کارمو رها کردم؛ و بهترم. ⭐️?

بدترین‌ فروپاشی‌های امسالمو توی همین چند روز اخیر داشتم.

کاش حداقل می‌تونسم گریه کنم.

✧༄

کاش می‌تونستم منم. ولی از صبحه گیجم و مغزم مثل هوا مه‌آلوده. درحالیکه باید برای امتحان فردام درس بخونم و نمی‌تونم.

"او از آن دسته گل‌هایی‌ست که هنوز می‌تواند پس از آتش‌سوزی در جنگل رشد کند."

یکی بود یکی نبود، توی این شهر عجیب هر کسی یه قصه بود.

دارم همزمان با حسای عجیب و متفاوتی دست و پنجه نرم می‌کنم. نمی‌دونم باید بیخیال شم و بخوابم یا ادامه بدم و ادامه بدم و ادامه بدم؟ می‌دونی من فقط درمورد امتحانِ بیوشیمی فردا صحبت نمی‌کنم. همیشه وقتی حس می‌کنم همه‌ی توانمو نذاشتم و این همه‌ی من نیست و فکر می‌کنم کم‌کاری کردم، می‌ترسم. گیج می‌شم و اضطراب همه‌ی وجودمو می‌گیره. که حالا باید چیکار کنم؟ چرا هیچ وقت اونقدری که باید کافی نیستم؟ چرا نمی‌تونم خودمو قانع کنم؟ پس کِی کافی خواهم بود؟ انگار هیچ‌وقت.
شاید باید یه روزی برسه که بتونم بپذیرم. این آدمی که تو آینه بهم زل زده و خسته‌تر از همیشه‌ست و بغضشو پنهان کرده رو بیشتر درک کنم. شاید باید بغلش کنم و بگم، تو داری تلاش می‌کنی، انقدر خودتو سرزنش نکن. نمی‌دونم. فقط برای امروز زیادی غمگینم. می‌گذره بهرحال نه؟ می‌گذره و یاد می‌گیرم آروم باشم و می‌ریم باهم پاستا با دلستر هلویی می‌خوریم قاصدک، بغلت می‌کنم و زیر بارون قدم می‌زنیم.

شب بخیر قاصدکای من⭐️ می‌دونستید ناشناس من در انتظار پیام‌های شماست؟