@partgah_chan

دلم هوای اون روزی رو کرد که توی خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی قم، کنار پنجره نشسته بودیم و برای اولین بار از استوری محمد دلاوری، اهنگ شعر یادم رفت سیریا رو شنیدم… رنگ و هوا و عطر اون لحظه یادمه؛ خنک شیرین و روشن

[ فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ ]

چه رفته است بر این بینوا؟ نمی‌پرسی؟
کجاست شور و شر من؟ کجا؟ نمی‌پرسی...

مگو که از غم این سالخورده باخبری
تو سالهاست که حال مرا نمی‌پرسی...

چنان که حد وفای تو را شناخته‌ام
غریب نیست که از آشنا نمی‌پرسی

حکایت ستمی را که رفته بر دل من
از آن دو چشم ستمگر چرا نمی‌پرسی؟

نوشتمت که هنوز اشک های من جاریست
ولی دریغ که از ماجرا نمی‌پرسی...

سجاد سامانی گفته.

‌
به راستی به جهان شما چه افزودم؟
چه فرق داشت در این قصه بود و نابودم؟

اگر نیامده بودم چه از جهان کم بود؟
کنون که آمده‌ام چیست در جهان سودم؟
‌
از غزلی تازه
‌
سجاد سامانی
‌@sajjadsamani

بعد از چند ماه سوار مترو شدم! یه دختر هشت ساله، عینک هری‌پاتری به چشمش، موهای لخت و نیمه بورش رو دم اسبی بسته و با یه لباس لش مورد علاقه دهه هشتادی‌ها، کنار دستم نشسته و داره کتاب می‌خونه! حال روحیم به‌قدری رقیقه که الان دلم میخواد مادر یه دختر هفت هشت ساله…

بعد از چند ماه سوار مترو شدم!
یه دختر هشت ساله، عینک هری‌پاتری به چشمش، موهای لخت و نیمه بورش رو دم اسبی بسته و با یه لباس لش مورد علاقه دهه هشتادی‌ها، کنار دستم نشسته و داره کتاب می‌خونه!

حال روحیم به‌قدری رقیقه که الان دلم میخواد مادر یه دختر هفت هشت ساله باشم، ظهرا از مدرسه برگرده، همزمان که داره مقنعه‌اش رو در میاره و موهاش از الکتریسیته پارچه، هوا میره و شلخته میشه، از خستگی مدرسه غر بزنه و عصبانی باشه. کیف و یونیفرمش رو بندازه وسط هال خونه و دست نشُسته بشینه پای میز، ناهار بخوره
و منم همینطوری بهش نگاه کنم و یادم بیاد که منم همین بودم!
به جون مامانم غر معلم و هم‌کلاسی و درس ریاضی میزدم و بعدم با همون فرم مدرسه روی مبل گوشه خونه، نزدیک شوفاژ خوابم میبرد تا ساعتای چهار عصر!
همین.

پرتگاه

نمی‌دانم روحم در کجا آرام می‌گیرد؟