اگر ممکنه یکی سر خورشید رو گرم کنه که یه مقدار دیرتر غروب کنه من به عکسام برسم.

فوتبال که می‌بینم یادت می‌افتم، "من بخاطرت ال کلاسیکو هم نگاه نکردم، نود که جای خود داره".
به نظرت چقدر باید بگذرد تا آدم یاد کسی که رفته نیفتد؟ چقدر بگذرد خاطرات در پس کوچه‌های تاریک ذهن یقه‌ٔ آدم را نمی‌گیرند و با نیشخند نمی‌گویند "یادته؟" و متأسفانه تو واقعاً يادته. شايد بگویی آدم برای فراموش کردن آدم‌ها و خاطراتشان باید چیزهایی که یادآور آن آدم‌ها هستند را همزمان با ترک فرد، ترک کند، خب! عالی شد! من سال‌هاست فوتبال نگاه نمی‌کنم، دو جام جهانی شاید، آنقدر که حالا نمی‌دانم اینکه دنیا توپ گردیست و زندگی زمینی مستطیلی سبزرنگ با زمانی معین ممکن است اشاره به چه بازی‌ای داشته باشد، پس چرا حالا بیست خط نوشته‌ام که بگویم یاد تو می‌افتم؟ شاید تو هم در کلاس چخوف باشی و بگویی فقط کسی که عاشق است اینطور همه چیز را بخاطر می‌سپارد ولی اشتباه می‌کنی، خاطرات من از نوع نامیرایند و مغزم کاری جز حفظ خاطرات و شکنجهٔ من ندارد و متأسفانه سطل زباله‌اش را پیدا نمی‌کنم تا مغزم را خالی و خلوت کنم از هرچه که نباید و تو.

هرچند جادو و افسانه و چند چیز دیگر فقط در قصه‌ها پیدا می‌شوند و باز هم هرچند اغلب جادوگرها شخصیت‌های سپید قصه‌ها نیستند، اینکه آدم‌ها در تعاریفشان بگویند جادو می‌کنی، یک ستاره در آسمان قصه‌ٔ زندگی‌ام روشن می‌کند.
ستاره‌های آسمان من آنقدرها هم سختگیر نیستند.

من غلام فرهای روشنم!

داشتم سینهٔ مرغ چرخ کرده با سیر و پیاز و پودر تخم گشنیز و زردچوبه و پودر زنجبیل و پودر پیاز و فلفل و جعفری خرد شده و پودر سوخاری و سس گوجه ورز می‌دادم که مامانِ درونم گفت بیاید الان ببینید چطور دارم درست می‌کنمش که وقتی عکس گذاشتم نگید دستورش چیه?

اولش که میاید توی کانال چه حسی می‌ده؟ چه فکری می‌کنید؟

مأمور پست تغییر کرد و ما فهمیدیم که پستچی یک بار هم در نمی‌زند، فقط می‌نویسه آمدم، نبودید، رفتم.
از صبح نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم.