شدم "قبرستان رؤیاها"

که رنگ خواب بودم به گفته‌های نور

بنویس؛ باور کنید که من به روشنی نمی‌دانم که در روزهای واپسین آیا
گیاهی کمی شبیه من دوباره می‌روید

آیندگان بر گور ما راه خواهند رفت و نخواهند دانست

تا میام حرف بزنم تبدیل می‌شه به داد و فحش.
تا میام بنویسم عین احمقا زل میزنم به کیبورد.
می‌گم بیخیال بیا بگیر بخواب به هیچی فکر نکنی حداقل، با تپش قلب و استرس از خواب می‌پرم.
گیر انداختن توی یه چاه و نمی‌تونی خودتو بکشی بیرون.
روز و شب قاطی شده و ساعت‌هارو نمی‌فهمم. خلاصه بخوام بگم "احساس زنده بودن نمی‌کنم."

راهی که مقصدش "تبدیل شدن به چیزی که ازش می‌ترسی" باشه خیلی عجیبه. تو هی برخلاف جهت میدویی، هی انگار بهش نزدیک‌تر می‌شی.

"Nothing fucks you harder than time"

"I can't beat it. I'm sorry."