3️⃣На матч са старымі знаёмымі з Люксембургу беларускія футбалісты выйшлі вельмі сабраныя, і гатовыя да бою. Трэнер каманды Герцагства Люксембург Люк Шольц, які знешне вельмі  падобны на якога беларускага мужыка са Старых Дарог, заявіў, што ягоная каманда шукае камбінацыйны футбол. І тут Карлас Алас правёў вельмі ўдалы матч. У першым тайме беларусы ізноў гулялі ад абароны, аднак выкарыстоўвалі плотны прэсінг гульцоў суперніка на розных участках поля, выматвалі. Перыядычна праходзілі контратакі, а досыць ўзрастовая каманда “чырвоных львоў” пачала функцыянальна здаваць. І тут гішпанец дадаў “паліва” ў гульню зборнай, выпусціўшы маладога Максіма Кірэева, Валерыя Грамыка, Андрэя Кавалёва, а пад канец матча-фактурнага Германа Баркоўскага, і хлопцы апошнія  20 хвілінаў наўпрост цярзалі Люксембург. А гол наспяваў ужо з сярэдзіны другога тайму, і канешне В.Грамыка падараваў заўзятарам пераможны гол.

Пасля матчу, аўтар пераможнага голу, Валерый Грамыка сказаў, “…папрасіў  у Кірыла Печэніна пас, ён выканаў дыяганаль. Юра Кавалёў забягаў справа. Падумаў, лепш не буду яму атдаваць, а выканаю сам…”. Гучала вельмі па-беларуску :).

Сябры, сёння замахнуўся на самае святое і патаемнае - беларускі футбол. У гэтай занатоўцы дзялюся сваім меркаваннем датычна апошніх падзей вакол нацыянальнай зборнай і клубаў.

Перамога над Люксембургам – цяжкі крок наперад…

Не будзем цешыць сябе маной пра тое, што вось раней зборная Беларусі па футболу магла ледзь не адной левай перамагаць Люксембург. На сёння Беларусь ажно на 99-ым месцы ў рэйтыгну FIFA, а Люксембург на 85-ым.

Ды і раней  было рознае, а перамогі над такімі камандамі заўжды даваліся беларусам цяжка. У сваёй суверэннай гісторыі беларускі футбол на ўзроўні нацыянальнай каманды яшчэ не дасягнуў  сур’ёзных вяршыняў. Была бронза маладзёвай зборнай U-21 у 2011 годзе ды выхад на Алімпіяду, поспехі БАТЭ, калі клубам кіраваў Анатоль Капскі. На жаль не так шмат перамог... Нацыянальная зборная яшчэ ні разу на вялікія спаборніцтвы не прабівалася. І гэта ўсё ж несправядліва, у Беларусі ёсць свой чэмпіянат, вялікая Першая ліга, больш за 380 тысяч чалавек займаюцца футболам (па афіцыйных дадзеных), жывуць футбольныя традыцыі яшчэ ад легендарнага “Дынама” Мінск савецкай пары. Такія краіны як Эстонія, Латвія ці Ісландыя выходзілі на топ-турніры, і паказвалі прыстойны футбол.

У чым прычына, чаму краіна, дзе насельніцтва складае 300 тыс.чалавек, перамагае, а Беларусь, маючы больш 9 млн., не можа? 

Некаторыя спецыялісты часта паўтараюць мульку пра спецыфіку беларускага нацыянальнага характару, які нібыта перашкаджае перамогам, “беларусы надта добрыя і мяккія..” Гэта чуў шмат разоў. Падобныя думкі выказваў былы рулявы зборнай Бернд Штанге, што не перашкодзіла камандзе пры ягоным кіраўніцтве абыграць Францыю ды шэраг іншых дабротных каманд. На мінулым тыдні ў гэтым сэнсе выказаўся футбаліст мінскага “Дынама” ды зборнай Беларусі Іван Бахар, які ўмудрыўся нядаўна не забіць у матчах свайго клубу з “Андэрлехтам”, маючы два цалкам галевых моманты, “заўжды трэба верыць у сябе. На жаль, у нас праблемы з менталітэтам. Заўзятары не вераць, СМІ чапляюцца толькі за негатыў. Гэта бачна. Увесь час выходзім нейкія заціснутыя. Таму спадзяюся, што будзем гуляць з верай у свае сілы і пакажам добры вынік.”

