به من بگو بی‌وفا، حالا یار که هستی؟
خزان عمرم رسید، نوبهار که هستی؟
میخوام برم دور دورا دلم طاقت نداره...

Persian Nostalgia

امشب با این آهنگ زیبا گریه کردم.
(تازه پیداش کردم)

"آخه آدم غم‌اش رو به کی بگه؟
قصه ماتم‌اش رو به کی بگه؟"

Persian Nostalgia

عاا، اگه یه کوچولو به رپ‌فارس علاقه داشتید (تازه اونم مهم نیست، چون خیلی مرتبط به رپ‌فارس نیست و صرفا چون از اول اسمش این بوده و دیگه موند) و خواستید فعالیت شخصی‌تر من رو داشته باشید (💅🏼) من تو اینجا بیشتر خودم هستم و حرف و چیز میز به اشتراک می‌ذارم.
لطفا اگه زن‌ستیز و مسلمون افراطی نیستید بیاید اونجا. البته اگه زن‌ستیز هستید از اینجا هم لفت بدید لطفا.

لینک اونجا:
https://t.me/OutOfContextRap_e_Farsi

با کپشن:
"امروز یه دختر دانشجو بعد از اینکه حراست دانشگاه لباس‌هاش رو بخاطر حجاب پاره کردن، در حرکتی اعتراضی لباس‌هاشو درآورد و نیمه برهنه شد"

در به در شی آخوند.

دلیل ترکیدن تهران.
Persian Nostalgia

داستان آدم آهنی و شاپرک فراتر از یک ماجرای ساده میان یک آدم آهنی و یک شاپرک است. این داستان به زیبایی به موضوع تأثیر محبت و عاطفه بر موجودات بی‌روح و به ظاهر بی‌احساس می‌پردازد. آدم آهنی از ابتدا ماشینی است که فقط برای انجام وظایف مشخصی طراحی شده و قادر به درک احساسات انسانی نیست. او تنها می‌تواند به سوالاتی که از پیش برایش برنامه‌ریزی شده، پاسخ دهد؛ سوالاتی که سرد و مکانیکی هستند.

اما وقتی شاپرک وارد داستان می‌شود، چیزی فراتر از دیگر بازدیدکنندگان را با خود به همراه می‌آورد. شاپرک موجودی است که از نور چشم آدم آهنی ناامید می‌شود و به سرعت متوجه می‌شود که او با دیگران فرق دارد. اما با این حال، برخلاف مردم که تنها با تعجب و کنجکاوی به آدم آهنی نگاه می‌کنند، شاپرک به او محبت نشان می‌دهد و او را "تروم عزیز" خطاب می‌کند. این عبارت ساده، تأثیری عمیق بر آدم آهنی می‌گذارد، زیرا برای اولین بار کسی با محبت با او صحبت می‌کند.

در تمام مدت گفتگویشان، آدم آهنی تنها قادر به تکرار جملاتی است که برایش از پیش تعیین شده، اما شاپرک با او به گونه‌ای حرف می‌زند که گویی آدم آهنی هم می‌تواند چیزی بیشتر از برنامه‌ریزی‌هایش بگوید. این تضاد بین احساسات شاپرک و محدودیت‌های آدم آهنی به‌خوبی نشان‌دهنده تفاوت انسان‌هایی است که با عاطفه و محبت زندگی می‌کنند، در مقایسه با کسانی که در چارچوب‌های سرد و بدون احساس گرفتار شده‌اند.

اما نقطه عطف داستان جایی است که شاپرک در خطر قرار می‌گیرد و از آدم آهنی درخواست کمک می‌کند. در این لحظه، آدم آهنی می‌خواهد با قدرت به شاپرک کمک کند و او را نجات دهد، اما نمی‌تواند چیزی غیر از پاسخ‌های از پیش تعیین‌شده‌اش بگوید. او همچنان به گفتن "اسم من تروم است" و "من روغن را دوست دارم" ادامه می‌دهد، که این بی‌حوصلگی و ناتوانی در انجام کاری که قلباً می‌خواهد، او را عذاب می‌دهد.

با مرگ شاپرک، آدم آهنی در هم می‌شکند. احساساتی که هرگز تجربه نکرده بود، ناگهان بر او غلبه می‌کنند. او از مرگ شاپرک دگرگون می‌شود و دیگر نمی‌تواند به سوالات برنامه‌ریزی‌شده پاسخ دهد. برای اولین بار، آدم آهنی با قلب آهنینش متوجه می‌شود که چیزی بیشتر از حرکات مکانیکی و جملات از پیش تعیین شده در او وجود دارد. محبت شاپرک توانسته در وجود او تغییری ایجاد کند که حتی برنامه‌ریزی‌های سرد و دقیق نمی‌توانستند جلوی آن را بگیرند.

این داستان نمادین به ما نشان می‌دهد که محبت و عاطفه قدرتی فراتر از هر چیزی دارند. حتی اگر فردی به‌ظاهر بی‌احساس و سرد باشد، عشق و محبت می‌توانند در قلب او نفوذ کنند و دگرگونی عظیمی را به وجود آورند. در پایان، آدم آهنی که زیر ملافه سفید پوشانده می‌شود

عجب درس غمگینی بود واقعا.

شهناز مرتبا می‌رقصید، اما بعد از رقص گریه کرد.