از حال و هوای این‌روزهام بخوام بگم، گیج و سردرگمم، سردردهای مداوم ولم نمی‌کنن، خسته‌م و به زور به زندگی ادامه می‌دم.
غمگینم انسان‌ها. همین.
و الان؟ توی مطب تراپیستم نشستم، چایی می‌خورم و از میز عکس می‌گیرم چونکه زندگی. =)

گفت این گلدون منو یاد تو انداخت.

گفت این کارت‌پستال‌رو می‌ذارمش لای یه کتابی که دوست داری. ✨

خدایا ممنون بابت بارون.

اکتبر پارسال توی ذهنم مثل چای ماسالا، سوپ کدو، بارون و لباس قهوه‌ای ثبت شده.
برام پر از لحظات کوچیک و دوست داشتنی‌ بود.
یکی از این لحظه‌ها، بعد از یه قرار خوب با دوستم توی کافه‌ی موردعلاقه‌م بود. به یه پیاده روی طولانی رفتیم.
یادمه آرزو کردم، بعدا یه عالمه این مسیر و تنهایی پیاده روی کنم.
توی این یک‌ سالی که گذشت، توی اون خیابون کار پیدا کردم و صدها بار همون مسیر و پیاده رفتم و هربار یاد اون لحظه افتادم.
زندگی خیلی عجیبه انسان‌ها.
اکتبر امسال، آرزو می‌کنم برای سال دیگه حالم خوب باشه.

دیگه نمی‌تونم آهنگاشونو گوش بدم.

مثل همیشه، صبح زود نشستم توی اتوبوس تا برم سرکار.
ویکند میکس پیشنهادی اسپاتیفای برای خودم‌رو پلی کردم.
آهنگ You & I پلی شد.
هربار که این آهنگ پلی می‌شه یه چیزی‌ توی دلم یهو می‌ریزه.
توییتر‌و باز کردم. "باورم نمی‌شه رسیدیم به یک‌جایی که یکی از اعضای وان دایرکشن مرده."
خشکم زده بود.
هی توییت‌و خوندم. چی نوشته؟ یکی از اعضای وان دایرکشن؟ آهنگ همینطور پلی می‌شد.
جرات نداشتم برم ببینم کدوم یکیشون بوده.
وای تلگرام و باز کردم و اشکم همینطور می‌ریخت.
وان‌ دایرکشن کل دوره‌ی نوجوونیم همراهم بودن و قبول اینکه یکیشون الان نیست برام سخته.
واقعا نمی‌خوام این خبر و باور کنم.

بابا زندگی بزرگسالی واقعا sucks.