Мікраклімат у камандзе і псіхалогію фармуюць трэнеры, і калі беларускія гульцы патрапляць у рукі добрых коўчаў, усё ідзе выдатна, і характар працуе і перамогі прыходзяць.

Але псіхалогія псіхалогіяй, а менеджмент ніхто не адмяняў. Чыноўнікі, якія прыймаюць дурныя рашэнні ды не выконваюць прафесійна свае функцыі, любяць запускаць тэму пра “залішнюю талерантнасць”, “слабых гульцоў”, “не тое пакаленне…”

Карані праблемы ў іншым – у клубным футболе, у маладзёвых і дзіцячых камандах, у адсутнасці добрых  трэнераў. А Федэрацыя кідаецца са скрайнасці ў скрайнасць, то беларускі чэмпіянат стаў адным з самых легіянерскіх, то ўвялі планку заробкаў, і вытурылі амаль усіх моцных замежнікаў з чэмпіянату. Памятаем трагічныя падзеі 20-га году, і да таго рэпрэсіі да лідэраў зборнай – Станіслава Драгуна, Максіма Бардачова, Данілы Нечаева, Дзяніса Шчарбіцкага. Што канешне было ідыёцтвам. З-за палітынчных поглядаў адмовіўся гуляць за зборную Ільля Шкурын, наймацнейшы беларускі футбаліст на сёння…

У 2009 годзе Беларусь наведаў славуты экс-футбаліст зборнай Францыі Мішэль Плаціні, паездзіў па некаторых стадыенах нашай дзяржавы. Паглядзеў уладкаваную футбольную пляцоўку, якую адкрылі ў раёне Мінску “Зялёны Луг”,  і сказаў, “такія пляцоўкі мусяць быць па ўсяму гораду…” І нашыя чыноўнікі адкрылі рты.

Канешне, адзін стадыен аддалі МЧС, другі – пад жытловую забудову, трэці – пад бізнэс–цэнтр. Насамрэч наладзіць магчымасць аматарскім, дзіцячым, юнацкім  камандам гуляць, не з’яўляецца вялікай праблемай. Дабротная пляцоўка, адзін адказны чалавек, які дае хлопцам на пару гадзінаў мяч, лёгкія накідкі рознага колеру для каманд, і ўсё. Упарадкаваць тыя ж школьныя стадыены, якія пастаянна пустуюць, вельмі проста. Крыху ініцыятывы ды гнуткасці, так робяць паўсюль у Еўропе, нічога новага.

Сябры, рады прадставіць вам новы сайт Беларускага фонду спартыўнай салідарнасці.

Сайт з'яўляецца інфармацыйнай і фандрайзінгавай пляцоўкай БФСС. Новы функцыянал дазволіць падтрымліваць праекты ў галіне беларускага спорту, а таксама дае магчымасць публікаваць свае матэрыялы спартыўным аўтарам ды блогерам.

Рэліз сайта мы пачынаем з аўтарскага артыкулу памяці славутага беларускага барца Аляксандра Мядзведзя, які сёння пайшоў з жыцця.

https://bssf.eu/blog/legendarny-belaruski-i-saveczki-barecz-alyaksandr-myadzvedz/

2️⃣Нават вядомы палітолаг Яўген Магда, які заўжды вельмі жорстка выказваецца датычна беларускай улады, некалькі змяніў тон, адзначыўшы, што калі не збіваць расейскія дроны, то гэта размывае ўладу А.Лукашэнкі як суверэннага кіраўніка. За што адразу патрапіў пад інфармацыную атаку, дзе некаторыя беларускія блогеры пачалі папракаць украінцаў у “няправільнай” рэакцыі на падзеі.

Адмаўляць палітычнае значэнне такой падзеі не выпадае. Ні Польшча, ні Румынія, на тэрыторыю якіх заляталі і расейскія дроны і ракеты, іх не збівалі, асцерагаючыся адказу Масквы. Але залежная ад Расеі Беларусь збіла расейскі бязпілотнік.

Ці з'яўляецца гэта паказчыкам наяўнасці рэальнага суверэнітэту ў беларускіх уладаў? Альбо ўдалося вярнуць значную частку суверэнітэту пасьля падтрымкі КНР?

