Ата-ене

17 қаңтардан бері күйеуім жоқ үйде. Іссапар.
Ұлдары жоқ кезде әдеттегіден көбірек көңіліме қарап, “жеп ал, ішіп ал, жігітіңіз жоқта жабырқамаңыз” деп өзіме де, балама да бар жағдайды жасайтын ата-енеден айналасың.

Жас отбасы болғандықтан ата-енемен бір шаңырақта кейде бір еркіндік, “ессіздік”, кеңістік жетпей жатады.
Бірақ еш ақымызға кірмей, кедергі емес керісінше қолдау көрсетіп, көмектесіп, барлығына сеп болатын ата-ананың барына шүкір.

Бөтен

Күйеуім жұмыспен басқа қалаға кетті. 3 күн үйде қонбайды.
Ата-ене, қайын іні, мен және қызым Айкөркем қалдық.

Қызым бесікте. Ол да тыныш жата алмай жатыр. Қайта-қайта оянып кетіп.

Мен жатырмын ұйқы қысып тұрса да көңіліме бір нәрсе жетіспей.
Күйеуім жетпей тұр екен.

Жалпы күйеуімсіз бұл үй де, адамда да бөтен сияқты сезіндім.
Қызық. Неге мұндай сезім пайда болды екен?

Аяз атаға хат жаздыңдар ма?

Балаң ұйықтағанда міндетті түрде бәрін тастап жат, демал.

Бірақ шәйді кім ішеді? Телефон кім қарайды?

Босанған соң тыныштық керек, топырлаған туған-туыс керек емес, тек ана мен бала болсын деп жатады ғой.
Менде керісінше екен.
Маған тыныштық босанғанға дейін керек болды.
Қазір маған адамдар керек болып жүр.

Мені босандырған акушер-гинеколог:
– Талшын, у нас с тобой были немножко экстренные, опасные роды и разрывы. Всего-то 10 швов.

деген кезінде жағынан салып қалғың келеді екен.

“Жеңіл босандым” дейтін кімдер ол?

Елім, жұртым!

Тілеуімді бір тілеп қойыңдаршы.
Роддомда толғақ келмей жаным қиналып жатыр.

Қандай мама болады екенмін?

Мен мұның бірін білмей күйеуге шыққан жоқпын.
Жаңағы масканың әңгімесі ғой.
Шүкір.
Жақсы жар жолықсын қыздар.
Қалғанының бәрі жеңіл өтеді.