‌
‌ ماریانا، فکر می‌کنم دیگر نتوانم حرف‌های قشنگ برایت بنویسم.و مگر تا کجا تحمل رنج دیگری را می‌توانی داشت؟ نمی‌خواهم روزی برسد که مرا ناگهان ترک کنی.
‌ ماریانا، نامه‌های مرا بسوزان و سعی کن نام مرا حتی در تنهایی‌هایت صدا نزنی. بگذار آن قدر دور شوم که چون وهمی بعید به نظر برسم. کم کم چهره‌ام تار می‌شود و صدایم از یادت خواهد رفت.
‌ ماریانا، این که مرا تنها رها کنی و بی نشان بروی بی‌رحمانه‌ترین تصمیم‌ست، پس همین حالا برو، حالا که دیگر فکر می‌کنم نتوانم برایت حرف‌های قشنگ بنویسم.
‌ ماریانا، اگر نمی‌خواهی نگو کجا می‌روی، دلیلش را نگو، نگو با چه کسی می‌روی، حتی نگو کی برمی‌گردی، آغوش آخر اگر نه، اما دست کم خداحافظی کن.
‌‌

دیلیت اکانت‌ها رو پاک کردم، دستم خورد دو نفر هم حذف کردم. نمی‌دونم چطوری برشون گردونم.
نقطه‌ها و بدون اسم‌ها رو هم بعدا حذف می‌کنم.

‌
‌ ماریانا، به مو می‌رسد، پاره می‌شود و خدا به صورت ناشناس پایین می‌آید، گره می‌زند، در گوشت حرف می‌زند، قلبت را گرم می‌کند و بدون آن که در آن لحظه او را بشناسی و بفهمی، برمی‌گردد بالا. بعد ناگهان به خودت می‌آیی که "عه خدا بود."
‌ ماریانا، نور همه جا را فرامی‌گیرد، تاریکی‌هایت را ببوس.
‌

‌
‌ ماریانا، می‌خواهم ناگهان همین جا وسطِ زندگی رها کنم و بروم. دیگر آدمی باقی نمانده، دیگر از من چیزی نمانده، از هم پاشیده‌ام.
‌ ماریانا، به نشانه‌ی تسلیم دست‌هایم را بالا برده‌ام، اما رگبار ممتد روی قفسه‌ی سینه‌ام ادامه دارد. زخم‌ها، بیشتر از تنم شده.
‌ ماریانا، به تمام‌ مساحتِ این مردن حتی نمی‌توانم کش بیایم.
‌ ماریانا، این‌ها استعاره نیست.
‌

‌
‌ ماریانا، قرار بر فرار نبود، من اما بی‌قرار بودم. فرار کردم.
‌

آهنگ گریه‌ای:

‌
‌ ماریانا، روی زخم‌هایم را برداشته‌ام. هیچ فکر می‌کردی منِ ترسیده‌ی وابسته روزی به استقبال درد‌های وحشتناکی که سال‌ها از آن‌ها فرار کرده‌ام، بروم؟
‌ ماریانا، شاید مدت‌ها نتوانم برایت بخندم، اما زود به زود و بیشتر برایت خواهم نوشت.
‌

‌
‌ ماریانا، من، دیگر به مقدسات گذشته‌ام هیچ تعلق خاطری حس نمی‌کنم. به آدم‌ها، به خانه، به نزدیکی، به عمق روابطم با کسانی که به جان دوست داشتم. به جان.
‌ ماریانا، بی‌کس و بی‌خانمان‌ام. و حالا انگار تازه جهان پذیرای من‌ست.
‌

??