Тым не менш беларускі бок працягвае ўзмацняць мяжу з Украінай, будуюцца ўмацаванні, ставяцца сродкі візуальнага і тэхнічнага кантролю мяжы ды інш.
“Усе павінныя разумець, што мы працягваем ахоўваць дзяржаўную мяжу ва ўзмоцненым рэжыме памежнай службы і памежнага кантролю”,- падкрэсьліў намеснік начальніка Гомельскай памежнай групы Анрэй Фёдараў. Таксама афіцэр паведаміў, што выкарыстоўваюцца “памежныя плавучыя сродкі, і аўтамабільная тэхніка, тэхнічыня сродкі аховы дзяржаўнай мяжы…”

Цяжка сказаць, у якой меры афіцыйны Менск асцерагацца нейкага ўварвання з боку Украіны, аднак пасьля Курскага прарыву ЗСУ, на ўсялякі выпадак рыхтуе памежныя рубяжы.

Правакацыі ды інфармацыйныя войны
-------

Пасля пратэстаў 20-га году, якія адкінулі палітычнае жыццё Беларусі нашмат назад, і вайны між Расеяй ды Украінай, у нашай краіне фактычна існуе надзвычайнае становішча з усімі выцякаючымі наступствамі. Прынамсі А. Лукашэнка некалькі разоў на сваіх нарадах з сілавікамі менавіта так характарызуе становішча, “сітуацыя надзвычайнай геапалітычнай пагрозы…”

Чакаць хуткай дэмакратызацыі пры такіх раскладах не прыходзіцца. Да таго ж любы аб’ектыўны эксперт бачыць магутны ціск на беларускія ўлады як з боку Масквы, так і з боку ліберальных колаў на Захадзе. Рэгулярна ідзе праца па мэтанакіраванай дэзынфармацыі грамдскасці аб рэальным стане рэчаў у Беларусі. У гэтай сітуаціі прадстаўнікі рэжыму маюць усе падставы асцерагацца вайсковага ўмяшання звонку пры такой палітыцы Масквы і Захаду.

Сітуацыя складаная, і тут трэба добра разумець, што бярэцца за назоўнік, што на першым месцы? Незалежнасць Беларусі, мір у краіне, жыццё і дабрабыт беларускага народу, альбо звяржэнне дыктатара, хоць бы коштам вялікай крыві, вайны ці ўводу замежных войскаў? Часта ў палеміцы задаю гэтае проста пытанне прадстаўнікам дэмакратычнага руху і не маю адказу.

Традыцыйна для палітыкаў і журналістаў у такія часы дамінантай мусіць быць прынцып «не нашкодзіць». Аднак жа цяпер усё змянілася на дыяметральна іншы падыход – «правакуй ды заклікай да горшага». На паверхню павылазілі самыя адыёзныя персанажы, якія адмыслова накідваюць фэйкі, хлусню, нянавісць, не даючы людзям магчымасці разабрацца, дык што ж адбываецца.

Апошні тыдзень, пасля неадназначнай заявы ўкраінскага МЗС ды недакладнай інфармацыі пра падрыхтоўку Беларусі да нападу на Украіну, на расейскіх, украінскіх ды заходніх медыя абвяшчалася “канцэнтрацыя войскаў РБ” ды гучалі заклікі прэвентыўна ударыць па Беларусі. Дзіўна, але некаторыя беларускія палітычныя дзеячы фактычна падтрымалі гэты заклік.

Напрыклад прадстаўнік “Вольнай Беларусі” Павел Усаў, які ў часе размовы са Зм.Лукашуком у эфіры “Еўрарадыё” выдаў, што ён нават правёў апытанку на сваім тэлегам-канале, дзе каля 70% апытаных падтрымалі ўварванне ЗСУ на тэрыторыю Беларусі. За што, як прызнаўся і сам палітык, ён таксама выступае. Потым, як ні ў чым ні бывала, Павел прапанаваў распачаць перамовы з уладай, каб “дамагчыся вызваленьня людзей…”. А найбольш спадар Усаў перажывае, што на захопленых у Беларусі з боку ЗСУ тэрыторыях, будзе ўкраінскае адміністраванне, бо няма належнай камунікацыі з украінскай уладай “беларускіх дэмакратычных сілаў”.

Падобныя выказваньні сустрэлі выбух негатыўнай рэакцыі грамадзянаў Беларусі.

