هو الحی

هرگز سپهر مثل تو ماهی نداشته
خورشید چون تو پشت و پناهی نداشته

سلطان عاشقان جهان ، فاتح القلوب!
پیش از تو عشق بوده ، سپاهی نداشته

از جلوهء جمال الهی چه دیده است؟
آن رهروی که در تو نگاهی نداشته

در حیرت است از طیَرَان تو جبرئیل
پروازهای نامتناهی نداشته

سالار شیخ و شاب! طریقت خود تویی
هرکس رسیده غیر تو راهی نداشته

آه است اسم اعظم و آهی تو آه آه
این گونه جانگداز کس آهی نداشته

ماییم و نور حُسن فناناپذیر تو
هرگز سپهر مثل تو ماهی نداشته

هو الحی
خاموشم این دقیقه و گویاست آسمان
لبریزم از بهار، شکوفاست آسمان
آیینهء تمام نما را نگاه کن
دیدار شد میسّر و بیناست آسمان
این بی شمار چشم درخشان برای چیست؟
حیران توست مات تماشاست آسمان
خود را نگاه کرد خداوند و تو شدی
وقنی که دید این همه تنهاست آسمان
هستی نفس کشید و درخشید ناگهان
تو چشم باز کردی و برخاست آسمان
پیش از تو عرش در مِه ابهام مانده بود
بعد از تو نور آمد و زیباست آسمان
هرگز نبوده این همه پیدا بطون عرش
هر چند تا همیشه معماست آسمان
ناگفتنی ست آنچه به معراج دیده ای
در چشم مهربان تو پیداست آسمان
دنبال آنِ گمشده بودیم و گم شدیم
گفتند چشمهای تو :اینجاست آسمان
تا بنگرد به چشم تو آفاق خویش را
خود را به اشتیاق تو آراست آسمان
باید سکوت کرد و تو را از خدا شنید
خاموشم این دقیقه که گویاست آسمان

?️ کارگاه ادبی خوانش #مصیبت_نامه #عطار «سفرهای اندیشه»

? #مصیبت_نامه_عطار_جلسه_سی_هشتم

?#دکترولیئی

? #مقاله_سی_چهارم: رفتن سالک فکرت نزد «حضرت عیسی علیه السلام »

? بخش اول

? به همت اداره‌کل کتابخانه‌های عمومی استان زنجان

١۴٠٣/٠٩/١۴ ?️

هو
با زرد ارتباط ندارد خزان من
سبز است در هوای تو هفت آسمان من
می آیی و وزیدن تو وجد آور است
آکنده است از حرکاتت روان من
با برگهای ریخته شورم شنیدنی ست
همساز بیدهای پریشان تکان من
با بی شمار شیوه مرا راه بسته ای
آن سان که باز مانده به حیرت دهان من
امشب زبانه می کشی از ژرفنای روح
آتش گرفته است به ذکرت زبان من
در هرچه باز می نگرم ناظر توام
ای سرو من ، ستاره ء من، ارغوان من
در خود بتاب و مات زوایای خویش باش
ای بامداد سر زدهء ناگهان من

https://t.me/+aB1ZSscZ1b8wZDQ8

«سکوت عرفانی از دیدگاه سنایی»
قربان ولیئی

#فرهیختگان راهی به رهایی

هوالحی

شاعری آشیانه در خود داشت
سفری شاعرانه در خود داشت
گفت: "گاهی دلم..." دقیق سرود
نظری عارفانه در خود داشت
مترنّم گذشت تا دریا
باغهای ترانه در خود داشت
غزل او همان خود او بود
عین آیینه خانه در خود داشت
بر زوایای خویش می تابید
خلوتی عاشقانه در خود داشت
گرم می کرد این زمستان را
آتشی پُر زبانه در خود داشت
به کجا می رود؟جواب آمد:
شاعری آشیانه در خود داشت