‏مشکل این نیست که می گویم در آستانه ی فروپاشی از درونم و تو باور نمیکنی، مشکل این است که این استخوان های لعنتی فقط در تنهایی داد و بیداد راه می اندازند و در حضورت لال می شوند.

‏من انقدر همیشه افسرده و سوسایدالم که بعضی وقتا باورم نمیشه انسان‌ هایی هم وجود دارن که اصلا به خودکشی فکر نمیکنن و زندگی رو دوست دارن
از تصورم خارج شده همچین چیزی

فقط من نزدم یه ست بلک با دخترم....

مرگ چیزی را از من نخواهد گرفت
من تو را بوسیده ام

زیر آوار همونی میمونی که فکر میکردی خونته

اگ یه روز من نبودم
پیشی که دیدی مراقبش باش و یاد من بیوفت

حالم از کلمه ی مانوول و ماه کوچولو و مالیشکا بهم میخوره

یه لحظه امیدوار میشم یکی می‌فهمه چی میگم
دو هفته پشیمون میشم که چرا جلوش تصمیم گرفتم خودم باشم

خب ببین تو نه شعور اینو داری که قانع بشی
نه سواد اینو داری که قانعم کنی
پس بگذریم..