شاید تنها رسالت‌مان این بود که اندوه‌ی مان را بنویسیم.
#معصومه.

نوشته بود یک روز تمام نانوشته های زندگیم را خواهم نوشت، یک روزی که از رفتن پاییز و از آمدن زمستان چیزی نمانده باشد، یک روزی که با وجودی تمام خستگی‌هایم رسیده باشم به آن خط ریل که قطارش هنوز حرکت نکرده، یک روزی که آفتابش نتابیده باشد و بارانش بند نیامده باشد، یک روزی که شهر را آوازه‌ی آمدنش پر کرده باشد. و زندگی جریانِ درستش را بدست آورده باشد، آری نوشته بود همان روز مینویسم که این روزا چقدر سخت گذشت.
#معصومه.
_من میخوام بنویسم.

بابا لنگ دراز توی یکی از نامه هاش برای جودی ابوت نوشته بود:
جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.
دوستدار تو: بابا لنگ دراز

🍂🍂

درست می‌شه، نشد هم می‌گذره، گذشت و فایده‌ای هم نداشت، عوض می‌شی و باهاش کنار میای، مجبوری کنار بیای.

ما نوادگانی به هیچکس هیچی نگو، همه چیز رو تحمل کن، گله نکن، صبور باش، درست میشه، خسته نشو، بلند پرواز نباش، بودیم.
#معصومه

به درست شدن هیچی شک ندارم
اما برای ذوق که دیگر در آن لحظه نیست دلم میسوزد.
#معصومه