نمی‌دانستم چرا می‌خواهم بگریم
اما می‌دانستم اگر کسی با من حرف بزند
یا دقیق نگاهم کند،
یک هفته‌ی تمام خواهم گریست...

هی فلانی، خسته بودن نباشی

هرگونه رشدی نیازمند وداع است،
وداع با ارزش‌های سابق، رفتارهای سابق،
عشق‌های سابق و هویت سابق‌
از این رو رشد،
گاهی با چاشنی اندوه همراه است.
#مارک_منسن

از تو، چنان رنجی به من رسیده که هرگز انتظارش را از هیچ جنبنده‌ای نداشتم. حتی امروز، فکرت در ذهنم با رنج آمیخته است. اما با تمام این مرارت‌ها، صورتت برای من هنوز خوشبختی‌ست، خود زندگی‌ست...
#آلبرکامو

شب که شد، از یک‌جایی به بعد را اگر بیدار ماندی فقط غصه می‌خوری!
مهم نیست چقدر حامی و همراه داری، در شهر شب تو تنهایی؛ و آدم‌ها -حتی خوب‌ترین و نزدیک‌ترین‌شان- ماه‌های روشنی‌اند که هنوز نیمه‌های تاریکشان را نشانت نداده‌اند!
#نرگس_صرافیان_طوفان

سپس به همان چیزی که بودم برگشتم:
یک سکوت طولانی، اجتناب از گفتگو و میل به تنهایی...

کوله باریست پر از هیچ
که بر شانه ماست
گله از دست کسی نیست
مقصر دل دیوونه ماست...

با من حاضر شید بریم بیرون ولی از پنجره اتاقم که تو طبقه سومه??‍??️

والكلماتُ: أقداحٌ مكسرة الحواف.
و واژه‌ها: جام‌هایی با لبه‌هایی شکسته...

و آیا به قول داستایوفسکی در پایان انسان موجودیست که به همه چیز عادت میکند؟!
حتی جای خالی، حتی تکرار مکرر رنج...؟!