Незвычайны фармат, але вось аўдыёверсія верша, для самых лянівых. Калі хочаце больш такога накідайце рэакцый, каб я ведаў

Château de Brest

Убогіх нікчэмаў парэшткі,
Між цэглы чырвонай, металу.
І клятая зорка ўсмешкай,
Як быццам бы гэтага мала.

Пад імі муры і саборы,
Пад імі жыццё змарнавана,
У тых, чыя жыцці і горы,
Бізун выганяў з Ханаана.

Па іншыя берагі рэчкі,
Прыток Мухавец Іардана,
Іх гналі багнетамі прэчкі,
Каб мейсца турмою паўстала.

Каб іхнія жонкі і сёстры,
У жалобныя строі убраны,
Трывалі загады гостры.
Сыны перш бацькоў паміралі.

Праз столькі гадоў а ні жалю,
Праз столькі гадоў а ні гуку,
І зноўку на бокі шаляў
Кідаюць нашы пакуты.

На помніку пранцых салдатаў,
Дзе вязняў і катаў ляжала,
Я станчу на костках катаў,
А вязням заенчу ірвана.

Спускаецца ў пекла Персіфона,
Ні плача, а ні смутку, не туга,
Бо берагі Эгейскія і мора,
І сам Алімп ад пікаў і да дна

Яе не чуе і не разумее.
Не на кайнэ ўжо праслаўлены стратэг,
Што ўнукам быў магутнага Тэсэя,
Цалуе ногі Артаксерксу на пацех.

Каб той казаў што мы та з імі вечны брацця,
Каб не згадалі фермапілаў прыбярог,
Аболы па чатыры дзеля здрайца,
Пяцьсот талантаў каб пабудаваць спартанскі флот.

Пярсіцкая жа шляхта воўкам вые,
Калі пачуе як святкуем Саламін.
Маўляў мы ж за адно, забылі?
Наш вораг і язык заўжды едін.

І кожны элін, раб із Сардаў, пэрык з Фіваў,
Сарамязліва але прагна, наяву
Прымроіць як палацы Хеменідаў
Гараць, і слава Аляксандраву вагню!

Ноч, вуліца, цыкады пстрыкаюць улета.
Я ўжо хвалююся, бо трэба даказаць.
Ці ты чакаеш там, ці фарбамі сагрэта?
Бо я спрабую прашаптаць, што меўся ўжо крычаць.

Хоць бляскат лат не красіць мне зусім аблічча.
І не закрыць мне неба шырынёй плячэй.
Не ўратаваць, і жыцця, як пакліча,
Я б меў імчаць, але стаю як кляты пень.

І гэта мой апошні год у гэтым доме.
Як год у мінулым, і мінуўшчым шчэ далей.
Я не шкадую, смерць мяне ўжо не дагоне
Калі не думаць, я смялейшы чым Эней

Калі ж падумаць, я цкаваны звер у гэтай пастцы.
Без ведаў, што чакае нас далей,
Жыву апошні год у клятай масцы,
Мяўляў прарок, маўляў трымаемся шчыльней.

Драккар імя твайго я апушчу ў цёмны воды,
Ці лёс нам разам жыцці жыць не думай, салавей.
Як доля нам, і курганы бліжэй і не забудуць оды.
Не доля—дык мы проста ляжам пашырэй.

Кіла Сэ'лай

Клянуся радзімай, якую спадзяюся калісь пабачыць,
І адзінымі халямі бязмежных гліняных палёў,
Што я вярнуся, ці дзеці мае, калі Бог нам прабачыць,
І не прымусіць бадзяцца ў космесе яшчэ трыста год ізноў.

Клянуся сваім спрадвечна памеянскім сэрцам,
Выгнаць, перамагчы ці хоць перажыць трэўмверат.
Каб суланскія праскрыпцыі гэтага праклятага месца
Скасаваць, і павярнуць мой народ назад.

І няхай мне прабачаць мутныя багны глыбіні,
Што я хоць і стаюю тут, паветрам дыхаю гэтым.
Паветра атручанае, думкамі я ня з імі.
Выжыванне ад жатвы народаў стала адзінай трывалай мэтай.

