کانال پرنس‌جان
.

گاهی رای ندادن یک جور حمله شجاعانه است، گاهی هم رای دادن یک جور حفاظت عاقلانه است. گاهی رای ندادن فقط دلیل سیاسی داره، گاهی رای دادن اما دلیل سیاسی‌اش دیگه اولویت نیست، چون دلیل اقتصادی‌اش خیلی کلیدی‌تر می‌شود.

گاهی نتیجه نا امیدکننده رای دادن اینه که شرایط سیاسی بهتر نمی‌شه، اما گاهی رای ندادن نتیجه‌ی قطعی‌اش اینه که اقتصاد و بازار و ارزش‌های اجتماعی و هنر و علم و دانشگاه و سطح تغذیه و ظرافت‌های فرهنگی یک سرزمین با این تمدن در عرض چندسال به فنا بره. گاهی رای ندادن به خودت احترام گذاشتنه، گاهی رای دادن فراموش کردن خودت به نفع‌ نسل بعد و به فرزندهات فضا دادنه.

توی شرایط نرمال گاهی با رای دادن قراره بریم به یک منظره زیبا، گاهی توی شرایط نفس‌تنگی با رای دادن قراره اول زنده بمونیم که بعد تازه بتونیم به اون منظره لعنتی فکر کنیم. جسدمون بره تو کارت‌پستال؟

گاهی رای دادن یک حق (Right) هست، گاهی رای دادن بیشتر یک ابزار (Tool) هست. این جمعه، رای دادن بیشتر یک ابزاره برای دفاع از کیفیت زندگی خودتون و چیزهایی که توی زندگی جمع کردید. بیشتر یک دفاعِ منطقی هست از سرمایه‌ها و داشته‌هایی که نمی‌خواید بیشتر از این دست بدید. نه خیانت هست به پاره‌های تن‌‌ای که دیگر میان‌مان نیستند، نه فراموش کردن زخمی است که هیچ وقت جایش خوب نمی‌شود.

رای دادن رو خیلی سیاسی‌اش نکنید، وقتی رای ندادن ده‌ها تاوان غیرسیاسی وحشتناک داره. گاهی شرایطی پیش میاد که رای دادن مثل یک حلقه‌ی غریق نجاته وسط دریا، شما می‌تونی دلبخواهی غرق بشی، یا می‌تونی ازش لااقل برای دوام آوردن استفاده کنی، اما قطعا حق نداری که به پدر و مادرهایِ رای دهنده‌ی گرفتاری که حتی بچه‌هاشون دیگه گوشت کافی نمی‌خورند و حسرت ساده‌ترین لوازم تحریر و ساندویچ بین زنگ تفریح رو دارند به چشم آدم‌های احمق نکاه کنی. احمق کسی هست که نمی‌تونه به جز گروه و قشر خودش، بقیه رو ببینه. خودشو جاشون بگذاره.

حق نداری به اون‌ها به چشم خائن به آرمان‌هایی نگاه کنی که خودت هم حاضر نیستی اون بیرون بخاطرش هزینه‌ی تمام و کمال سیاسی بدهی. فکر نکن عالم سیاسی هستی. اتفاقا این یک اصل ساده علوم سیاسی است که یک جامعه هرچی فقیرتر و بدبخت‌تر بشه، اهمیت آزادی‌های اجتماعی‌ هم براش کم اهمیت‌تر می‌شه. هرچی سفره‌اش کوچیکتر بشه، توان و حوصله‌ی اندیشیدن و سواد تحلیلی‌اش هم سقوط می‌کنه. با یک چنین جامعه‌ای شمایِ با کمال‌گرایی سیاسی هم به فنا می‌روی.

رای ندادن، خصوصا این بار، چه بسا همکاری کردن با دکترین افرادی در این حکومت هست که اتفاقا و اتفاقا دوست دارند دغدغه‌ی آزادی‌های اجتماعی در جامعه سال به سال کمتر و کمتر بشه. درگیر سفره باشند و بی‌خیال حقوق اجتماعی‌شون. حواس‌ات باشه جامعه‌ای رو بوجود نیاری که همونیه که اون‌ها می‌خواهند. حواس‌ات باشه داری به دکترین حکومتی کی‌ها پاس گل می‌دهی وسط صغری‌کبری چیدن‌های روشنفکری.
کانال پرنس‌جان
.

