من حس می‌کنم از معدود چیزایی که توش خوبم، نوشتن باشه و همیشه از همین کار به قدری می‌ترسم که مدام انجام دادنشو عقب می‌ندازم.
یه کار دیگه‌ای که توش خوبم هم زبان یاد گرفتنه که اون رو هم عقب می‌ندازم و باعث می‌شه یاد نگیرم!

امسال باید کلی بخونم و ببینم. حتی یه چنل زدم که توش هر فیلمی می‌بینم یا هر کتابی می‌خونم رو ثبت می‌کنم که آخر سال بفهمم چندتا چیز دیدم و خوندم.

احساس لذت خاصی وجود داره تو انجام دادن عادی‌ترین کارها؛ مخصوصا وقتی تصور کنی تو یه انیمه یا یه فیلم هستی و هرکاری که می‌کنی به شدت جذابیت و زیبایی داره و زیر نظر یه مخاطبه؛ مثلا شونه کردن موهات. اینجوری حتی گذر کردن از روزهای سخت هم کمی آسون‌تر می‌شه‌؛ چون تو شخصیت اصلی هستی و زندگیت هم داستانته.

I adore you beyond the bounds of imagination. More than the vast expanse of the sky and the boundless depths of the sea, more than anyone on this earth.
My love for you is so profound that I would willingly sacrifice my life for you, live solely for you, and endure countless lifetimes for your sake. Every moment spent with you is a treasure to be cherished, and my affection for you swells with each passing day. I have come to realize that I cannot bear the thought of anything or anyone separating us; your absence would signify the end of my very existence.

https://open.spotify.com/playlist/6IJ9c0d9rVdEMeBDKZZXWz?si=Xg-_jRjOTEm5TYsUu2U1hw

@ilazarusofBethany

Now I can see that there's no one I hate more than I hate myself. Because the leech is turning into a monster inside of me, and I'm becoming more and more hideous, more and more unbearable like a mosquito buzzing into your ear during the night.
This abomination that I have for myself is growing stronger, and harder to defeat. Because I hate myself for everything, I blame myself for everything, and perhaps it's just a sign that I have to change something; so the leech will be dead.

نیاز دارم تا ممکنه از فضای تهران و این روتین کسل‌کننده‌ی دانشگاه رفتن و کار کردن دور بشم.
بیش از حد مایلم زودتر بگذره این روزا و مطمئن هم هستم که بعدا دوباره قراره برگردم بهش و بگم ای یادش بخیر.... تاکسیک‌ترین اخلاق من همینه که اصلا نمی‌تونم در لحظه زندگی کنم.

تصادفات رندومی که با غریبه‌ها اتفاق میوفته بامزن؛ دیروز یه خانم مسن ایتالیایی با روسری بهمون گفت magnifico و لبخند زد، توی جمعه بازار چندین نفر ازم تعریف کردن یا بهمون گفتن چه زوج قشنگی هستین، قبل‌‌ترش خانم تو مترو جاش رو بهم داد، یک آدم رندوم وقتی دید می‌خوام اسم ایستگاه رو ببینم، بهم گفتتش. منظورم همین اتفاقات رندوم کوچیکه دقیقا که خیلی بانمک و جالبن برام.