The failure point of everyone is to not love him her self

نقطه باخت هر آدم، زمانيه كه ديگه خودش رو دوست نداشته باشه.

بهتر از من زیاده ، ولی از تو حرومزاده تر جایی نیست !

خیلی وقته به فیلو فوبیا دچار شدم
فیلو فوبیا : هراس از وابستگی عاطفی جدید.

باید نسخه قدیمیه خودمو نابود میکردم...
اون برای نجات پیدا کردن تو این دنیا ضعیف بود.

‌
حس میکنم رو لبه ی پرتگاهم، منتظرم یکی پشت سرم نفس بکشه تا به بهانه ی اون خودمو بندازم پایین و بگم اوپس! واقعا نمیخواستم بمیرم، ولی باد اومدو منو انداخت پایین. واقعا، دوست دارم به همین سادگی باشه. چون بجای اینکه اون نفسو تجربه کنم طوفانو چشیدم، ولی همونطوری لب پرتگاه میخکوب موندم.
بعضی وقتا نمیدونم برای چی و کی اونطوری چسبیدم به این زندگی؟ بعضی وقتام میدونم.
احساساتم گیج شدن، یا نشدن. مغزم تصمیم میگیره چه حسی داشته باشم و الان مغزم تو یه گردباده، یا توی مغزم یه گردباده. حتی اونم گیج شده و نمیدونه دیگه باید چیکار کنه. یه جوری حس خالی بودن میکنم که انگار هر لحظه ممکنه بخاطر بی وزنی برم هوا. از طرفیم اونقد حس سنگینی دارم که هر لحظه ممکنه تو زمین فرو برم. قلبم اونقد اروم میزنه انگار نیست. پشیمونم، شکسته م، دیوانه ام، خسته م. دوست دارم برم تو یه جزیره ی دور افتاده وسط اقیانوس ارام زندگی کنم، یا برم یه چاله توی قطب جنوب بکنم و بخزم توش. دوست دارم دیگه لازم نباشه تلاش کنم، دیگه لازم نباشه یادم بیاد چطوری گند زدم، چیکار کردم.
ولی نمیشه. همش تکرار میشه. همون لحظه ای که فکر میکنم بالاخره همه چیز تموم شده و من از بند گذشته ازادم همه چیز دوباره تکرار میشه. تا حالا با انگشتای دستتون با ادامس بازی کردین؟ هی کش میاد، می‌چسبه به انگشتاتونو از یه جایی به بعد ول نمیکنه. من الان همون یه جای به بعدم. دقیقا تو اون نقطه. سالهاست اونجام. و چقد احمقانه، اونقد جوونم که الان باید تو خیابونا با دوستام بخندم، اتیش بسوزونم و عشق بازی کنم ولی بجاش باید بشینم پشت میزم، به اشتباهاتم فکر کنم و تنبیه بشم. دوباره و دوباره، دوباره و دوباره. تموم میشه؟ اصلا میشه تموم بشه؟ تا کی باید تلاش کنم و گذشته مثل پتک بیفته جلو راهم؟ مثل چاه مخفی میمونه. نه، یه جور دیگه. توی شطرنج، دیدین میتونین این قابلیتو روشن کنید که حرکت های ممکنو نشون میده؟
حالا فک کنید شما یه کاری میکنید و اون خونه ها خود به خود روشن میشن. این چیزیه که من جلوم میبینم. به محض اینکه اون اشتباه تو زندگیم اتفاق افتاد خونه ها روشن شدن و فقط منتظرن من روشون پا بزارم تا بیفتم پایین.
نوشتن باعث میشه خودم افکارمو بهتر بشنوم، مثل الان. تونستم نفس بکشم، هنوز قلبم سنگینه و مغزم توی مه فرو رفته ولی میتونم بهتر فکر کنم. اشکال نداره.‌ اونقدر جلو میرم که چاله ای جلوم نمونده باشه. گذشته رو نمیشه عوض کرد، گذشته منو ساخته. اینو میدونم، با تمام وجودم قبولش دارم. من میخوام همه چیزو درست پیش ببرم، پس اینکارو میکنم.
وقتی موفق شدم به همه ی شمام میگم، خب؟
و یه چیزی به تمام کسایی که تو این لحظه کم اوردن: به غیر از خود خودت هیچ کس از کم اوردنت اذیت نمیشه، هیچ کس اونقد براش مهم نیست. پس خودت باید خودتو سرپا کنی. اونقد تلاش کن تا سر پا شی. بازم کم میاری، دوباره و دوباره، اما بازم سرپا شو. ما میتونیم کاری کنیم بالخره همه چیز اونطوری بشه که ما میخوایم. همین. تموم.

دخترا‌‌ / پسرا جواب بدن :
اگر میتونستین یچیزی از پسرا / دخترا رو تغییر بدین اون چی بود ؟

هیولا ها زیر تختت نیستن. اونا تو ذهنت خوابیدن.

? Another
#دیالوگ

welcome my friend✨