#خبرانتشارکتاب

سعید نفیسی به هشت روایت / پیمان طالبی / نشر ققنوس، ۱۹۸ صفحه، ۱۸۰ هزار تومن

سی صفحه اول کتاب را اینجا بخوانید.

از صفحه ناشر:
«هشت جستار این کتاب هشت روایتِ نفیس و ارزشمند از سعید نفیسی، زندگی‌اش، زمانه‌اش، و خدماتش.
پیمان طالبی، برای به‌قلم‌درآوردن این کتاب، علاوه بر اینکه بالغ بر سیصد منبع مختلف را بررسی کرده، سراغ بازماندگان و اسناد خانوادگی سعید نفیسی نیز رفته و از هیچ کوششی برای روایتی تازه، تمیز، مطمئن، و خواندنی دریغ نکرده. گفتنی است، تصاویری که فصل‌های مختلف این کتاب را زینت بخشیده‌اند بسیاری‌شان نخستین‌بار است که منتشر می‌شوند.»

سفارش به @bahmanbooks یا خرید حضوری از کتابفروشی دماوند
.

از محسن نامجو، چندوقت پیش، کتابی چاپ شده در خارج از ایران که «زیستن در گرگ‌ومیش غم و طرب» نام دارد. کتاب، تاملاتی است درباره جهان موسیقایی و آثار شهرام شب‌پره، خواننده ایرانی. کتاب هنوز به ایران نرسیده و از خواندنش محرومیم، اما در یکی از نشست‌هایی که به‌تازگی با حضور نامجو برگزار شده، مولف بخش‌هایی از مقدمه کتاب را خوانده و عجیب گیرا و جذاب است.
ویدیوی این برنامه حدودا ۲۴ ساعت پیش در یوتیوب منتشر شد و همین‌حالا رفتم و چک کردم و دیدم که تنها ۲۰ تا بازدید داشته. تازه احتمالا دو سه‌تاش هم مربوط به خود نگارنده همین سطرهاست! عجب دوره‌ای است دوره ما. گویا خود آن برنامه هم مخاطب چندانی نداشته. از برگزارکننده برنامه و نویسنده کتاب و شهرام شب‌پره دیوانه‌تر، احتمالا خود من باشم که از صبح چندین اپلیکیشن نصب کرده‌ام تا بتوانم این یک تکه از آن ویدیوی یک‌ساعت و اندی را ببرم و فایل mp3اش را اینجا، برای ۴۳۲ نفر عضو این کانال بارگذاری کنم.
بگذریم (به خودم قول داده بودم که در این یادداشت کوتاه غر نزنم) فایلی که می‌شنوید، مقدمه نامجوست بر کتابی که درمورد شهرام شب‌پره نوشته و روایتی است از یک جشن عروسی در دهه شصت. این روایت و اساسا از این دست روایت‌ها در چاپ‌کرده‌های چند دهه اخیر کمیابند. چون دستگاه حاکم نمی‌خواهد خفقان، تاریکی، وحشت، اضطراب، استیصال و آوارگی دهه شصت را به کسی نشان دهد. همه را جارو کرده و گذاشته زیر فرش و وای اگر روزی آنها که نگفتند، دهان باز کنند و آنها که ننوشتند، قلم به دست بگیرند.
نامجو هم نامجوست دیگر. اعجوبه‌ای است بی‌تکرار و بی‌همانند که اسنوب‌ها به تماشای «من حال ادامه دادن ندارم» از او بسنده می‌کنند. و احتمالا میکس آن کلیپ با فریادهای نامجو در کنسرتش که: «با دشمنان مدارا». چه شد؟ باز هم که غر زدم...

پیمان طالبی

@peymantalebi70

غزلی ارتجالی
که بعد از خوانش دفتر شعر «پاشانه‌های باران» از دکتر شفیعی کدکنی (دفتری درباره بهار و طبیعت) سروده شد
::
درست می‌گویی ای شفیعی کدکنی
بهار فصل گل و جوانه و دانه است
جوانه باید زدن، گیاه باید شدن
که این‌چنین می‌کند هرآنکه فرزانه است

ولی ببین آن طرف، کنار گل‌های باغ
کنار این عده‌ی مرفه تردماغ
نمی‌برد بهره‌ای، از این همه اشتیاق
پرنده‌ای مضطرب، که فکر او لانه است

نمی‌برد بهره‌ای، از این گل از این گلاب
که کرده عادت به غم، ولو در آغوش خواب
به جای «باش و ببین»، فقط «بشور و بساب»
زنی که هر صبح و شام، در آشپزخانه است

نمی‌کند خنده‌ای به روی گل در چمن
ز فکر خرج و خوراک، ز فکر فرزند و زن
پیامک گوشی است امید او دائما
کسی که چشم‌انتظار برای یارانه است!

نمی‌شود شادمان، ز باد اردیبهشت
کسی که در دهشت سیاه این شهر زشت
گذاشته خشت را، یکی یکی روی خشت
چرا که روزی او به کوره‌پزخانه است

سلام من بر بهار، به ابر، بر آسمان
سلام از این صندلی که می‌نشینم بر آن
در این اداره فقط، برای یک لقمه نان
و کارمندی شدم، که پای رایانه است

سلام بر شاعران، به دوستان تنی
به وارثان خرد، و آب یا روشنی
ز رودکی تا همین شفیعی کدکنی
سلام! آری ولی، بهار افسانه است!

پیمان طالبی

@peymantalebi70