музыка цячэ ў мяне па венах

я сумаваў па гэтым пачуцці.

ну канешне, што ж гэта я сабе напрыдумваў. пра мяне заўсёды ўспомняць толькі як пра запасны варыянт.

у галаве ўсё часцей і часцей з'яўляюцца радкі для вершаў

кожны раз я вяртаюся ў цёмны пакой са святлом гірлянды і гукам гітары ў руках, і мне становіцца спакойна

03:26, мне заўтра рана ўставаць, але я злавіў прымірэнне

галоўнае не вынік, а працэс

мяне назвалі зорачкай?

я настолькі антысацыялізаваўся. мне стала так складана мець зносіны з людзьмі на пастаяннай аснове, што я згубіў шмат каго. проста хочацца цэлымі днямі чытаць кнігі і рабіць музыку, ні з кім не размаўляючы. гэта проста чартоўскі странна. я губляю людзей, а людзі губляюць мяне, і гэта зусім не з-за незацікаўленасці, а з-за адсутнасці сацыяльнай батарэйкі. я не разумею, чаму так і што трэба зрабіць, каб гэта выправіць. пахутчэй бы гэта скончылася.