არც 8 მარტის ქალთა დღედ პირველად შემოღებისას და არც ახლა, ეს დღე არ ყოფილა სილამაზის, დედობისა და ქალის სულიერი ძალის დღესასწაული. ეს არის დღე, რომელიც ანგრევს ქალის არსის, მისი შინაგანი სამყაროს ტრადიციულ გაგებას.

8 მარტი ქალთა დღედ კომუნისტმა ქალებმა - კლარა ცეტკინამ და როზა ლუქსემბურგმა შემოიღეს. ამ დღის ფესვები დაკავშირებულია იდეოლოგიასთან, რომლის მესვეურებიც თავგამოდებით ებრძოდნენ ეროვნულ თვითმყოფადობას, ტრადიციას, რელიგიასა და ადამიანურ ფასეულობებს.

ტრადიციული ფასეულობების, ოჯახის ინსტიტუტისა და სქესთა შორის ჰარმონიული ურთიერთობის წინააღმდეგ თანამედროვე მარქსისტებიც აქტიურად არიან ჩართულნი. ისინი რვა მარტს, საკუთარი დესტრუქციული იდეების გასაჟღერებლად იყენებენ, რასაც ქალთა უფლებების დაცვის მოტივებით ნიღბავენ. 8 მარტი მცდარი, არაქართული ფასეულობების დღეა.

გიყვარდეთ და დააფასეთ თქვენთვის ძვირფასი ქალბატონები კომუნისტური დღეების გარეშე!

ყოველი დედის გულში ძგერს უდრეკი ინსტინქტი, შთამომავლობის დაცვის თანდაყოლილი ლტოლვა. როდესაც ჰორიზონტზე ჩნდება საფრთხე, ახლოვდება უბედურება, დედა გარდაიქმნება მეომრად, რომელიც მზადაა ნებისმიერ მტერს დაუპირისპირდეს. მის გამბედაობას არ აქვს საზღვარი, მისი პოზიცია ურყევია. დედა ციხესიმაგრედ იქცევა საყვარელი შვილის დასაცავად, გადადგამს მთებს, გაუძლებს ნებისმიერ ქარიშხალს, რათა ყველაზე ძვირფასის, შვილების უსაფრთხოება და კეთილდღეობა უზრუნველყოს.

დედობრივი შეუპოვრობისა და სიმამაცის მსგავსი მაგალითია მარიანე ბახმაიაერი, ქალი რომელმაც შვილის მკვლელზე შური იძია.

1980 წლის 5 მაისს სკოლაში წასული შვიდი წლის ანა გაუჩინარდა. როგორც მოგვიანებით გაირკვა, ის მეზობელმა, კლაუს გრაბოვსკიმ სახლში შეიტყუა, გაუპატიურა და მოკლა.

35 წლის გრაბოვსკი წარსულში ნასამართლევი იყო არასრულწლოვნების მიმართ გარყვნილი ქმედებებისთვის. ასევე იხდიდა პირობით სასჯელს 6 წლის გოგონას გაგუდვის მცდელობისთვის. დაუსჯელობამ მას ახალი დანაშაულის ჩადენისკენ უბიძგა.

მარიანე დაესწრო ორ სხდომას, სადაც დაცვის მხარის გამართლების შემზარავ მცდელობებსა და ბრალდებულისგან ცილისწამებებს ისმენდა.

6 მარტს, მორიგ სხდომაზე მოსულმა მარიანემ ჩანთიდან პისტოლეტი Beretta 70 ამოიღო და მთელი მჭიდი შვილის მკვლელს დააცალა - 8 ტყვიიდან 7 მიზანს მოხვდა. სროლის შემდეგ, მარიანემ აუღელვებლად წარმოთქვა: “ვიმედოვნებ, ის მკვდარია”.
უსამართლობისგან სასოწარკვეთილმა დედამ თავად ითავა სამართლის აღსრულება.

დედის შურისძიება საზრდოობს სიყვარულით, რომელმაც არ იცის ზღვარი.

დედის დღეს გილოცავთ!