У гэтай сітуацыі, як бы не ставіцца да персоны А.Лукашэнка, аднак ягоная прамова на сустрэчы з кіраўніцтвам дзяржаўных інфармацыйных медыя, стала халодным душам для гарачых галоў ды правакатараў вайны: “…Чытаю агляды сусветных СМІ, “Лукашэнка заўтра аддасьць загад, пойдуць туды…” Аніякіх прыказаў, аніякіх загадаў, каб ісьці за межы нашай краіны - не было і не будзе. Мы толькі тады будзем ваяваць, калі прыдуць да нас з дрэннымі намерамі. Вось і ўсё…”

Разам з тым гэтыя словы Лукашэнкі заўважылі і ў Расеі, і ва Украіне. Украінскія эксперты канстатавалі, што падобнай заявай кіраўніцтва Беларусі нівелюе магчымасьць выкарыстання беларускай арміі на любым напрамку расейска-украінскага фронту. Аляксандр Лукашэнка як бы кажа Ўладзіміру Пуціну, “арыведэрчы, калега, ты бяз нас вылазць са сваёй крывавай авантуры…”

Саўпала, што падобныя выказванні Лукашэнкі адбыліся ў часе зафіксаванага факту збівання беларускай авіяцыяй расейскага дрону “Шахед”. Па некаторай інфармацыі – гэта ўжо ня першы выпадак нейтралізацыі заляцеўшых на тэрыторыю нашай краіны бязпілотнікаў, аднак дагэтуль перавага аддавалася РЭБ. То бок дроны сажаліся ў бязлюдных месцах з дапамогай радыё- электроннага ўздзеяння. Але на гэты раз дзеянні былі больш жорсткімі. Сітуацыя стала нечаканай ня толькі для ўкраінскіх вайскоўцаў, але і для экспертнай супольнасці.

"Ці можна назваць Гігіна інтэлектуалам, альбо ён проста прапагандыст?"

Нарэшце, знайшоў у сабе сілы даглядзець да канца апошні "Ток" з паважаным мною Юрыям Дракахрустам. У адрозненні ад спадара Юрыя я не лічу спадарыню Настассю Роўду добрым інтэрв'юэрам. Большасць пытанняў вядоўцы - гэта як раз-такі не пра журналістыку, а пра тую самую тапорную прапаганду, толькі з іншага боку.

Прапаганда, не важна з якой крыніцы, аднолькава шкодная, бо ўводзіць людзей у фэйкавую рэчаіснасць. Па сутнасці, беларусы маюць не грамадскае супрацьстаянне, а супрацьстаянне дыяметральна супрацьлеглых штучна створаных прапагандыстскіх наратываў. Грамадскі канфлікт - гэта ўжо тое, што вынікае з сутыкнення прапагандыстскіх франтоў.

Мяркую, асноўныя тэзісы дзяржаўнай прапаганды ўсім вядомыя. А што з сябе ўяўляюць наратывы прапаганды "незалежных" медыя? Я даволі доўга сачу за асноўнай лініяй найбольш адыёзных прапагандыстскіх таблоідаў - "Наша Ніва", "Трыбуна", "Хартыя" і г.д.

У іх аснове транслююцца вельмі памылковыя мэсэджы, якія таксама дапамагаюць заводзіць беларускае грамадства і саму Беларусь як дзяржаву ў тупік. Думаю, кожны чалавек, які можа хаця б мінімальна аналізаваць сітуацыю, разумее, дзеля якіх мэтаў гэта робіцца. Але зараз не пра гэта.

Вось некаторыя з іх:

1. Наўмысна памылковае стаўленне да палітычных апанентаў як да дурняў: "усе, хто абраў іншы палітычны бок - дурні, боўдзілы, злодзеі і няўдачнікі". Вынікі такога стаўлення мы зараз бачым.

2. Наўмысна памылковае заніжэнне колькасці палітычных апанентаў: "Большасць беларусаў - за пратэст. За Лукашэнку - толькі 3%". Насамрэч, гэта не так. У Лукашэнкі даволі вялікая электаральная база і моцны адміністратыўны рэсурс, які дапамагае рабіць "буст" для гэтай базы. У дэмакратычных сілаў, наадварот, электаральная база і рэсурсы скараціліся да мінімуму. Вынікі такога наратыву мы таксама бачым.

3. Наўмысна памылковая спроба стварыць "сваю рэальнасць". То бок ўяўленне, што калі мы пачнем пісаць "міністэрства Лукашэнкі, адміністрацыя дыктатара і гд", быццам бы ад гэтага нешта зменіцца. Спроба штучна зменшыць рэальную значнасць дзяржаўных органаў і штучна падвысіць значнасць "альтэрнатыўных" - КР, АПК, ОСТ і г.д. ні да чога не вядзе. Гэта проста гульня ў паралельную рэальнасць, якая прыводзіць да памылковых стратэгічных дзеянняў.

