўришга келишдик. Олти ой ўтгач, уни ўқишга қабул қилишларига эришдик. Ўқишга қабул қилинганидан икки кун ўтиб менга қўнғироқ қилди ва "Аллоҳга қасамки, биз уйда қувончдан йиғлаяпмиз" деди.

Икки йилдан сўнг унинг исми Нью Йорк таймс газетасида замонавий технологиялар соҳасидаги энг ёш олим сифатида нашр этилди. Мен ва оилам бундан хурсанд бўлдик. Аёлим менга билдирмай, боланинг онаси ва синглиси учун виза олибди.

Бола онаси ва синглисини Америкада кўриб, на гапира оларди, на йиғлай оларди.

Бир куни уйда мен ва аёлим ўтиргандик. Қарасак, у ташқарида машинамни ювяпти. Кутилмаган ҳолдан ҳайратда қолиб, уни қучоқлаб олдим ва "Нима қиляпсан?" дедим. Шунда у "Мени қўйиб юборинг. Ўзимнинг олдин қандай аҳволда бўлганимни ва сиз мен учун нималар қилганингизни унутмаслик учун" деди.

Фаластинлик бу йигитнинг исми Фарид Абдул Олий бўлиб, бугун у АҚШдаги Гарвард университетининг энг афзал ва машҳур профессор ўқитувчиларидан бири.

Инсондаги юксак хулқлардан бири қилган яхшилигини миннат қилмаслик ва бировдан кўрган яхшилигини унутмасликдир.

Нозимжон Xoшимжон

НИМА ҚИЛСАМ БОМДОДГА ҚИЙНАЛМАЙ ТУРАМАН?
#намоз

❓933-CАВОЛ: Бомдод намозига турушлик тўғрисида яқинда эшиттимки, агар инсон бир оғир гуноҳ қилса бомдодга туролмас экан, кейингиси, агар аёли кечки овқатни бетаҳорат қилса ҳам туролмас экан. Яна қандай иллатлар борки бомдод намозига туришга тўсқинлик қилади? Нима қилсам бомдодга осон ва қийналмай туришим мумкин?

? ЖАВОБ: Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим.
Гуноҳлар одамни оғир қилиб, табиатига дангасалик олиб келиши тўғри. Бунинг чораси гуноҳларни тарк қилишдир.

Аёлининг таҳоратсиз таом пишириши эрнинг бомдодга ухлаб қолишига сабаб бўлмайди. Чунки доим таҳоратли юриш фазилат бўлсада, таҳоратсиз қилинган таом ибодатлардан тўсувчи бўлмайди.

Бомдодга эрта туриш учун қуйидагиларга амал қилиш керак бўлади:

- Бомдод намозининг фазилатини, унга бериладиган савобларни ўрганиш. Бомдодни тарк қилишнинг ёмонлигини билиш.

- Уйқуга кетишдан аввал суннат бўлган дуоларни ўқиб, бомдодга туришни астоидил қасд қилиб ётиш.
Киши қаттиқ қасд қилса, кўзланган вақтда тура олиши кўп марта тажрибалардан ўтган.

- Хуфтонни ўқигач имкон борича тезроқ уйқуга ётиш (айниқса ёз кунлари). Пайғамбаримиз алайҳиссалом хуфтондан кейин дунё сўзларини сўзлашиб туришни хуш кўрмасдилар.

- Намозга ўйғотувчи воситалардан фойдаланиш.
Телефон ёки соатни ўйғотгичга қўйиш ёки бирор яқин кишисидан намозга ўйғотишни илтимос қилиш керак.
Бир ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз алайҳиссалом оғир сафардан қайтаётиб тонгга яқинлашиб қолганда Билол разияллоҳу анҳуни ўзлари ва бутун қўшинни ўйғотишга масъул қилиб ухлаганлари ривоят қилинган.

- Ётишдан аввал кўп еб-ичмаслик.
Умуман олганда, меъёрда таомланиш тананинг енгил бўлиши, ғайратли бўлишга сабаб бўлади ва намозларга ўйғонишни осонлаштиради. Ҳаддан ошиқ кўп ейиш эса танани оғирлаштириб, одамни дангаса қилиб қўяди. Ҳадиси шарифда айтилганидек, тўла идишларни ичида энг ёмони – одам боласининг тўла қорнидир.

- Намозни уйқудан устун билиш.
Намозларга вақтида туриш, хусусан бомдод намозига туриш намозни уйқудан афзал билган кишиларга насиб бўлади. Бу маъно бомдоднинг азонида ҳам акс этган. Пайғамбаримиз алайҳиссалом бомдоднинг азонига “Намоз уйқудан афзалдир”, деган сўзларни қўшишни маъқул кўрганлар. Бу азонни эшитганларга яхши насиҳат ва огоҳлантииш вазифасини ўтайди. Валлоҳу аълам.

Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Фатво маркази.