14 დღიანი უთანასწორო ბრძოლების შემდეგ, 1921 წლის 25 თებერვალს საქართველოს დედაქალაქი დაეცა, თბილისში ბოლშევიკების XI არმია შევიდა და საქართველო საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკად გამოაცხადა.

მრავალრიცხოვანი მტრის ალყაში მოქცეული ქართული ჯარი იძულებული გახდა ქალაქი დაეტოვებინა, რათა აღდგენილი ძალებით წინააღმდეგობა კვლავ გაეწია ქუთაისიდან. ქართული ჯარი და სახალხო გვარდია 17 მარტამდე წინააღმდეგობას უწევდნენ შემოსულ წითელ არმიას.

საქართველოს გასაბჭოებაში ლომის წილი ეთნიკურად ქართველებმა იოსებ ჯუღაშვილმა, სერგო ორჯონიკიძემ და ფილიპე მახარაძემ შეიტანეს, რომელთა საქმის გამგრძელებელნი დღესაც აქტიურად, ისევ ცდილობენ საქართველოს გოლგოთის გზაზე გაყენებას.

საქართველო ასი წლის შემდეგაც ნეობოლშევიკური საფრთხის წინაშე დგას, ამიტომ დღევანდელ დღეს უნდა გვახსოვდეს, რომ თავისუფლებისთვის ბრძოლა არ არის მხოლოდ წარსული, ეს ჩვენი აწმყო და მომავალიცაა. თბილისის დამცველთა სიმამაცე და თავდადება სამაგალითოა ჩვენთვის და ამასთანავე შეხსენებაა, იმისა, რომ მუდმივ მზადყოფნაში ვიყოთ მოსალოდნელი საფრთხის წინაშე.

სამარადისო ხსოვნა და დიდება 1921 წლის სუსხიანი თებერვლის ბრძოლებში დაღუპულ თბილისის დამცველებს!

…იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები,
სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები,
სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი,
მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი,
სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი,
თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი,
წითელი დროშით, მოღერილ ყელით, თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!
თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,
დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი!

ბოლო წლებში საჯარო სივრცეში უფრო და უფრო მეტი ადამიანი საუბრობს შობის დღესასწაულის 7 იანვრიდან 25 დეკემბერზე გადატანის აუცილებლობაზე.

ჩვენი აზრით ამ თემის წამოჭრა ემსახურება საქართველოს სახელმწიფოებრიობის ერთ-ერთი ფუნდამენტის - საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის დისკრედიტაციას. თარიღის გადმოტანის მომხრეთა დილეტანტური არგუმენტებით თუ ვიმსჯელებთ, მათ დიდ ნაწილს ამ საკითხზე საფუძვლიანი ცოდნა არ გააჩნიათ, ან მიზანმიმართულად სპეკულირებენ ხალხის სენტიმენტებით.

პროგრესულების ყველაზე სასაცილო არგუმენტი საშობაო სიმღერის ტექსტია, რომელშიც 25 დეკემბერია მოხსენიებული. ამ არგუმენტის აბსურდულობის ახსნას არ დავიწყებდით, რომ არა "ფეისბუკ ექსპერტების" მიერ მისი ძალიან ხშირი გამოყენება. ამ "ექსპერტების" გასაგონად - საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია შობის დღესასწაულს ძველი სტილით 25 დეკემბერს აღნიშნავს, რაც გასულ საუკუნეში საეროდ მიღებულ გრიგორიანული კალენდრით 7 იანვარია.

