“هرکاری هم کنیم، آدما به داستان خودشون وفادار می‌مونن و هیچگاه، از قصه ی خودشون بیرون نمیزنن تا در نمایش زندگی تو نقش ایفا کنن. گاها حس میکنی که تو پا به داستان آدما گذاشتی.
ولی اکثر اوقات، این آدمان که پا به قصه ی تو میذارن و در نقش یک "مهمان" شروع میکنن به کند و کاو لای خطوطت. میسنجنت.
مرورت میکنن.
حتی ممکنه باهات خوش بگذرونن.
ولی در نهایت میرن تا به قصه ی خودشون برگردن. چون رفتن، در طبیعت یک مهمانه.
دیر و زود داره، ولی بالاخره یاد میگیریم که تفاوت مفهوم "مهمان" رو، از مفهوم "همراه" تشخیص بدیم
و بجای فدا کردن داستانمون برای یک اسمِ رفتنی، با منشی نیک و پذیرایی ای درخور، چند خاطره ی خوب رقم بزنیم برای خودمون و هر آن مهمانی که برای مدتی، هم صحنه شده با آشفتگی قصه ی ما. چون این قصه چیزی بیش از چند خاطره نیست و چه بهتر، که عطر خوبی به تن این خاطرات بشینه و بعدها، بشه با لبخند ازشون یاد کرد.”

بریم برای اجراش.