میشه آهنگ مورد علاقه‌تون رو برام بفرستید.

«به تو می‌نویسم، از جایی دور، از زمانی که هنوز برای تو فقط یک سایه است. نمی‌دانم وقتی این را می‌خوانی چه حسی داری، اما می‌دانم که تو، درست مثل من، زیر بارِ سوال‌هایی که هرگز جوابی ندارند، خم شده‌ای.

بگذار چیزی را برایت روشن کنم: چیزی که در دیگران می‌بینی، درون توست. هر خشمی که حس می‌کنی، هر عشقی که می‌پرستی، هر اندوهی که تحملش سخت است—همه‌شان از خودت آغاز شده‌اند. آن‌ها را بشناس، نه برای اینکه با آن‌ها بسازی، بلکه برای اینکه از آن‌ها عبور کنی.

می‌دانی چرا هنوز گم‌شده‌ای؟ چون فکر می‌کنی راهی به بیرون هست. اما حقیقت این است که هیچ راهی نیست، جز غرق شدن. نه فرار، نه جنگ، فقط غرق شدن. هر زخم، هر ترسی که از آن می‌گریزی، تو را دوباره به همان نقطه بازمی‌گرداند. اما اگر شجاعتش را داشته باشی که با آن روبرو شوی، آزادی در انتظارت است.

و حالا، چیزی که باید بدانی: دنیا تغییر نمی‌کند، تو تغییر می‌کنی. آن لحظه که تصمیم بگیری زنجیرها را باز کنی، همان لحظه‌ای است که زندگی از نو آغاز می‌شود.

و اگر فکر کردی به آخر رسیده‌ای، به یاد داشته باش: این پایان نیست، فقط نقطه‌ای است که از آن عبور خواهی کرد.
من اینجا ایستاده‌ام. منتظرت.»

چالش ۳۰روز، ۳۰نوشته: روز بیست و سوم.

این متن یک نقد یا گلایه نیست، بلکه یک خداحافظی است. خداحافظی کسی که روزگاری خاطرات خوبی با او داشتید.
امیدوارم هنوز طعم آن روزهای روشن را به یاد داشته باشید؛ روزهایی که خیانت‌ها هنوز میان ما رخنه نکرده بودند، و ما بی‌پروا، عاشقانه و صمیمانه برادر یکدیگر بودیم.

گفته بودم که بخشیده‌ام، و این حقیقت دارد. اما چه کنم که نمی‌توانم فراموش کنم؟ کاش می‌توانستم از مرز خوب و بد عبور کنم و همه آنچه میان ما فاصله انداخته است را پشت سر بگذارم. اما خوب می‌دانم که حتی شما هم نتوانستید با سنگینی این ماجرا کنار بیایید.

شاید خداحافظی تنها راه باقی‌مانده باشد. برادرانی که هرچند گوشت هم را خورده باشند، اما هنوز استخوان‌ها را دور نمی‌اندازند.

چالش ۳۰روز، ۳۰نوشته: روز بیست و دوم.