رای بدهیم یا ندهیم؟ فکر می‌کنم این روزها اینقدر مردم بی‌حس و خشمگین هستند که جواب‌ات را بیشتر با دشنام بدهند تا یک بله و نه ساده. هزاردرصد حق دارند. مثل این است که از آدمی که در دریا در حال غرق شدن و کمک خواستن‌ است بپرسیم تشنه هستی یا نیستی؟

واقعیت‌اش در 5 ‌سال اخیر آنقدر بر سر ما ایرانی‌ها بلا نازل شده، که بلادونیِ کره‌ی زمین شده‌ایم. هر اتفاق غیرقابل پیش‌بینی که برای یک ملت می‌توانست در جهان رخ دهد، برای ایرانیان هفته به هفته افتاده. تحت این فشار کربن شده‌ایم یا که الماس، بماند. اما طبیعی است با "خشم"، "نفرت" و "بی‌حسی" به پدیده‌های سیاسی ایران نگاه کنیم؛ و به هر چیزی که مربوط به این رژیم منحوس می‌شود، و همینطور به هر چیزی که آن افتضاح و خیانت چهره‌های اپوزوسیون را به یادمان می‌آورد.

من هم حال‌ام خوب نیست، و نمی‌خواهم نمکِ از راه رسیده بر روی زخم عمیق جمعی بشوم، ولی خوب، چیزی نوشتم درباره این انتخابات، که تقاضای بسیاری از خوانندگان‌ام از چند روز پیش بود.

اما زودتر بگویم این متن واقعا اینقدر ارزش ندارد که وقت گرانبهای‌تان را برای‌اش بگذارید، همین‌طور که در توالت نشستید تا روحاً و جسماً سبک شوید، و یا در ترافیک و مترو و صف نون سنگک معطل هستید و دختر و پسر داف و خوشگلی نیست آن‌طرف‌ها که حظ بصری ببرید، اگر یک‌ مایکروگرم تحمل سیاسی دارید، می‌توانید این را هم مطالعه کنید. به امید حالِ خوبِ جمعی برای مردم ایران.

کانال تلگرامی پرنس‌جان

.

▪️برای نخستین بار این کتابچه‌، به شکل یک مرجعِ جمع‌جُور و راحت‌الحلقوم با سعی بر بی‌طرفی به بررسی صحت ادعای "حرام بودن" بی‌حجابی از زاویه‌ای متفاوت می‌پردازد. با مطالعه و بررسی منابع‌ای که در این کتابچه معرفی شده، می‌توانید در این زمینه به یک آگاهی عمیق‌تر در این زمینه برسید.

▪️وب‌سایت پرنس‌جان در حال حاضر با فیلترشکن قابل مطالعه است؛ بدون مشکل کار می‌کند، اما برای برخی خوانندگان، حتی با فیلتر شکن نیز باز نمی‌شود.

جستاری درباره‌ی گشت ارشاد

خلق‌نفرت‌ و خشم‌ای که گشت ارشاد در اکثریت ما ایرانی‌ها ایجاد کرده، کمتر از استرس وقوع یک جنگِ خیابانی نیست. اینکه حس‌کنی هر روز ممکن هست خودت را یا همسر و دخترت را مثل برده‌ها بیندازند داخل یک اتومبیل قفس‌دار و رسما بِربایند و تحقیر روانی کنند و بعد رهای‌اش کنند.

سئوال اصلی این نیست که یک کشوری با این همه بدبختی اجتماعی و اقتصادی، چرا باید "پروژه‌ی نفرت‌پراکنی ملی" هم داخل‌اش راه بیفتد. چون فارغ از اینکه راه انداختن این پروژه‌های ترس، نشانه‌ی بیشعوری است یا گداییِ توجه و مهرطلبی از فالوورهای نظام؛ سئوال اصلی این‌ هست که اصلا شما می‌توانید اول ثابت کنید که حجاب در اسلام واجب است؟ می‌توانید اول به ما دقیق نشان بدهید این واجب‌بودن به صراحت از نص قرآن و کلام پیامبر هست؟ خوب نمی‌توانید. ولی مردم این را نمی‌دانند.

اینجا صحبت‌ام از اسلامِ نسخه‌ی محمدی است، نسخه‌ی حضرت علی. نه نسخه‌ی کرک شده‌‌ی ورژن ملّاکراسی برای نصب روی ویندوز یک اقتدارگرا.

مقاله‌ی "حجاب و ولّی‌تار مو" یک سال پیش نوشته شده، اما با بازنویسی شدن؛ در آن سورپرایزهای خواندنی است که مطالعه‌اش را به همه پیشنهاد می‌کنم. برای همه. حتی آن ارزشی که مسجد هر روزش را می‌رود. داخل این متن "منطق و سئوال" است. با آن مواجه شوید. و بعد برگردید و به پروژه گشت ارشاد دوباره نگاه کنید و ببینید قفس‌های متحرکِ گشت ارشاد، از میان 50‌ و اندی کشور مسلمان بر روی جهان، چرا فقط در یک کشور فعالیت می‌کنند؟ ورژن اسلام آن کشور خاص است؟

به جز فایل PDF در بالا
همچنین نسخه‌ی روی وب این مقاله | مطالعه

کانال تلگرامی پرنس‌جان

@Theprincejan
کانال پرنس‌جان

@Theprincejan
کانال پرنس‌جان

@Theprincejan
کانال پرنس‌جان

@Theprincejan
کانال پرنس‌جان