აგრეთვე ყველაზე გავრცელებული არგუმენტია, თითქოს ძველი სტილით შობის აღნიშვნა რუსული გავლენის შედეგია და მართლმადიდებელ ეკლესიათა უმეტესობა შობას ახალი სტილით აღნიშნავს. "ექსპერტებო" რუსეთი და მისი ეკლესია ჩანაფიქრშიც არ არსებობდნენ, როცა საქართველოს ავტოკეფალური ეკლესია იულიუსის კალენდარს იყენებდა. რაც შეეხება ახალ სტილზე გადასულ ეკლესიებს, მათი მაგალითი არ წარმოადგენს უტყუარ ჭეშმარიტებას 1700 წლოვანი ისტორიის მქონე ქართული ეკლესიისთვის, რომელიც ქრისტიანულ სწავლებას შექმნიდან უცვლელად, ტრადიციულად და პრინციპულად იცავს. ასევე მართლმადიდებლური სამყაროსთვის ავტორიტეტული ათონის მთა, რომელიც აგრეთვე ურყევად და რადიკალურად იცავს ტრადიციებს იულიუსის კალენდრით ხელმძღვანელობს.

გარდა ამისა, საეკლესიო კალენდარში არსებობს მოძრავი და უძრავი დღესასწაულები, რომელთაგან მოძრავები აღდგომაზე არიან მიბმულნი. იულიუსის კალენდარი საკმაოდ კარგად ათავსებს მათ ერთმანეთთან, რასაც ვერ ვიტყვით გრიგორიანულზე.

აღდგომის თარიღის ათვლის ცვლილება დაუშვებელია, რადგან წარმოადგენს მართლმადიდებლური დოგმატიკის ნაწილს. შესაბამისად, ეკლესიებმა, რომლებიც ახალ სტილზე გადავიდნენ, შეცვალეს მხოლოდ უძრავი დღესასწაულების თარიღები, რამაც უამრავი პრობლემა გამოიწვია. მაგალითად პეტრე-პავლობის მარხვის დღეებში შეკვეცა, ან სულაც გაქრობა გარკვეულ წლებში. ასე, რომ ახალი სტილისა და მართლმადიდებელი ეკლესიის ცხოვრების შერწყმის მცდელობები ხელოვნური და პრობლემურია ორგანიზაციული თვალსაზრისით.

ერთი ოდესღაც მართლმადიდებელი, აგრესორი ქვეყნის ჯიბრზე დგომით საეკლესიო ტრადიციის შეცვლა, და მით უფრო რუსულად შერაცხვა არის საკუთარი ისტორიის, კულტურისა და მრწამსის შეურაცხყოფა. გთხოვთ არ აჰყვეთ უვიცი პოპულისტების პროვოკაციებს და იხელმძღვანელოთ მრავალსაუკუნოვანი ქართული ეკლესიის წესებით.

შობას გილოცავთ!

1918 წლის 31 დეკემბერს დასრულდა სომხეთ- საქართველოს ომი, რომელიც 5 დეკემბერს მზაკვრულად, საქართველოზე გამოუცხადებელი შეტევით დაიწყო სომხეთმა.

ომს წინ უძღოდა ოქტომბრის შეტაკებები ქართულ-გერმანულ ნაწილებსა და სომხურ რაზმებს შორის. ამ შეტაკებებში დამარცხებული სომხეთის მთავრობამ პირობა დადო ყველა ტერიტორიული დავის მოლაპარაკებების გზით მოგვარებისა, თუმცა ეს დაპირება დროის მოსაგები სვლა აღმოჩნდა.

სომხებს პრეტენზიები შეეხებოდა ძირძველ ქართულ მიწებს - ჯავახეთსა და ქვემო ქართლს.
მათი ხელისუფლების აზრით საქართველოსთან საომრად დეკემბერში იდეალური მდგომარეობა შეიქმნა. ამ დროისთვის საქართველოს გამწვავებული ვითარება ჰქონდა ანტონ დენიკინთან, რომელიც ჩრდილოეთ კავკასიის დიდ ნაწილს აკონტროლებდა და საქართველოს მთავრობისგან სოჭისა და სოხუმის გადაცემას მოითხოვდა. ამიტომ საქართველოს არმიის მნიშვნელოვანი ნაწილი აფხაზეთში იყო განლაგებული, რაც სამხრეთ საზღვარს ნაკლებად დაცულს ხდიდა. აგრეთვე დენიკინის ბრძანებით ერევანში რუსი ოფიცრები მიავლინეს. გარდა ამისა ამავე პერიოდში ბრიტანეთმა, რომელიც სომხეთისთვის დასაყრდენს წარმოადგენდა ბათუმის ოკუპაცია მოახდინა.

