چقدر اینقدر این آهنگ
و شعرش زیباست ...

«چشم های تو شاعرم کردند»

می شود خنده زد به غم، تو اگر
خیره در چشم های تَر باشی ...

می ترسم اگر هميشه عشق
تمرين سرخوش روزهای بی تو بودن باشد
مي‌مانم
با اين نوازش‌های همواره می‌مانم
با اين دلتنگی‌های مدام
با اين ناز‌های دورادور
می‌مانم
هميشه دَری را نيمه‌باز می‌گذارم برای آمدنت
هميشه دلم را برای دلت
تنها نگه می‌دارم ...

همسفرِ راه‌های نرفته‌ی من با من سکوت کن اگر حرفی بود سخنی نگاهی نیمچه بازمانده‌ای از اوقات تلخی ها ماندن ها رفتن ها و بازگشتن خاموش بمان با من این خاموشی را ببین بشنو قدم بردار گره سخنت اگر باز شود خلوصِ معنایِ واجدِ نگاهت آلوده می‌شود پر از یاس پر از تاریکی…

همسفرِ راه‌های نرفته‌ی من
با من سکوت کن
اگر حرفی بود
سخنی
نگاهی
نیمچه بازمانده‌ای از اوقات
تلخی ها
ماندن ها
رفتن ها و بازگشتن
خاموش بمان
با من این خاموشی را ببین
بشنو
قدم بردار
گره سخنت اگر باز شود
خلوصِ معنایِ واجدِ نگاهت
آلوده می‌شود
پر از یاس
پر از تاریکی
میخواهم حالا که دارم غرق می‌شوم
عمقِ بیشتری را با تو زیسته باشم
یک اقیانوس راکد باش
بی تلاطم
عمیق و شفاف
پر هراس
از ادراکت
بی نیازم
چون شبی بی فروغ چشمک خورشید
زیبا
تو را بسان زیستن می خواهم
بی‌شناخت
پر معنی
تو را
به شمایلِ عمیق‌ترین نادانستنی هستی‌ام
دوست دارم
حال درین فروغ شرمگین این شب های بی طلوع
فهمیدم
که هیچ بودم و
در این اطمینان سردرگم
چنگ در چنگ یک ایمان
در فردا
خواهم گفت که هیچ نیستم
نمیدانم
تو را
خویش را

امیدم بر این مانده بود
که در یک فردا
بی من
میراثم یک عاشقانه‌ آرام باشد
باری حتی نمی‌دانم تا به امروز
کدام نوسانِ وجودم را
میتوانستم عشق معنی کنم و نکردم
با من سکوت کن
خاموش باش
هیچ مگو
بگذار هیچ نخوانم
بگذار
هیچ بمانم
من در اعماق این دیروز های بی مهتاب
در اشتیاق ساکت خیره بر لبانت
در امید فردا های پر نفس
پر از نور
پر از پناه
اینچنین بر تو خاموشی می خوانم
سکوتت را نشکن
شوقم را پروا بده
شاید فردا
آنچنان هم پر تراوط نباشد
بگذار امروز را زندگی کنیم
عمر زیادی برای هیچ بودن باقیست.

«سـیـنـآ»

وای که چقدر خاطره سازه واسم این آهنگ
زمانی که پلی می شد و بلند با خودم می خوندم
اگه عاشقت نبودم
پا نمی داد این ترانه
بی خیال بد بیاری
زنده باد این عاشقانه ...

من یارم رو همیشه با این آهنگ تصور می کنم ✨

قِشَنگ.

محبوبم...
پشت هر واژه آینه‌ای می‌گذارم، می‌دانم که شما آنجایید، پشت همه‌ی واژه‌هایید. من شمارا هر روز دوست می‌دارم، شما نباشید، آدمی از تنهایی دق می‌کند. زندگانی بد طعم است. من هم بی شما نمی‌توانم روی پاهای خودم بایستم. یاد آن وقت‌ها بخیر، حیف حالا دیگر حوصله‌ام پیر شده. در همه‌ی نفس‌هایم جای شما خالی است.
از آن روزی که مرا بیدار کرده‌اید، دیگر نخوابیدم.، یاد شما مثل طعم میوه‌ای است که برای نخسیتن بار آن را چشیده‌ام...

«محمد صالح علاء»

و من تو را،
به وسعت اندوهِ آدمی‌زاد در شب، دوست دارم.