هرگاه اجازه میدهم حتی کوچک ترین چیزی باعث شود خودم را فراموش کنم، بسیار ناامید میشوم.

It's Been A Long Time

ادمین بودن توی دیلی یکی از دوستات خیلی حس جالبی میده. هروقت پیام میزاری انگار مثلا داری میگی "هی منو ببینین من عزیز دلشم که توی خونه‌ی امنش راهم داده و تازه گذاشته بخشی از خونه‌ی امنشم سهم من باشه"

رنگی شبیه به برف دارد،چشمانی روشن،و روحی خسته. موکا صدایش میکنیم. هیچ وقت از نزدیک ندیدمش اما از چهار گوشه قاب این تلفنِ همراهِ لعنتی، میتوانم نرمی موهای سفیدش را لا به لای انگشتان نه چندان درازم حس کنم. زیر این سقفِ سردِ سنگی و این فاصله‌ی زیاد از او، شاید من تنها کسیم که میتوانم درک کنم که چرا موکا زیاد میخوابد. شاید بخاطر روح خسته اش است.. شاید او هم مانند من راهی جز خوابیدن ندارد. شاید این تنها راه فرار از مشکلات است.. بگذریم، خر خر کردن هایش مرا یاد وقتی می اندازد که به جان خواهرم غر میزنم و او هم روی سرم "پت پت"میکند. البته شاید اینکار را با موکا هم انجام میدهد. درست نمیدانم. اما بین آرزوهای نخدی که در ذهن دارم، دیدن موکا و نوازش او جزو اولین هاست.

-چشمانِ موکا

توی چاله افتادم، خاک منو زندونی کرد
آسمونم نبارید، اونم سرگرونی کرد

I'm going to miss her, as much as i miss the moon every night... so i think I'll found both of them in moonlight, every night.
-Yas

Today, is exactly that.. u know?