فکر می‌کنم عمر این کانال دیگه تموم شده. ۲۵ ژانويه‌ی سال پیش بود که اولین پستشو گذاشتم و امروز ۱۳ ژانویه‌ست.

همین دیگه :) رستگاری نهایی از آن وبلاگ‌ است.

در مورد خودم جوابش خیر هست :)) قطعاً هوش مصنوعی می‌تونه کار منو انجام بده. اون روز باید چه کاری انجام بدم؟ نمی‌دانم.

چند وقت پیش یه شغلی بهم پیشنهاد شده بود (تبلیغات منظورمه) که اینجوری بود که به یه سری سوال جواب می‌دادی فقط و داده تولید می‌کردی برای تربیت هوش مصنوعی. احتمالاً این شغل آینده‌م باشه.

یه تفاوت دیگه‌ی ایران و آمریکا وجود سفت و سخت‌تر قوانین حفاظت از استمرار توی آمریکاست. استمرار یا continuity یکی از اصول خدمات دولتی/اداریه، و توی قوانین ایران هم این اصل وجود داره. چون قانون ایران هم از فرانسه گرفته شده. که میگه خدمات دولت باید در تمام زمان‌ها و شرایط برقرار باشه.

منتهی توی ایران این در همین سطح باقی مونده و فقط ناظر بر اینه که مثلاً اگه رئیس جمهور مرد بی‌رئیس جمهور نباشیم، یا تو اون بازه‌ی انتقال یه کابینه یه کابینه‌ی بعدی دولت تعطیل نمونه. ولی مثلاً شما مدیر یه مدرسه هستید، و وسط سال یکی از معلم‌هاتون تصادف می‌کنه، تکلیف بچه‌ها چیه؟ یا یه مدیر جدید اومده، می‌خواد یه چیزی رو تغییر بده، چه اندازه اجازه داره اینکارو کنه؟ اینا چیزاییه که دیگه تو قوانین وجود نداره و هرکسی طبق سلیقه‌ی خودش عمل می‌کنه.

این چند تا پی‌آمد داره:
۱. مدیرهای جدید توانایی تغییر همه چیز رو دارند. چون هیچ اصلی بر استمرار چیزهایی که مدیر قبلی وضع کرده وجود نداره. و این تغییرات خیلی وقتا ضربه می‌زنه به مردم.

1. مدیرهای جدید تا مدت‌ها در سردرگمی به سر می‌برن، چون باید همه چیز رو از اول بسازن. یا راه یادگرفتنشون اینه که از این و اون بپرسن که چی‌کار کنن‌.

2. استمرار افراد توی پست‌ها ترجیح داده می‌شه چون باید جای خالی استمرار در قوانین یک جوری پر بشه.

خلاصه این یکی از چیزاییه که خیلی توی چشم میاد بین اینجا و اونجا. کسی هم ندیدم بیاد مثلاً سمتی بگیره بگه من می‌خوام اصل استمرار رو وضع کنم که دولت‌های بعدی هم بتونن استفاده کنن و زحمتای ما هدر نره. برعکس مدل تبلیغات اینجوریه که اگه به ما رای بدید ما میایم همه چیز رو تغییر می‌دیم.

بعضی وقتا تا توی ایران یه اتفاقی میفتاد، اخبار نشون می‌داد که این اتفاق جاهای دیگه افتاده و چرا شلوغش می‌کنید. این قسمتش رو راست می‌گفت، الان که اینجام می‌بینم بعضی اتفاقات اینجا هم ميفته و شاید فقط توی اخبار محلی بازتاب داده بشه. خیلی جنجالی نمی‌شه. مثلاً…

یه تفاوتی که بین آدمای اینجا و ایران می‌بینم اینه که اینجا کمتر ژست "حق با منه، تو کی هستی" دارن. مثالش اینه یه سری بحث لفظی شده بود بین یه سری کارمند و مدیرشون تو ایران، بعد رئیسه برگشته بود گفته بود من مدیر اینجام شما کی هستید که برا من تعیین تکلیف کنید.…

یکی از همکارامون پارسال پست‌داک بود اینجا و الان برگشته هند، کشور خودش. برای یه شرکت آمریکایی کار می‌کنه که یه شعبه توی هند داره. ولی چون کارشون برای مشتری‌های آمریکاییه، ساعت کاریشون ساعت کاری آمریکاست. ساعت ۲ عصر تا ۱۱ شب به وقت هند. اون داره به اندازه‌ی یه کارمندی که تو آمريکاست کار می‌کنه، حتی توی همون ساعت، ولی احتمالاً حتی یک دهم حقوق دلاری رو هم نمی‌گیره. نپرسیده‌م هیچ‌وقت حقوقش چقدره، ولی بهم گفت همون سطح حقوق هند رو می‌گیره و قابل مقایسه با حقوق دلاری نیست.

چیزی که بهش می‌گن "استعمار" اینه. حالا اینکه این استعمار خوبه یا بده، اون رو باید نشست بحث کرد. هند هم لابد یه سودی از این می‌بره که شهروندش بیکار نیست. ولی برا خود من هیچ‌وقت روشن نبود که استعمار یعنی چی. و به چشمم ناعادلانه نمیومد. الان ولی خیلی اعصابم خرد می‌شه وقتی به این مورد فکر می‌کنم.

حالا اینهمه تبلیغ انتخابات می‌کنند، حتی یه دونه جا هم فهرست نامزدها رو نذاشته‌ند.

https://ultramarathon.blog.ir/post/1042

ultramarathon.blog.ir

قامت کوتاه و جامه‌ی طویل: در معایب روایت‌ها

من بی‌اندازه داستان‌ها رو دوست دارم. روایت هم که فرمی از داستانه رو دوست دارم. ولی وقتی کسی از روایت‌ها به مقاصد سیاسی استفاده می‌کنه خوشم نمیاد. همین چیزی که بهش می‌گن جنگ روایت‌ها. این سطح همه چیزو پایین میاره و همیشه هم یک‌طرفه‌ست.