احتمالاً هنوز دقیق نمی‌دونم چه چیزی درباره‌ی هر گونه کار غیرحرفه‌ای جذبم می‌کنه. تازه‌کار در عشق ورزیدن، تازه‌کار در نقاشی کشیدن، تازه‌کار در قهوه درست کردن.
یه چیزهایی در ذهنم داشتم که حتماً باید سریع‌تر می‌نوشتمشون و گشتم دنبال یه جایی که بشه توش نشست. اومدم تو یه کافه‌ای که با خوردن کوکی‌هاشون دقیق می‌تونم بگم چه ایرادی دارن. که اصلی‌ترین مشکل این کوکی در دمای کره‌‌اشه.
شاید یکی از آخرین چیزهایی که باعث می‌شه نتونم این روزها تدریس رو کامل بذارم کنار همینه: از این کوکی خوشم میاد.
از این‌که یه جا بشینم، سکوت کنم، نگاه کنم و نوشته‌های آدم‌ها رو بخونم و بدونم دقیقاً چند وقته که با یه زبان درگیرن یا چند وقته که شروع کردن به نوشتن.
این روزها بیشتر از قبل، از حس کردن دمای نادرست کره در آهنگ جمله‌ها لذت می‌برم.
به دنبال اون خستگی‌ موقع خوندن جملاتی ناهماهنگم، اون سنگ نتراشیده و کج‌تراشیده‌شده.
بذار حواسم درگیر شه، تشخیص بده، شکر خوب میکس‌نشده رو حس کنه.

Here you are,
The most alive creature that has ever stepped foot inside me,
You can’t stand still for a second,
I feel your legs moving like a fetus inside me,
And I beg, so naturally,
with a need older than me: please don’t get out of me.

اگه بخوایم به طبیعت نگاه کنیم نه شروعی وجود داره و نه پایانی. روز نه با طلوع شروع می‌شه و نه با غروب تموم. تمام آغازها و پایان‌ها اون نقطه‌هایین که ناگهان خودمون بهشون نیاز پیدا می‌کنیم. من یکی نیاز به شروع‌های زیادی دارم. به یه عالمه دایره‌ی تو پر بین خط‌ها و نیم‌دایره‌هام!
یه چیزهایی هم پیدا کردم؛ مثلاً صبحونه همیشه یه آغازه. در هر ساعتی، در هر شرایطی، وقتی صبحونه می‌خوری، داری توی یه دایره رو رنگ می‌کنی.
ببین مربا چه‌طور تبدیل به رنگم شده و نون بومم!‌ امروز چهار بار روزم رو از اول شروع کردم!
دور می‌شیم و برای این‌که بتونیم دوباره با هم یه چیزی رو شروع کنیم، اول از همه صبحونه می‌خوریم.

یه کیف حصیری،
دو کتاب: یکی جستارهای مانگل، یکی رمان بنویل.
یه لیوان،
یه قاشق چای‌خوری،
جامدادی،
دفترچه،
مدادشمعی،
کیف پول،
چند برگ دستمال،
لباس‌زیر،
روغن،
ضدآفتاب،
میوه،
یه ملحفه‌ی بزرگ،
دمپایی‌های پلاستیکی،
تا وقتی که بارون بیاد.
تا بارون نیاد نه آماده می‌شم و نه برمی‌گردم.

شب بخیر