Вельмі часта можна сустрэць меркаванне, што выпадкі сексуальнага гвалту ў Касцёле з боку святароў з’яўляюцца вынікам цэлібату ў лацінскім абрадзе. Аднак досвед, у тым ліку іншых канфесіяў, паказвае, што гэта прынамсі не галоўная прычына, калі і ўвогуле прычына такога гвалту.

І вось 11 лістапада сталася вядома, што кіраўнік Царквы Англіі, арцыбіскуп Кентэрберыйскі Джастын Ўэлбі сышоў у адстаўку пасля абвінавачванняў у бяздзеянні ў справе сексуалізаванага гвалту над дзецьмі з боку звязанага з англіканскім касцёлам юрыста. Юрыст натуральна, як і ў цэлым англіканскія святары, не меў ніякага абавязку цэлібату, але сексуальны гвалт над дзецьмі ўчыняў. Пра ранейшыя выпадкі гэтага сярод англіканаў Аўстраліі, Вялікай Брытаніі, Канады і Новай Зеландыі можна прачытаць, напрыклад, тут.

Таксама масавыя выпадкі сексуальнага гвалту над дзецьмі расследаваліся сярод Сведак Еговы, баптыстаў, мармонаў, юдэяў і іншых. Не пазбавілася гэтага і Расейская праваслаўная царква.

Ну й вядома, не толькі рэлігійныя арганізацыі сутыкаюцца з педафіліяй. Вельмі шмат выпадкаў педафілаў вядома са школаў, медычных і спартовых установаў, дзіцячых дамоў і сем’яў. І нідзе там не было прымусовага цэлібату.

Абвінавачванні цэлібату ў сексуальным гвалце - гэта спроба знайсці лёгкае развязанне складанай праблемы. А развязваць яе трэба перадусім праз прафілактыку выяўлення ненармальных схільнасцяў у людзей, якія хочуць працаваць з дзецьмі ў межах любой установы ці інстытуту, і праз пакаранне - ад інстытуцыйнага да крымінальнага - тых, хто пакрывае факты сексуальнага гвалту. Не кажучы ўжо пра пакаранне, і вельмі сур'ёзнае, саміх педафілаў.

Учора сталася вядома пра ліквідацыю каталіцкай Пінскай духоўнай семінарыі. Прычыны гэтага называюцца дзве. З аднаго боку - рэпрэсіі ўладаў у выглядзе прымусовай перарэгістрацыі рэлігійных арганізацыяў. З другога - недахоп святарскіх пакліканняў у Беларусі. Пракаментаваць гэта можна толькі адным чынам: ані рэпрэсіі ў агляднай перспектыве не спыняцца, ані святарскіх пакліканняў больш не стане. Так што, паляпшэння сітуацыі чакаць няварта, а вось пагаршэння - так.

Трамп: ад візіянера да маргінала Трамп зноў ідзе ў прэзідэнты. У сваю мінулую кадэнцыю ён рабіў тое, што шмат каму не падабалася. Патрабаваў краіны Еўропы павялічыць выдаткі на НАТО. Агітаваў іх замяніць расейскі газ на амерыканскі. Пачаў глабальнае супрацьстаянне…

У справе магчымых перамоваў з рэжымам, у тым ліку ў пытанні магчымага вызвалення палітвязняў, часта гучыць аргумент, што іх (перамовы) вядуць нават з тэрарыстамі. І нават Украіна абменьвае сваіх палонных з Расеяй. Гэта ўсё так, але ёсць важны нюанс. Ні падчас перамоваў з тэрарыстамі, ні падчас перамоваў з Расеяй (прабачце за таўталогію), бок перамоваў не адмаўляецца ад сваёй суб’ектнасці. Улады Украіны не дапускаюць думкі пра здачу сваіх тэрыторыяў або адмову ад сваёй уласнай легітымнасці. Хто хоча вызваліць закладнікаў з лап захопнікаў, не засылае да апошніх дыпламатаў, не падвышае іх статус і легітымнасць.

Так, праблема вызвалення палітвязняў стаіць вельмі востра. Але адмова ад сваёй суб’ектнасці, самароспуск ці што яшчэ там прапануюць, не з’яўляецца яе вырашэннем. У тым ліку і таму, што нічога нікому не гарантуе. У 1925 годзе Рада БНР з дапамогай савецкіх шпіёнаў ужо абвясціла пра самароспуск, прызнала БССР і заклікала ўсіх вяртацца. І каму гэта дапамагло? Неўзабаве ў Савецкай Беларусі звярнулі палітыку беларусізацыі, а тых, хто даверыўся, альбо расстралялі, альбо згнаілі ў канцлагерах.

