پنج‌گانه‌ی صداهایی از آرمانشهر
به قلم سوتلانا الکسیویچ

📃 نگاهی به کتاب برآمدن ترکیه اردوغان✍🏻 سالار نورانی خوشخو

🔍 رسانه‌های جهان در ده سال اخیر ترکیه را نمونه‌ای ویژه از هماهنگی اقتصاد بازار و دموکراسی با اسلام‌گرایی معرفی کرده‌اند. اقدامات دولت اردوغان اقتصاد عمومی را به‌کلی نابود کرد و رژیم جدید انباشت به شکل آرمانی خود دست یافت.

⭕️ ترکیه توانست از رژیم انباشت سرمایه مبتنی بر صنعت و معطوف به بازار داخلی به رژیم انباشت مبتنی بر تحرک آزاد کالا و سرمایه در مقیاس جهانی یا نئولیبرالیسم گذر کند. اسلام‌گرایان دوران نو هیچ ابایی از اتخاذ سیاست‌هایی چون آزادی گردش سرمایه از راه ادغام در بازار جهانی یا بدل شدن به شریک استراتژیک آمریکا و ناتو در خاورمیانه نداشتند.

🔻 استقراض بیش‌تر از خارج و مالکیت‌زدایی عمومی مسیری بود که ترکیه پیش می‌برد. اردوغان تجسم ترکیب مناسب اتحاد با غرب و وفاداری به سنت‌های اسلامی بود.

🔴 کتاب «برآمدن ترکیه اردوغان» تلاش دارد برآمدن چنین شخصیتی و حزبی را در ترکیه بررسی کند.

در میدان بخوانید👇🏻

🔗 http://medn.me/eu

@meidaandotcom

🗯 [استعارۀ لویاتانِ توماس هابز (فیلسوف سیاسی قرن هفدهم، اهل انگلستان) که به عنوان الگوی دولت‌های مدرن هدف‌گذاری شده بود، امروزه از بعضی جهت‌ها با ویژگی‌های قدرت‌های مدرن منطبق نیست. لویاتانِ هابز یه پیکر ساکن، سنگین و ناتوان از تحرک بود. در حقیقت لویاتان، یه اختراع «ضد حرکتی» بود که قرار بود مرزهایی نفوذناپذیر اطراف خودش ترسیم کنه. امروزه قدرت مدرن از قید قلمرو آزاد شد، و به دنبال این نیست که سرزمین تصرف کنه. ویژگی اصلی قدرت توی زمانۀ ما اینه که بر خلاف لویاتان هایز، می‌خواد آزادانه حرکت کنه و اگه لازم باشه، دور از دسترس دیگران باشه تا مسئولیتی به گردنش نیفته. این تغییر ویژگی قدرت، باعث شده که ماهیت جنگ‌ها هم تغییر کنه. متن پایین از مکس موچلر (پژوهشگر حوزۀ تکنولوژی نظامی) که سال 2016 نوشته شد، این نکته رو به خوبی نشون میده:]

🖋 کشورهای غربی به طور فزاینده‌ای از استفادۀ نیروهای زمینی در مداخلات نظامی خود پرهیز می‌کنند. در عوض، آن‌ها به ضربه‌های دقیقی تکیه می‌کنند که توسط شبکه‌ای از فناوری‌های پیچیدۀ نظامی عمل می‌کند: از جمله هواپیماهای جنگی مدرن، وسایل نقلیۀ هوایی بدون سرنشین (پهپاد)، جنگ‌افزارهای هدایت دقیق و سنسورهای هوا-فضاپایه که همه در فناوری‌های مدرن ارتباطی مشترکند.

🖋 آنچه من جنگ سیّال می‌نامم، پرهیز دولت‌های مدرن از سنگین‌باری و مسئولیت‌های کنترل و ادارۀ سرزمین است، زیرا آن‌ها بر این باورند که ابزارهایی با قیمتی مناسب‌تر برای کنترل در اختیار دارند. فناوری نظامی مدرن آن‌ها را قادر می‌سازد تا تصمیم بگیرند چه وقت و به کجا حمله کنند، و با دقت بالا به دشمن ضربه بزنند، در حالی که در دسترس هیچ ضدحملۀ معناداری نباشند. آن‌ها به تاکتیک‌های بزن‌دررو که تا حدودی شبیه اصول اساسی جنگ چریکی است، تکیه می‌کنند؛ جایی که تحرک و سرعت از حجم زیاد، بهتر عمل می‌کند.

📚 بخشی از یادداشت «در مسیر جنگ سیّال؟»، نوشتۀ مکس موچلر 📚

@philosophycafe

«پادکست مداخله» در تمامی پادگیرها:

?کست‌باکس:
https://b2n.ir/u80277

?اپل‌پادکست:
https://b2n.ir/w12455

?اسپاتیفای:
https://b2n.ir/e82903
______
«مداخله» را در تلگرام دنبال کنید.? @modakhelehpodcast

نظم حقوقی بدوا خود را صرفا به مثابه مجاز شمردنِ نوعی تخطی عملی معرفی نمی‌کند، بلکه، برعکس، خود را از طریق تکرار همان عمل بدون هیچ مجوزی برمی‌سازد، یعنی در مقام موردی استثنایی. این امر در حکم مجازاتی برای این عمل اول نیست، بلکه معرف ادغام آن در نظام قانونی است، یعنی خشونت در مقام یک امرِ واقعِ قانونیِ ازلی («زیرا قانون، انتقام یا قصاص منصفانه را جایز می‌شمارد»). در این معنا، استثنا همان شکل آغازینِ قانون است.
-هومو ساکر، آگامبن-