"General Bonaparte Visiting the Plague-Stricken at Jaffa"
Antoine Jean Gros

"Burial of Atala"
Anne Louis Girodet

آن لویی ژیروده، یکی از شاگردان داوید، داستانی عامیانه به نام "آتالا" از شاتوبریان برگزید و تابلوی "تدفین آتالا" را کشید. آتالا دختری از قبایل سرخپوست بود که قسم خورد تا آخر عمر با کسی وارد رابطه نشود اما او اسیر عشق شورانگیز جوانی از سرزمین کارولینا می‌شود و چون نمی‌خواهد قسم خود را بشکند تصمیم به خودکشی می‌گیرد و عاشق مایوسش جسد او را در سایه‌ی صلیب به خاک می‌سپارد. کلیسای مقدس در وجود یک کشیش مقدس شبیه‌سازی شده است. "عشق بی فرجام، زیبایی محزون، گور و تسلی مذهب" جملگی عناصر رومانتکی هستند که ژیروده به تصویر درآورده است. این تابلو سبک ترکیبی دارد و ژیروده به خوبی توانسته خطوط کناره نما و برجسته‌نمای کلاسیستی، ملاحت شورانگیز روکوکویی با نوردهی دراماتیک باروکی را در هم می‌آمیزد. به زبان روسو، هدف ژیروده "به پیچ و تاب درآوردن قلب" است. هنرمند با احساسات با ما سخن می‌گوید و کاری به فلسفه یا پرده برداری از فلان نظم طبیعت ندارد.
آنتوان ژان گرو یکی دیگر از شاگردان داوید بود که به همین اندازه از شیوه‌ی استادش دور شد. او در تابلوی "طاعونیان در یافا" چندین شیوه‌ی نور و سایه‌دهی و پرسپکتیو را در هم آمیخت تا تابلویی هر چه نمایشی‌تر حاکی از قدرت ناپلئون بناپارت بیافریند. مقایسه‌ی این تابلو با تابلوی "سوگند هوراتیوس‌ها"ی داوید، گسستِ هر چه بیشتر گرو از استادش را نشان می‌دهد. گرچه در هر دو، محیط معماری گونه با طاق وجود دارد اما طاق تابلوی داوید رومی و تابلوی گرو مراکشی‌ست. از پشت طاق‌های تابلوی گرو، چشم اندازی زیبا همراه با پرچم سه رنگ انقلاب خودنمایی می‌کند. او از هر تدبیری بهره گرفته تا توجه مخاطب به شخصیت قهرمان تابلو یعنی ناپلئون جلب شود و از نور نمایشی و تاریکی صحنه‌ای استفاده کرد. ناپلئون در پایان نبرد هولناک مصر، تا فلسطین عقب نشینی کرد و به عیادت سپاهیانش که دچار بیماری طاعون شده بودند و در شهر باستانی یافا قرار داشتند، رفت. در این تابلو او بالای سر یکی از سپاهیانش است و بر سر او دست می‌کشد. یکی از سربازان از این عمل او چنان حیرت زده شده که گویی مسیح بر سر بیمار دست می‌کشد و او را شفا می‌دهد.
در آثار گرو همانند ژیروده موضوعاتی چون عذاب و مرگ، ایمان، روحیه‌ی قهرمانی فردی، روشنایی فریبنده‌ی دوردست‌ و روحیه‌ی میهن پرستی به چشم می‌خورد که همگی عناصری هستند که عاطفه و احساسات رومانتی‌سیسم را تشکیل می‌دهند.

"The Death of Marat"
Jacques Louis David

"The Oath of Horatii"
Jacques Louis David

ژاک لویی داوید برخلاف گویا_که در یک طبقه‌بندی خاص قرار نمی‌گرفت_ در عصر انقلاب فرانسه و ناپلئون یک نقاش نئوکلاسی‌سیت معرفی می‌شد.
پیش‌تر اشاره شد که نئوکلاسی‌سیم یکی از سبک‌های احیا کننده‌ی رومانتی‌سیسم است. گرچه هنر کلاسیک سابقه‌ای بسیار طولانی و خیلی قبل‌تر از داوید در فرانسه و اروپا داشت و آکادمیها معتقد بودند که هنر را می‌توان طبق قواعد باستانیان و استادان هنر در عصر رنسانس آموخت. اما داوید هنر کلاسیک و آکادمیک را به سبک فردی و غیر کلاسیک خویش احیا کرد و هنر کلاسیک را با عبارت خودش بعنوان "تقلید از طبیعت در زیباترین و کامل‌ترین شکلش" ستود. او با اعتقاد به اینکه "هنرها باید به آموزش و پرورش توده‌ی مردم یاری رسانند" وقتی انقلاب فرانسه فرصت را فراهم آورد بعنوان یک هنرمند و سیاستمدار، آماده پی ریزی هنر مردم و هنر تبلیغی_سیاسی شد. او که در کنوانسیون انقلابی که به اعدام پادشاه رأی داد عضویت داشت و رییس کمیته‌ی آموزش و پرورش همگانی بود، برنامه‌های هنری جمهوری جدید را تنظیم و اجرا می‌کرد. دستیابی داوید به قدرت، به او در تغییر دادن سبک کمک کرد و شیوه‌ی او سالها الگوی رسمی شد.
تابلوی "سوگند هوراتیوس‌ها"ی او با آنکه پیش از انقلاب فرانسه کشیده شده است، هدف آموزش سیاسی و نظریه‌ی آموزشی کلاسیک او را نشان می‌دهد. از نظر داوید موضوع باید عظمت و نکته‌ی اخلاقی داشته باشد. او برای موضوع این تابلو، داستانی از مرحله‌ی قهرمانی‌ها در روم باستان را برگزید. در انتخاب موضوع از مفاهیم عشق و میهن پرستی بهره گرفته است. طبق این داستان، در جنگی که میان روم و آلبانیا بوده، برای رهبران جنگ، قرعه به نام دو ارتش سه نفره‌ی برادران هوراتیوس از روم و ارتش سه‌نفره‌ی برادران کوراتیوس از آلبانیا می‌افتد. داوید برادران هوراتیوس را درحالی نشان میدهد که آنها سوگند یاد می‌کنند یا پیروز از نبرد برگردند یا در جنگِ در راه میهن کشته شوند و این درحالیست که یکی از خواهران‌شان که در گوشه‌ی تابلوست قرار است عروس یکی از برادران کوراتیوس شود و آنها توجهی به رنج و اندوه خواهرانشان ندارند. داوید در به تصویر درآوردن این تابلو بر خصیصه‌هایی چون شجاعت، میهن پرستی و وفاداری تزلزل‌ناپذیر در مردان، و احساساتی چون عشق و اندوه و نومیدی در زنان تأکید کرده است. او در این تابلو از سنت‌های کلاسیک برای رساندن مخاطبان آثارش به اوج احساسات میهن‌پرستانه استفاده می‌کند. "پیکره‌های تندیس وار و برجسته نمایی شده در فضایی کم عمق و محدود به یک چارچوب ساده‌ی معماری، از پهلو و نزدیک به پیش‌زمینه‌" نمونه کامل آکادمیسم نئوکلاسیک است که پیکره‌های دنیای باستان را به یاد می‌آورند.
در تابلوی "مرگ مارا" عناصر کلاسیک چون خطوط کناره‌نمای بسته و ترکیب‌بندی فشرده به چشم می‌خورند اما اینها در خدمت اهداف رئالیسم نمایشی قرار گرفته‌اند. ترکیب بندی ستون وار این اثر نشان از آن است که داوید آثار میکل‌آنژ به‌خصوص "مسیح پیه‌تا" در کلیسای سان پیترو در رم را بررسی کرده است. البته در اینجا صحنه نه به کمک تئوری کلاسیک بلکه براساس واقعه‌ی تاریخی شکل گرفته است. مارا دوست نزدیک داوید و یک انقلابی رادیکال بود که در حمام خانه‌اش توسط دشنه‌ی شارلوت کورده، دشمن خود کشته شد. داوید تمام جزئیاتی که بر تشدید درد و خشونت و بخصوص مواجهه‌‌ی مخاطب با آن می‌افزاید، به تصویر درآورده است.
سرانجام داوید به نقطه‌ای رسید که هنر نوین را کلاسیک می‌ساخت؛ همچنان که در تابلوی "مادام رکامیه" چنین کرده است. مادام رکامیه یکی از شخصیت‌های اجتماعی آن روزگار است که در محیطی اشرافی بر یک تخت پمپئیایی لمیده است. در اینجا داوید کلاسی‌سیم صحنه‌ای را به تصویر درآورده است.
هدف او "به جهش درآوردن روح انسان" بود، حال آنکه وی عقیده داشت که هنر "باید به عرصه‌ی عقل تعلق داشته باشد و از احساسات و عواطف فراتر رود". و این تضاد سبب ناپایداری هنر او شد و شاگردان و پیروانش با آنکه با هدف رومانتیکِ "به جهش درآوردن روح" موافق بودند، به تدریج شیوه‌ی او را کنار گذاشتند و آن را با استفاده از سبک‌ها و جهت‌گیری‌ها تجزیه کردند. داوید اصرار داشت که شاگردانش موضوعات کار خود را از نوشته‌های پلوتارک، مولف باستانی کتاب "زندگانی یونانیان و رومیان بزرگ" و منابع موضوعات کلاسیک برگزینند ولی آنان اغلب موضوعات آثار خود را در منابع دیگر یافتند.

"One to anothers"
from "Caprichos Collection"
Francisco Goya

"Correction"
from "Caprichos Collection"
Francisco Goya

"Saturn Devouring His Son"
Francisco Goya