Менавіта гэтага і хоча рэжым. Менавіта гэта ён і кажа, калі патрабуе аддаць ім Латушку замест Пачобута. Ніякай адлігі і лібералізацыі, якія б дапамаглі нарасціць тлушч нацыянальна-дэмакратычным сілам, пасля саступак не будзе.

Патрыярх увайшоў у сваю восень. Ён разумее, што яго не любяць, а нават ненавідзяць. Што адзіная ягоная апора - гэта сілавікі і Расея. Ён вельмі добра памятае свае страх і крыўды ў 2020 годзе. Ён баіцца, а значыць, не зробіць і кроку, каб спыніць рэпрэсіі, каб нешта паслабіць. А нават калі б раптам захацеў, у сённяшняга становішча занадта шмат бенефіцыяраў з дубінкамі і садысцкімі схільнасцямі, якія папросту не зразумеюць, што адбываецца.

Так, вызваляць палітвязняў трэба, але для гэтага варта знаходзіць іншыя захады, адрозныя ад тых, што прадугледжваюць здачу. Бо інакш будзе толькі горш, або як казалі галы рымлянам: “Vae victis”, або гора пераможаным.

Калі вы кажыце пра перамовы з тэрарыстамі, не забывайцеся, што для рэжыму тэрарысты - гэта мы. А вось яны якраз перамовы з “тэрарыстамі” весці не збіраюцца.

Папа Францішак выказаў заклапочанасць у сувязі з сітуацыяй у Венесуэле і заклікаў “усе бакі шукаць ісціну, праяўляць стрыманасць, пазбягаць усякага насілля, вырашаць спрэчкі дыялогам, клапаціцца пра сапраўднае дабро народа, а не пра партыйныя інтарэсы”.

Фактычна паўтараецца сітуацыя са зваротам адносна Беларусі ад 16 жніўня 2020 года. Тады, як і цяпер, замест таго, каб выразна абараніць адных і асудзіць іншых, ужываецца падыход за ўсё добрае і супраць усяго кепскага. У выніку ахвяры застаюцца неабароненымі, а злачынцы - непакаранымі.

Да чаго гэта прывяло, мы выдатна ведаем у Беларусі за апошнія чатыры гады.

Біскупы Венесуэлы патрабуюць сумленнай праверкі вынікаў прэзідэнцкіх выбараў:

“Мы далучаемся да ўсіх тых, хто ў Венесуэле і за мяжой заклікае да працэсу праверкі выбарчых пратаколаў, у якім будуць актыўна і ў поўнай меры прымаць удзел усе зацікаўленыя палітычныя сілы”.
Нагадаем, што паводле апытанняў, на выбарах у разрабаванай сацыялістычнымі карупцыянерамі і мафіяй Венесуэле перамог незалежны кандыдат. Але мясцовая Ярмошына/Карпенка зноў заявіла, што венесуэльцы падтрымалі перманентны крызіс і сінія пальцы. У краіне пачаліся пратэсты, прынамсі 11 забітых.

Нашыя сінія пальцы, вядома, адразу ж падтрымалі афіцыйныя вынікі і мясцовы мафіёзны “суверэнітэт”. Таксама яны захацелі ўжо сёлета сустрэцца з ~~Уга Чавэсам~~ Нікалясам Мадурам. Магчыма, падзеляцца досведам, што намаляваныя ў Венесуэле 51% - неяк несур’ёзна, трэба адразу 80%.

Іван Краўцоў неўпершыню заяўляе, што развал Расеі - гэта не шанец, а пагроза для Беларусі. Сыходзячы з гэтага, трэба разумець, што існаванне агрэсіўнага суседа, які ўтрымлівае і спансуе ў Беларусі таталітарны рэжым, уцягнуў краіну ў вайны і падставіў пад санкцыі, адрывае ад заходняга свету і нармальнага развіцця, размяшчае тут ядравую зброю і малюе на Беларусі вялікую ядравую цэль, не з’яўляецца пагрозай?

Трэба быць паслядоўным і прызнаць, што развал Расейскай імперыі і СССР, калі Беларусь двойчы абвяшчала сваю незалежнасць, - гэта таксама не шанец, а пагроза для яе?

Расея, пакуль яна не пазбавіцца свайго імперскага мыслення, а значыць і сваіх калоніяў (краінаў-сатэлітаў, нацыянальных аўтаноміяў), заўсёды будзе ўяўляць пагрозу для ўсіх сваіх суседзяў і свету. Што відаць, як на прыкладзе Беларусі, гэтак яшчэ больш на прыкладах Украіны, Грузіі, Малдовы і іншых. І толькі яе дэкаланізацыя і развал, якія сапраўды з вялікай верагоднасцю будуць суправаджацца высокім узроўнем турбулентнасці, ствараюць шанцы для яе суседзяў на нармальнае і цывіліізаванае развіццё. А таксама, што важна, і для самой Расеі.

