ببخشید من هنوز دلم بوس لبی می‌خواد.

آیا به اندازه‌ی رویایم کوچک هستم؟

در اولین دست‌به‌گاز شدن بعد از مهاجرت، یه برنجی درست کردم کثافت.

همه‌ش می‌ترسم برم و بخاطر هزینه‌ها مجبور شم برگردم.

چند روزی که مهمون نداریم احساس می‌کنم خونه واقعا خونه‌ست. آرامش دارم. به در دیوار و آدم‌هاش احساس تعلق می‌کنم.

قسمت‌هایی از گذشته رو glorify می‌کنم که پشمام.

نامه‌های فروغ رو خوندین که در عین روزمرگی، شاعرانه و زیبان؟
حالا نامه‌های عاشقانه‌ی من:

از این که دیگه مجبور نیستم اپلای کنم و وقت سفارت دارم قدردان و خوشحالم. خدای عز و جل را شکر.

انگیزه‌نامه نوشتن باعث میشه یادم بیاد چی از زندگیم می‌خواستم.