«ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için.»

| shakespeare

yetişkinliğin getirisi, her gece gelen bir kaygı kurdu oluyor herhalde. beynimizin içinde dolaşıp kalbimize dek iniyor.

yabancılarda anlatılan bir türk fıkrası:

adamın biri bir suçtan cezaevine girer. canı çok sıkılıyordur, gardiyana gidip kitap okumak istediğinden bahseder. ona istediği kitapların isimlerini söyler, gardiyan ise her söylediğine “o yasaklı” der ve ekler:

“bu kitapları okumana gerek yok, aradığın tüm kitapların yazarlarını koğuşta bulabilirsin.”

hepsi birbirinden güzel.

“öyle bir ışıktır ki benliğin eriyor. ruhunun karanlığı biter iken sen de yok olmaya yüz tutuyorsun.”

daha ilginç olan bu ikilinin cinsel çekimlerine yenik düşüp tapınakta sevişmeleri ve bunu gören zeus'un onları aslana çevirmesidir sanırım.

hikayeye göre atalanta, ailesi tarafından istenmeyen ve böylelikle hayvanlar tarafından büyütülen güzel ve güçlü bir avcı. tanrıça diana'ya ettiği yeminle evlilik yapmaz ancak talipleri onun peşini yine de bırakmaz. daha fazla dayanamayan atalanta bir yarış düzenler ve kendisini geçen kişiyle evleneceğini salık verir. yarışmaya katılanlar onu ne zaman geçecek olsa atalanta yanındaki okla onları vurarak onu geçmelerini engeller. evlenmekten bu kadar nefret eden bir kadın işte.

fakat hippomenes onun hilesine karşı hazırlıklı gelir ve venüs'ün kendisine verdiği altın elmayı yarış esnasında yere düşürerek atalanta'nın dikkatinin dağılmasını ve yavaşlamasını sağlar. böylelikle onu yener ve atalanta ile evlenmeye hak kazanır.

güçlü bir avcı da olsa altın gibi mücevherlerin kadınların zayıf noktası olduğunu anlatan klasik bir patriarşik hikaye kısaca.

“ruhum sizi öldürmeye kâfidir.”