نمی‌دونم چرا هیچکس یه لحظه مکث نمی‌کنه از خودش بپرسه: آیا مشکل من نیستم؟

‏وقتی بعد از مدت‌ها ترک، برمی‌گردی سراغ چیزی، احساسات متناقضی رو تجربه می‌کنی. هم عذاب وجدان که نتونستی بر خودت غلبه کنی و وا دادی، و احساس لذت، که پسر، چطوری تورو کنار گذاشته بودم

‌‌چیکارت کنم...موندی رو دستم!
(روبروی آینه)

بندا برو اونجا که غم نی
دم پرمون آدم سم نی..

همه دغدغه‌ها و ترسهای یه رابطه رو الن دوباتن مثل ی معجزه در یه جمله اورده، میگه:
«آیا آن‌قدر مرا دوست داری که بتوانم در مقابلت ضعیف باشم؟»

جنگیدن آدم رو از پا نمیدازه، آدم‌ها اونجایی از پا میوفتن که میبینن برای هیچی جنگیدن و تلاش کردن، حالا فکر کن اون هیچی یه مدت همه‌چیزشون بوده

هیچوقت آدم بااعتماد به نفسی نبودم، حتی اگه اداشو درآوردم…
البته یمدته که فقط خودمو همونجوری هستم پذیرفتم، میدونم اونقدر خوش قیافه و خوشتیپ نیستم ولی خب مشکلیم ندارم باهاش.

انسان‌های عصر فعلی نمی‌خوان تو روابطشون هیچ گونه مسئولیت و تعهدی رو بپذیرند واسه همین اسامی مختلفی روی روابطشون میذارن که متمدنانه به نظر برسه. این جاست فرنده اون نمی‌دونم چی فرنده، با اون رابطه دارم ولی فقط دوست معمولی هستیم، این شوهرمه یا زنمه ولی به با بقیه هم دوستم و قس‌علی‌هذا.

‏نمیدونم چرا ولی به اینایی که اوایل آشنایی خیلی قربون صدقه میرن و به اصطلاح زبون میریزن اصلا حس خوبی ندارم و برام غیر قابل اعتمادن.

جدی یه سری ها انتظار دارن از یکی خوششون میاد اون طرف هم حتما اندازه اون خوشش بیاد، حس میکنم زیادی تو زندگی به هرچی که خواستید راحت رسیدید فکر میکنید همچی به همین آسونیه.