این ماه اینترن عفونی ام. استادی که دارم، بسیار انسان متین و با شخصیتیه. یکی از بیمارامون آقای میانسالی بود با اریتم و تورم و التهاب مکرر اندام های تحتانی که چند نوبت بستری شده بود و با تشخیص سلولیت درمان شده بود. در نهایت مشاوره پوست و بیوپسی انجام شد و براشون تشخیص اسکلرودرمی مطرح شد. روزی که تشخیص داده شد، استاد برای بیمار توضیح داد که بیماری شما اسکلرودرمیه و باید پیش متخصص پوست بری و درمان بشی. ولی بیمار انگار نمیخواست حرفاشو بشنوه؛ میگفت من هنوز پاهام مثل روز اوله، من چند وقته بیمار شمام آقای دکتر، من این همه اینجا بستری بودم شما یه بار پانسمان پای منو باز کردی معاینه کنی؟ هر روز فقط میای اینجا به کارورزات توضیح میدی.
استاد صبور بود. موند و صحبت کرد و سوالای بیمار رو جواب داد و باز هم در مورد اسکلرودرمی براش توضیح داد.‌ولی یکی از سوالا رو هیچ وقت جواب نداد، جوابی نداشت برای اینکه چرا یه بار هم پانسمان پاش رو باز نکرده و خودش ندیده.
بالای سر بیمار بعدی که رفتیم، خانوم مسنی که زونا داشت، اولین کاری که کرد این بود که بهش گفت "مادرجان باز کن لباستو ببینم ضایعاتتو."
قشنگ بود برام. اینکه خودش اشتباهشو دید و پذیرفت. استاد ما در مورد اون آقای مبتلا به اسکلرودرمی چند بار با همکاراش بحث کرده بود، سوالاتشو مطرح کرده بود، به عنوان گراند کیس رو مطرح کرده بود و قطعا اهمیت میداد به بیمارش و اینکه بتونه بهش کمک کنه. ولی در نهایت، چیزی که مهمه اینه که خودت پانسمان بیمارتو باز کنی و پاهاش رو ببینی، اینکه با خودش حرف بزنی، برای خودش توضیح بدی، حس ترس و ناآگاهی نسبت به بیماریش رو براش کمتر بکنی. امیدوارم همیشه یادم بمونه اهمیت این ارتباط و مهم تر اینکه، منم مثل استاد انقدر بزرگ باشم که در لحظه اشتباهات خودم رو ببینم و اصلاحشون کنم.

من واقعا صحبت کردن با بیمارام رو دوست دارم. وقتی که حالشون خوب نیست و ازشون میپرسم که کجا درد میکنه؟ وقتی سعی میکنم باهاش مکالمه کنم و فقط به صورت ماشینی ازش سوال نپرسم برای رسیدن به تشخیص و شرح حال نوشتن. وقتی آخرش بهش میگم نگرانش نباش، کار خوبی کردی اومدی بیمارستان. اونایی که نمیتونن صحبت کنم و با همراهاشون صحبت میکنم. اون موقعی که براشون توضیح میدم که چه اتفاقی افتاده و چرا حال بیمارشون بده، اینکه چقدر از نگاهشون معلومه که الان که فهمیدن چی شده خیلی حس بهتری دارن‌. وقتایی که حالشون بهتر میشه و (و سرم شلوغ نیست) میرم بهشون میگم حاج آقا! سیگار نباید بکشی دیگه. برات خوب نیستا! سعی کن بری بیرون قدم بزنی. باشه؟ واقعا فکر میکنم هممون خیلی کم با بیمارامون صحبت میکنیم. بارها شده براشون توضیح دادم که رگای قلبت بخاطر قندت گرفته‌. یا بخاطر فشار خونته. و ۹۰ درصدشون تعجب میکنن!! چطور ممکنه ندونن دیابت چه عوارضی داره براشون و بعد انتظار داشته باشیم این همه دارو رو سر وقت بخورن و انسولین هاشونو درست بزنن؟
نمیدونم. همیشه فکر میکردم داستان "من لذت میبرم از تعامل با بیمارام، اصلا واسه همین پزشکی رو دوست دارم" الکیه. ولی خوشحالم که الان حداقل گاهی وقتا میفهممش‌.