KİM BU ABDAL?

(Arapça bedel “بدل” kelimesinin çoğulu olan) Abdâl terimi bazı selef alimlerinin dilinde geçmiştir ve onların bunun ile murâdı sâlih kişidir.

Yezîd bin Hârûn şöyle demiştir: “Abdâl ilim ehli olan kimselerdir." Bazı alimler de abdâl olarak tanımlanmıştır.

Kastedilen anlam ise, bu kişilerin peygamberlerin yerine geçenler, onların halefleri ve mîrâsçıları olduğudur. Onlar peygamberlerin sünnetlerine uyarlar ve ümmeti onların yoluna yönlendirirler.

Ancak sûfîler abdâl terimi ile (hurâfelerinden biri olan) Yediler’i kastederler. Gûyâ Allah bu yedi adamla yedi bölgeyi – yani yedi kıtayı – korur. Her bir abdâl bir kıtadan sorumludur ve biri kaybolduğunda Allah onun bedeline aynı sûrette bir başkasını getirir.

Bu ise kat’î surette doğru olmayan ve hiçbir delîle dayanmayan bir sözdür. Aksine, sûfîlerin hurâfelerinden biridir.

_El-Cumelu’r-Radiyye fi’t-Ta’lîk alâ Akîdeti’l-Vâsıtiyye, s: 369_

Dr. Mansûr es-Suk'ûb

Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in şöyle buyurduğu rivâyet edilmiştir:

“Sizden biri canı emniyette, bedeni âfiyette, günlük yiyeceği yanında olarak sabahlarsa sanki dünyanın tümü kendisine verilmiş gibidir.”

Tirmizî (2346) ve İbn Mâce rivâyet etmişler; Tirmizî: Hasen-Ğarîb’dir, diyerek hadîsin zayıflığına işârette bulunmuştur.
Ancak hadîs ma’nâ yönüyle çok büyük ibret ve öğüt içermektedir.

Yâ Rabbi! Gazze’de, Sudan’da, Yemen’de ve yeryüzünün dört bir yanında canı emniyette, bedeni âfiyyette, rızkı yanı başında uyanamamış kullarına merhamet et, bizi ve onları affet, ni’metlerini onlara yeniden iâde et, mücrim zâlimlere karşı onlara yardım et! Biz ibâdet ve itâat ile sana boyun eğmemiş kendi kendine zulmeden zâlimleriz. Senden başka dönecek hiç kimsemiz yok. Allah’ım! Bize yüce adâletin ile değil sonsuz rahmetinle muâmele et.

Şeyhülislam ibn Teymiyye (rahimehullah) dedi ki:

“Göz nuru, ışık olmadan önünü görmediği gibi, aynı şekilde akıl nuruda ancak üzerine risâlet güneşi doğduğunda hidayeti bulur.”

كَمَا أَنَّ نُورَ الْعَيْنِ لَا يرَى إلَّا مَعَ ظُهُورِ نُورٍ
قُدَّامَهُ فَكَذَلِكَ نُورُ الْعَقْلِ لَا يَهْتَدِي إلَّا إذَا طَلَعَتْ عَلَيْهِ شَمْسُ الرِّسَالَةِ.

|Mecmu’u Fetâvâ (1/6)|

İmâm El-Evzâ'î şöyle demiştir:

"İnsanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki, o zamanda bulunabilecek en nadir şey;
• Samimi bir kardeş (dost)
• veya helal para
• veyahutta Sünnet üzere amel olacaktır."

[Kitâbu'z-Zühd 964, İmâm Ahmed bin Hanbel]

Allâme Muhammed b. Sâlih El-Useymîn, Allâh teâlâ ona rahmet etsin;

❝Cuma günü Sünnetleri, bunları ugyulayın, Allâh herkesi muvaffak eylesin.

• Kehf Sûresini okumak,

• Cuma Guslü almak,

• Sivâk (misvâk) kullanmak,

• Koku sürmek,

• Güneş doğmasından itibaren mümkün mertebe erken camiye gitmek,

• Yeni veya temiz elbise olma sûretiyle, en güzel elbiseleri giymek,

• Duaya yönelmek, zira cuma günü öyle bir vakit vardır ki, Müslüman o vakite dua ederek (Allâh'a talepte bulunarak) denk gelir ise Allâh onun duasına mutlaka icabet eder...

Salavâtı çoğaltmak.

Likâ bâbu'l meftûh 105』

شَكَوتُ إِلَى وَكِيعٍ سُوءَ حِفظِي
فَأَرشَدَنِي إِلَى تَركِ المَعَاصِي
وأخْبَرَني بأنّ العِلمَ نورٌ
ونُورُ اللهِ لا يُهْدَى لعاصِي

Şikâyet ettim Vekî'ye, kötülüğünden hıfzımın.

Etti beni irşâd, terkine günahlarımın.