Усе мае словы не маюць значэння,
Складаныя, простыя, усе як адно.
Яна прабяжыць іх без тлумачэння,
Нясцерпна, пахмура, падняўшы брыво,

І выдасць звычайнае "я прачытала
Але без паў літра цябе не паняць.
Другі ж раз ірвацца ня буду, дастала.
Я з сябрам іду на шпацыр пагуляць".

Іх хтосці чытае слязой захаплення,
Камусці цікава задумка мая.
Я ж бачу сябе дзіваком з залысеннем,
Бо ёй абыякава кожна страфа.

Пра Рым і пра мову, пра смерць і пра зоры,
Як стрэлы сармата каштуюць жыцця...
Калі той намёк быў не досыць празоры:
КАХАЦЬ НЕ ЎМЕЮ! Такая куцця.

Але НЕ КАХАЦЬ НЕ ЎМЕЮ таксама,
Як жыць, як пісаць, як завыць ззабыцця.
Мне вечнасці б была бы з ёю замала
А маю тры дні, роспач, вусны цяпла.

Калі б Хрыстос і праўда жыў у той Гародні,
То пэўна б не дажыў да трыццаці,
Бо адраджэнцаў не трываюць людзі ўсходні,
І на нябёсы не адпусцяць на крыжы.

Стаіць хлапчук гадоў васьмі напросту плошчы
І крэсціцца на помнік раз, два, тры,
А помнік той забойцу, глянь мне ў вочы.
Ці ё ў цябе сумленне ці мазгі?!

калініну храсціцца ты ўдумаў?
Народзе, што ж такое, адкажы!?
Як можна каб і хлопец верыў у Бога,
І камунізм на плошчах сцерагчы?

Ня супраць я каб помнікі стаялі,
Чырвонаму паўстанцу на вякі.
Але не тое прозвішча абралі,
Каліны ж корань можна зберагчы.

Ці можу я сказаць вам "на нормальном"?
Ці можаце мяне расцалаваць у зад?
Я ведаю, пытанне амаральна.
Напэўна можаце. Але ці хочаце? Наўрад.

Качкі

На захадзе сонца сядае павольней,
На поўні мы змерзнем гадзінай пазней.
Тут можна быць смелай, і нават свавольнай.
Тут качак чакаюць, як добрых гасцей.

Ляцім не папросту, не так захацелі.
Чакалі да болю ў спадзеве на цуд.
Што холад адступіць, што водбліск віднее,
Што ждаць засталося пятнаццаць мінут.

Павольна, самотна з журбою міная
фарпосты, калючку і плот на мяжы.
Клянем і жадаем, вымальваем раю—
жывымі вярнуцца ў тыя палі.

Нястрамна завые, страшэнна заплача
і вернецца хто на пусцеючы лёд.
З палёгкай уздыхнуўшы, ісус, не іначай,
Залезе на крыж, прыпыняючы род.

Адліга настане, вядома ж настане,
Мне дзед так казаў на прыхіле гадоў.
Ці хто прыляціць? спадзяюся выгнанне
Не шкодзіць знайсці шлях да дому ізноў.

Шукаючы выхады простыя,
Плывучы па плыні імклівай,
Лягчэй быць ніколі не шостымі,
Прынамсі з пяці та магчымых.

Прасцей быць габрэем удачлівым,
Хоць ворагаў процьма навокал,
На кожнага ёсць па патрону,
На кожну ракету па воку.

Прасцей быць палякам з гонарам
І з памяццю historyczną.
З абортамі толькі праблема,
Zapytaj паменьш dramatycznie.

Літоўцам таксама не блага,
І Vytis амаль як трэба,
У іх і насельніцтва мала,
Ты едзь, як такая патрэба.

расейцам і то прыкідаюцца.
так можна напіцца, як бэля,
і легчы ў халодную раніцу,
павіснуць, як тая арэля.

Якщо ж до поваги до прізвиська,
То з їм теж у чімось простіше,
Без жодних питань до позиції,
Ти тільки тихіше, тихіше.

Шукаючы выхады простыя,
Плывучы па плыні імклівай,
Тутэйшым тут быць няпроста.
Я пакуль ёсць—магчыма.

Vytis—герб Літоўскай Рэспублікі.