Please, tell me, is it possible to laugh without universe making you pay back for it with a gunshot?
Because my darling, I'm starting to think it is not.

I wonder if it is possible to smile

And not be scared of having it replaced with bruises; as if you must be punished for some kind of crime

Or if it is possible to leave your bed in the morning not torn apart
Without the fear of crawling back to it with a bleeding heart

انگار که یک روز ظهر، پشت چراغ قرمز خوابم برده و هرگز بیدار نشدم.
انگار یک شب موقع نگاه کردن به نوشته‌های تیتراژِ پایانی یک فیلم، یا میون دست زدن‌های طولانیِ بعد از تآتر برای همیشه تو افکارم گم شدم و دیگه خودم رو پیدا نکردم.
نمی‌دونم، شاید هم مدت‌ها پیش، زمانی که داشتم آلبوم قدیمی‌ام رو ورق می‌زدم داخل خاطرات غرق شدم و هیچوقت به اینجا برنگشتم.

مشکلم با نوشیدنی‌‌ها اینه که خیلی زود تموم می‌شن، تا میام بخورم هورت، تمام، پایان، دی اِند.

خداروشکر با اینکه تقریبا تمام ویژگی‌های به‌دردبخور رو از دست دادم هنوز توانایی اینکه از چیزهایی که دوست دارم لذت ببرم و با بقیه به اشتراک بذارم دارم.

چقدر دلم برای یک فنجون قهوه‌ی واقعی تنگ شده، اما نود درصد مواقع درحال نوشیدنِ دوغ هستم، برای این که می‌ترسم قهوه بخورم و همین مقدار خوابی که دارم هم از دستم فرار کنه??

They should invent a brain that doesn't whisper bad things to you