სომხეთის სამხედრო-პოლიტიკურმა ხელმძღვანელობამ ლორელი სომხების სახელს უკან ამოფარება არჩია. მათი ორგანიზებით მოხდა აჯანყების ინსცენირება, რათა შეცდომაში შესული ქართული მხარის დაბნეულობით ესარგებლათ. ამიტომ ომის პირველ დღეებში ერევანი პასუხისმგებლობისგან თავს არიდებდა და თითს ადგილობრივი სომხებისკენ იშვერდა.

ქართული მხარე მოვლენების ამგვარი განვითარებისთვის მზად არ იყო, ხელისუფლება აქაც სისუსტეს ავლენდა, ამიტომ ომის პირველ დღეებში სომხეთმა გარკვეულ წარმატებას მიაღწია. საქართველოს მთავრობა მხოლოდ 16 დეკემბერს გამოერკვა, რომ სომხეთთან ომში იმყოფებოდა და მაშინვე ღონისძიებების გატარება დაიწყო - გამოაცხადა მობილიზაცია, რომელმაც დიდი გამოხმაურება მოიპოვა და დაჩქარებული ტემპით წარიმართა, აგრეთვე საქართველოს ტერიტორიაზე მცხოვრები ყველა 18-45 წლის სომეხი კაცი სამხედრო ტყვედ გამოცხადდა და განთავსდა ქუთაისის მახლობლად მდებარე საკონცენტრაციო ბანაკში.

23 დეკემბრიდან ომში უპირატესობა ქართულმა მხარემ მოიპოვა და კონტრშეტევაზე გადავიდა. 29 დეკემბერს ქართულმა ჯარმა ომის გადამწყვეტი ბრძოლა მოიგო და შევიდა ქალაქ შულავერში. სხვათა შორის ამ ბრძოლაში კავკასიის ისტორიაში პირველად ქართულმა არმიამ ავიაცია გამოიყენა, რომელიც სომხურ პოზიციებს ბომბავდა.

სომხეთის არმია გატყდა და უკან დახევა დაიწყო, თუმცა ქართულ არმიას არ დასცალდა საქმის ბოლომდე მიყვანა, რადგან კონფლიქტში ბრიტანეთი ჩაერია და დაზავება გვაიძულა. როგორც კავკასიაში გერმანიის სამხედრო-პოლიტიკური მისიის ხელმძღვანელი ფრიდრიხ კრეს ფონ კრესენშტაინი წერდა: "ქართველებს თავიანთი გამარჯვების გამოყენებაში ინგლისელებმა შეუშალეს ხელი". ამ შეხედულებას იზიარებდნენ ქართველი სამხედროებიც, რომელთაც ომის გაგრძელება სურდათ.

მტრებით გარშემორტყმულმა სომხეთის ახალგაზრდა რესპუბლიკის ამბიციებმა დიდი სომხეთის შექმნაზე, აიძულა წამგებიანი ავანტიურა წამოეწყო ერთადერთ ქრისტიან მეზობელზე. სომხური პროვოკაციის წყალობით არ შედგა ქართულ-სომხური კოალიცია თურქულ-საბჭოური აგრესიის წინააღმდეგ, რაც საბოლოოდ ორივე სახელმწიფოს დამოუკიდებლობის დაკარგვით დასრულდა.

ლორეს ჩრდილოეთი ნაწილი, რომელიც დაზავების შემდეგ ბრიტანელებმა ნეიტრალურ, ბუფერულ ზონად გამოაცხადეს, საქართველოს ბოლშევიკური ოკუპაციის შემდეგ სომხეთს გადაეცა. ამგვარად იმპერიალისტურმა ძალებმა წაგვართვეს გამარჯვება და დაგვაკარგვინეს ძირძველი ქართული მიწები.