4. Наўмысна памылковае прасоўванне наратываў пра тое, што "рэжым" нікім не прызнаны, а Беларусь страціла суверэнітэт. Гэта можна нават не каментаваць.

5. Наўмысна памылковае прасоўванне марных наратываў пра "перамогу", "пасля перамогі", "калі рэжым рухне" і г.д. Гэта морква для аслоў. Кожны цвяроза думаючы чалавек разумее, што ніякіх радыкальных зменаў у бліжэйшыя часы ў Беларусі не адбудзецца. Грамадства паступова адыходзіць ад 20-га году, пачынае шукаць варыянты паразумення і кансалідацыі дзеля выжывання дзяржавы і народу ў вельмі складаных геапалітычных умовах. Пасля сыходу Лукашэнкі Беларусь, натуральна, зменіцца, але не так, як гэта апісваюць летуценнікі ў стужках таблоідаў.

Насамрэч, падобных наратываў прыкладна з тузін. Яны максімальна адводзяць грамадства ад рэальнасці, што вядзе да памылковых дзеянняў і неадэкватнага ўспрыняцця беларусамі адзін аднаго.

Ці можна назваць Гігіна інтэлектуалам? У дзейснай рэчаіснасці такога пытання не магло б нават узнікнуць. У прапагандыстскай - яно цалкам натуральнае.

Шмат чым згодны з рэплікай шаноўнага Івана Краўцова, што наўрадці Еўрасаюз стане нейкай сур'ёзнай панацэяй для развіцця Беларусі, а магчыма і наадварот. У прынцыпе ўзровень жыцця некаторых краін ЕС мала чым адрозніваецца ад Беларусі. Розніца толькі ў наяўнасці грамадзянскіх правоў і грамадзянскай супольнасці, але эканамічнай перавагі асабліва я не бачу. То бок, пытанне еўрапейскага выбару Беларусі будзе адназначна праходзіць праз сур'ёзны фільтр грамадскага абмеркавання і не будзе для беларусаў абсалютна адназначным. Гэта важны паказчык таго, што грамадства стала ўжо больш дарослым і не павядзецца на пустыя лозунгі.

Тым не менш, уласна сябе я вызначаю еўрааптымістам. Тут нават не ў эканоміцы ці адкрытых межах пытанне. Я катэгарычна ўпэўнены, што Беларусь у прынцыпе ментальна з'яўляецца еўрапейскай дзяржавай, а беларусы - пераемнікі прагрэсіўнай гістарычнай спадчыны. Беларусь культурна і традыцыйна значна больш еўрапейская краіна, чым многія сучасныя кандыдаты ў ЕС.

Але трэба мець на ўвазе, што грамадзянскія і палітычныя свабоды для многіх беларусаў не з'яўляюцца нейкай прыярытэтнай каштоўнасцю. На першым месцы стаіць менавіта эканамічны дабрабыт, які забяспечваецца зараз за кошт выхадаў на расейскі і азіяцкія рынкі. Таму галоўнай задачай у патэнцыйным працэсе еўрапейскай інтэграцыі Беларусі будзе як раз-такі гарантыя захавання і развіцця эканомічных складнікаў, а не сімвалічных у выглядзе свабоды слова, свабоды руху і г.д.

Вельмі грунтоўна пагутарылі з вядомым спартыўным журналістам і аглядальнікам Аляксандрам Пуцілай пра Беларускі фонд спартыўнай салідарнасці, стомленасць грамадства, пройдзены шлях і незадаволенасць часткі спартыўнай супольнасці.

Поўны артыкул чытаць тут:

https://telegra.ph/Alyaksandr-Apejk%D1%96n-Tut-n%D1%96hto-n%D1%96komu-n%D1%96choga-ne-v%D1%96nen-05-30

Telegraph

Аляксандр Апейкін: «Мы часта рабілі нават больш, чым у нас было магчымасцяў»

Перыядычна ў СМІ з’яўляюцца інтэрв’ю трохразовай прызёркі Алімпіядаў Аляксандры Герасімені, у якіх яна нястомна шукае «праўды» у былых стасунках з Беларускім фондам спартыўнай салідарнасці, які некаторы час узначальвала. Асабіста – з першым і цяперашнім кіраўніком…

Вечар крынжовых галоў у Лізе чэмпіёнаў абвяшчаецца адкрытым.