▫️▫️▫️

Bizni baxt yaratgan.

Qishloqdagi onamizga
o‘xshash baxt.

Ammo uni
tashlab ketdik.

Ba’zan sog‘inib
ko‘rgani boramiz.
Yayraymiz uyida.
Ammo
Mehmonligimizni
sezib turamiz.

Baxtdan naridagi hayot
baribir bizniki.

Ketish kerak…

Baxt bizni quchoqlab
xayrlashar,
Labida tabassum,
ko‘zlarida yosh.

Ba’zan baxt
sog‘inib ko‘rgani keladi.

O‘shanda bayram.
Bolalarga o‘xshab qolamiz.

Birdan ketishga hozirlanar.
“Qol”, deymiz.
Ammo so‘zlarimizdan
samimiyat qochganini,
allaqachon sezgan.
Aniq biladi
bebaxtlikka ko‘nikkanimizni.

Mahkam quchoqlab
xayrlashar.
O‘pib,
hidlab xayrlashadi.

“Bir ongina
baxtni ko‘rsak edi,
o‘ylaymiz
yurak orziqqanda,
Bir damgina diydoriga to‘ysak”.

Bir kuni baxtni
ko‘mgani boramiz.
Yig‘laymiz.

Anglaymiz:
biz o‘ldirganmiz
bu baxtni;
bizni sog‘inib
o‘lgan bu baxt.

Endi
bizni yo‘qlab,
hech kim kelmaydi.
Endi biz
hech kimni
yo‘qlab bormaymiz.

Endi bemalol
yashash mumkin.
Endi bemalol
o‘lsak ham bo‘laveradi…

Usmon Azim