Варта ўжо нарэшце прызнаць гэтую аксіёму. І перастаць паўтараць мантры пра пагрозы ад распаду Расеі. 1910-я і 1990-я іх агучвалі нават заходнія палітыкі, але досвед паказаў, што праблема не ў самім развале Расеі, а ў тым - што яна не даразвалілася.

Усё пазнаецца ў параўнанні

У траваедным 2020 годзе, калі нікому нічога не пагражала, за больш як месяц з 25 сакавіка па 30 красавіка ў галасаванні на праймерыз старой апазіцыі, дзе не трэба было пакідаць сваіх пашпартных звестак, удзел узялі 4500 чалавек.

У таталітарным 2024 годзе, калі за любы касы позірк чалавеку ў Беларусі пагражае турма, а за мяжой - канфіскацыя, у выбарах у Каардынацыйную раду прагаласавалі тыя самыя 4500 чалавек. Але гэта яны зрабілі ўсяго за два дні, да таго ж пакідаючы свае пашпартныя звесткі.

Сёння апошні дзень галасавання. Яшчэ ёсць час паўдзельнічаць у тых, хто гэтага пакуль не зрабіў.

Удзел лепш, чым няўдзел. Ён прынамсі дазваляе вучыцца, трэніравацца, набірацца досведу, камунікаваць з людзьмі і рыхтавацца да таго моманту, калі выбары сапраўды будуць мець месца. Як гэта сталася ў 2020 годзе.

У сённяшняй Беларусі ўдзел у выбарчай кампаніі на сённяшнім этапе немагчымы, што было яскрава прадэманстравана падчас кампаніі лютага 2024 года.

Аднак у беларусаў ёсць магчымасць паспрабаваць свае сілы на выбарчым сімулятары - у выбарах у Каардынацыйную раду. На іх вы не абярэце сапраўды парламент, які ўжо тут і цяпер будзе прымаць законы, з якімі нам усімі жыць. На іх не будзе вялікай яўкі. І яны не прынясуць нам перамогу над рэжымам.

Але яны дазваляюць шукаць новыя сэнсы, рэальна і без фальсіфікацыяў абіраць упадабаныя ідэі і асобаў, канкураваць і шукаць новыя твары ва ўмовах, калі любая актыўнасць чалавека пагражае яму зняволеннем у Беларусі або канфіскацыяй усяго майна. У будучыні КР магла бы стаць органам, што спатрэбіўся б у перыяд трансфармацыі, у тым ліку пераймаючы парламенцкія функцыі ад сімулякраў у выглядзе палаткі і “ВНС”. А на гэтым этапе чакаем ад Каардынацыйнай рады падрыхтоўкі законапраектаў, якія б можна было адразу браць і падпісваць у выпадку нечаканых і тэрміновых зменаў у Беларусі.

І гэта ўсё ўжо заўважыў рэжым, які абвясцяіў усіх кандыдатаў фігурантамі крымінальнай справы і які распачаў DDOS-атаку на рэсурсы КР.

Таму заклікаем актыўна ўдзельнічаць у выбарах у Каардынацыйную раду і абіраць найбольш прафесійную каманду, якая здолее найлепш дапамагчы беларусам падрыхтавацца да трансфармацыйнага этапу. Мы свой выбар зрабілі. Не ўпусціце свой шанец і вы, асабліва калі для вас удзел у галасаванні бяспечны.

"Няўжо-такі праўду вы кажаце, судзьдзі, няўжо справядліва судзіце, сыны чалавечыя?
Пакідаеце крыўды на сэрцы, кладзяце на вагі злачынствы рук вашых на зямлі.
З нараджэньня свайго адступіліся вы, бязбожныя; ад улоньня маці сваёй заблудзіліся, кажучы ману.
Яд у іх — нібыта яд зьмяіны, як атрута гадзюкі глухое, што вушы свае затуляе
і ня чуе голасу заклінача, самага спраўнага ў заклёнах.
Божа! скрышы ім зубы ў іхніх вуснах; разьбі, Госпадзе, сківіцы львам!
Няхай зьнікнуць, як вада цякучая; калі напнуць стрэлы, хай яны паламаюцца.
Няхай счэзнуць, як сьлімак, які ў сьлізі сваёй распускаецца; няхай сонца ня бачаць, як скідзень у жанчыны.
Пакуль гаршкі вашы пачуюць распалены цёрн, — няхай вецер яго разьнясе, ці сьвежае, а ці спаленае!
А праведны ўсьцешыцца; помсту пабачыўшы, у крыві бязбожнага ступакі ён абмые!
І скажа чалавек: «Сапраўды ёсьць плод справядліваму! Сапраўды ёсьць Бог — судзьдзя на зямлі!»Псальма 57