گرچه در انعکاس شعله شمع، جانم فشرده می‌شد
اما جان سپردن برای خاموشی سهل از کوری چشم در روشنایی بود.

من به رهایی واژه فکر میکنم، به آخرین نقطه ای که صفحه را تمام می‌کند، به جملاتی که قبل از مرگم در درون زندگی میماسند، به رنج هایی که نتوانستم بر کاغذ بنویسم، به تهاجم لحظات تنهایی که تاریخ من را به دوش می‌کشند.
کم کم خیال رهایی از تفریح به تکرار تبدیل می‌شود، به نقطه های آخر کاغذِ بعد از خودم فکر میکنم که با بی‌تفاوتی به جا می‌مانند و با بی تفاوتی از بین می‌روند. به کرم های کالبدم که نقطه های آخر مغزم را می‌جوند فکر میکنم.

من درد مشترکم مرا فریاد کن.

اگر نتوانم با تو قهوه بنوشم
قهوه‌خانه‌ها به چه کار می‌آیند؟

و اگر نتوانم بی هدف با تو پرسه بزنم
خیابان‌ها به چه کار می‌آیند؟

و اگر نتوانم بی هراس نامت را در گلو بگردانم
کلمات به چه کار می‌آیند؟

و اگر نتوانم فریاد بزنم
«دوستت دارم»
دهانم به چه کار می‌آید؟

.سعاد الصباح.

هرکی باهام آشنا میشه: چقدر ساکتی اصلا حرف نمیزنی
من وقتی پیش مامانمم و ازم خواهش میکنه یک ثانیه خفه شم چون سردرد گرفته دیگه.