Nobody's son nobody's daughter??

پشت شیشه تا بخواهی شب است؛
لحظه‌های کوچک من تا ستاره فکر میکردند. "از ورق روشن سهراب

دیگه ماه خودم رو دارم.
نیاز نیست "شبا که ترسیدم زل بزنم از پنجرم به ماه."

تو همیشه در پشت درهای بسته ذهنم میمانی. مهم نیست چقدر خانه‌ات در شهر ذهنم دور افتاده باشد؛ در آخر روز، هنگام تاریکی ستاره‌های آسمانش خود را پشت در خانه تو می‌یابم. من حتی با چشم‌های بسته در هزارتویی پیچ در پیچ تورا خواهم یافت؛ چه برسد به شهری که قدم‌هایم بیشتر از هرچیزی با راه خانه تو آشناست.

ترجیح میدم بگن صدام نکره‌ست
تا طوطی باشم بکننم تو قفس
دون بپاشن بگم هرچی میخوانو
تا اجازه بدن که بکشم نفس.

نشد جوجه‌ی زشتت قو بشه بابا
کلاغ بودن آخه تو خونِشه بابا
ندیدی چی دیدم میدونم ولی
میدونی گذاشتم پا رو همه چی بابا

3:30
when you lose something
you can't replace.

تورور از دور نگاه میکنم، ژاکتی که بهت داده بودم رو به تن کردی. شاید فقط یه لباس ساده به نظر بیاد اما جایی بین تموم نخ‌هاش، بین تموم قلاب‌هایی که برای بافتن اون بهم خوردن تکه از از من نهفته بود. مثل اینکه بین تموم اون نخ ها زندگی کرده باشم و تموم زندگیم رو یکجا و دودوستی داده باشم به تو؛ شاید گوشه به گوشه اون لباس رو جلوی چشمهای خودم نخ کش کرده باشی اما کی اهمیت میداد؟
درسته هیچکس، از جمله خود من، البته تا وقتی که ستاره چشمهات برای اون متولد شد نه برای من. شاید تو اون رو بهتر و بیشتر از من دوست داشته باشی اما من تو رو به اندازه تمام بد بودن‌هات توی دوست داشتنم دوست دارم. شاید بعدا همون ژاکت رو تن اون ببینم اما مگه یه جسد زیر خروارها خاکِ آرزو میتونه بیشتر از این سردش بشه؟