Haber verdi ki bana: Bir nûrdur ilim.

Nûru ise Allah'ın, hediye edilmez bir isyancıya.

Her birimiz, Ramazan ayı geldiği zaman kendinde yüksek gayret ve hareket bulur. Öyle ki, Kur’ân-ı Kerîm tilaveti için kendine zaman ayırır. Zira Ramazan Kur’ân-ı Kerîm ayırdır. Daha Ramazan ayının yarısına gelmeden, bu hareketlilik az az kaybolup gider.

Mübarek ramazan ayı bittiği zaman, ağır bir tilavet ile Kur’ân-ı Kerîm’i sadece bir kere hatmetmiş olduğumuzu görürüz. Belki de bir veya iki cüz’ü geçemiyoruz. Sonra Ramazan ayında neden ihmalkâr davrandık diye parmaklarımızı pişmanlıkla ısırıyoruz. Ancak gel görki dedelerimizin Ramazan ayında ki hali nasıldı?

Dedelerimizin (Allah onlara rahmet etsin) yüce gayreti Ramazan bitene kadar sürerdi.

Bana, değerli amcam zamanın Suudi Arabistan müftüsü Abdulaziz ibn Abdullah Âlu’ş Şeyh haber verdi. Ona Ömer ibn Hasan Âlû’ş Şeyh, babası Şeyh Hasan ibn Huseyn hakkında şunu anlattığını söyledi:

Ben ile babam evde beraber oturup, bir hadis meselesi hakkında konuşuyorduk, derken bize Ramazan ayının gelişi haberi ulaştı. Ben daha babamla hadisimi bitirmeden, babam kalkarak elbisesini alıp çıktı.

Mübarek Ramazan ayının gelişinin sevinci yüzünde belirmişti. Böylesine hızlıca nereye çıkıp gittiğine bakmak için ardına düştüm. Babamın düştüğü yol bana yabancı bir yol değildi. Öyleki o yolu çok iyi biliyordum. Çünkü düşüp koyulduğu yol mescidin yoluydu. Onu mescide girene kadar takip ettim. (Mescide varır varmaz) İki rekat namaz kılıp, sonrada ellerini açıp uzunca Allahu Teala’ya dua etmeye başladı. Daha sonra Kur’ân-ı Kerîm’i Fatiha, ardındanda bakara suresini okumaya başladı.

Böylece ben mescitten dehşete düşmüş bir şekilde çıktım. Babam eve dönmedi. Ramazan boyunca babamı sadece mescitte göre biliyorduk. Babam bütün insanlar gibi Kur’ân-ı Kerîm hafızıydı ve Kur’ân-ı Kerîm’i hıfzından okurdu. Ancak Kur’ân-ı Kerîm’i hatmettiği zaman kalkar ve mescidin duvarında bir çizgi çizerdi.

Bize bayramın haberi ulaştığı zaman, hızlıca gidip mescitte babama bayramın haberini verdim. O, dikkat etmediği bir esnada mescitte çizdiği çizgileri kalkıp saydım ve 100 tane çizgi olduğunu gördüm. Yâ Allah! Ne acayip bir şey 100 çizgi yani bir ayda 100 Kur’ân-ı Kerîm hatmi. Allaha yemin olsun övgünün üstünde bir gayret. İşte dedelerimiz bunlardır. Buda onların ışıldayan güzel hayatlarından sadece bir sayfa. Onların yolunu tut ki, (Allah seni korusun) dünya ve ahiret hayatında insanların en mutlusu olasın. Allah, dedemiz Muhammed ibn Abdulvehhab’a, evlatlarına ve onun yolunu tutan zürriyetine rahmet etsin. Aynı şekilde Şeyh Hasan ibn Huseyn’e, ve oğlu Şeyh Ömer ibn Hasan’a rahmet etsin ve bizleri onlarla devamlı rahmeti ile cennet yurdunda bir araya getirsin.

|Mulehu’l ‘İlm, (s. 63,64)|

Tercüme: Mahmut Yıldırım

Yakub'un aleyisselâm ö l m e k ü z e r e iken ne yaptığını biliyor muyuz?

"Oğullarına: "Benden sonra neye ibâdet edecek siniz?" diye s o r d u.

Onlar: "Senin İlahın; babaların İbrahim, İsmail ve İshak'ın İlahına; o bir tek İlaha ibâdet edeceğiz...." dediler."

(Bakara 2/133)

Yakup aleyisselâm ölüm döşeğinde bu dünyada kalacak şeyler için değil, insanın kaybettiğinde sonsuza kadar yakalanamayacak şey için vasiyet etmiştir.

Zira insan şirk üzerine öldüğünde tekrar dünyaya dönüp yalnızca Yüce Allah İslâm üzere boyun eğip sâdece O'na ibadet etme hakkını kaybetmiş olacaktır.