Գարունն անցավ՝ ես քեզ չտեսա, ամառն էլ կանցնի՝ չեմ տեսնի ես քեզ..

Պիտի մեկին ունենաս, որ ավելի ամուր գրկի, երբ ասես, որ մենակ մնալ ես ուզում…

Ես գրել եմ,
կարդացել եմ մի քանի անգամ.
Անգիր եմ սովորել այն խոսքերը, որ պիտի ասեմ նրան,
երբ տեսնեմ..
Բայց փոխանցեք,
թող այլևս
չգա։

Գուցե մի օր բախտի բերումով մենք հանդիպենք այն վայրում՝ որտեղ կորցրել էինք իրար..

Երևի թե գրողները ճիշտ են, երբ սերը գրքերի մեջ են տեղավորում: Միգուցե հենց դա է նրա միակ տեղը..

Ես կարող էի լինել լռությունդ, չասված բառերդ, բացակադ…

Как же я боюсь тебя потерять.. ❤️‍?

Ես հազար անգամ մտածել եմ՝ ինչ ասել քեզ վերադարձիդ պահին..
Դու հազար անգամ չես եկել..

Եվ միգուցե նա մի օր ների քեզ, երբ իմանա, որ շարունակ
ինձ ես փնտրել իր մեջ…

Ի՞նչ տարբերություն՝ այսօր, վաղը, թե՞ 5 տարի հետո.
Միևնույն է՝ մի օր հանդիպելու ենք, չէ՞։
Քաղաքը չափից շատ փոքր է՝ իրարից հավերժ հեռվանալու համար։ Ոնց էլ պտտվենք, մի օր նույն փողոցում, թեկուզ և տարբեր մայթերի վրա իրար նկատելու ենք, չէ՞։ Տարբերություն չկա՝ երբ ու որտեղ.
Կարևորն այն է, որ նորից փոխանակելու ենք այդքան հարազատ, բայց օտարացած հայացքները։ Նայելու ենք ու երկուսիս աչքերի մեջ էլ նկատվելու է չստացված սիրո ափսոսանքը։
Մենք չափից շատ առավել էինք՝ իրար էսպես թողնելու ու իրար օտար հանդիպելու համար…