تخیل جمعتون نیستم توو خر بازیام
با سطل خالی میپاشم رنگ رو دیوار
در میاد نقشه نقش رو شیار
یه مرد با یه تاج خار رو سرش
میزنه ُپک به سیگار
میگه ایدت واسه فردا چیاست
-سورنا

سکوتی سنگین بر دل‌ها نشسته
دردی نهان در سینه‌ها پرورده
گرانی، زخم عمیق روزگار
چشمان خسته، در انتظار فردا

گذشته‌امان، روشن چون آفتاب
خاطرات شیرین، لبخندهای ناب
اما حالا، تاریکی در افق
آینده‌ای سرد، بی‌رمق و بی‌وقف

کسی نمی‌گوید، کسی نمی‌پرسد
در این جمع خاموش، چه بر ما می‌گذرد
دردی که در دل، زخم می‌زند
سکوتی که در گوش، فریاد می‌زند

شاید که فردا، صدایی بلند شود
شاید که این درد، یک روزی کم شود
اما اکنون، سکوتی است عمیق
در دل هر انسان، یک غم بزرگ

• میم الف

از آغاز، ما بودیم؛
اما نام‌مان به نام دیگران ثبت می‌شد.
ما ساختیم و در عوض، کنار گذاشته شدیم.
ضعف‌های آن‌ها را زنده کردیم و حالا کجاییم؟
در گوشه‌های تاریک پس‌کوچه‌های خلوت خود،
گویی که هرگز وجود نداشتیم، گویی هیچ کاری نکردیم،
زنده نبودیم.

اکنون ساکت و تنها، خسته و پریشان،
خاموشم و نظاره‌گر این آدم‌های خودخواه.
اما روزی خواهد آمد که تغییر خواهم داد.
از قربانی بودن خود خسته‌ام؛
اگر به آن‌ها اعتماد کنی، دردناک است.
آن‌ها بهتر از تو نیستند، فقط یک توهم‌اند.

• میم الف

. @M_A_Motion

دﻭﺗﺎ ﺩﺳﺘﺎﺷﻮ ﻣﺸﺖ ﮐﺮﺩ ﺟﻠﻮﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﺍﮔﻪ ﺑﮕﯽ گل ﮐﺪﻭﻣﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ
ﭼﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ
ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺶ ﺗﻤﺎﻡ
ﻭﺟﻮﺩﻣﻮ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻧﺶ ﻣﺤﮑﻢ
ﺯﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ !
ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﮔﻠﻪ
ﺩﺳﺘﺸﻮ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ گل بود
ﺍﺷﮑﺎﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ
ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ
ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ تو ﺩﺳﺖ
ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻫﻢ گل بود
آنکه تو را میخواهد
به هر بهانه ای میماند . . .

زنده یاد حسین پناهی ?

روزگاری درختی بود ، سبزِ سبز ...
برگ داشت ، ریشه داشت
و در باغ و در کمال سبزی و زیبایی ،
برای خودش کسی بود ...
اما او را به زمینِ سیمانی سپردند !
جایی که جای او نبود !
جایی که هیچکس
چشم انتظارِ قد کشیدنش نبود !
نه چشمی بود برای تماشای
شکوفه های بهار و برگ ریزانِ پاییزِ او ،
نه خاکی و نه حتی دستی برای کاشتنش ...
از آغوشِ زمین جدا مانده بود ، سالها ...
و حالا ؛
تکه چوبی شده با ریشه ها
و برگ هایی خشک ،
و خاطراتی دور ؛ از رویای پرنده شدن ...
حکایت این است ؛
سبزترین هم که باشی ،
اگر جایی که "باید" نباشی ؛
در بهترین حال ، تکه چوب
خشکی خواهی بود ؛ برای سوختن ...
-نرگس صرفیان طوفان

آنچه ویرانمان می کند
روزگار نیست
حوصله‌ی کوچک
برای آرزوهای بزرگ ماست
زمانی فرا میرسد
که باید رفت
حتی اگر جای مشخص
و معینی در انتظارت نباشد