منتظر داستانی کوتاه با حال و هوای Italian summer باشید??‍♀️??????✨

تیلور سوییفت راست میگه، ما همیشه خودمون رو با خیال‌پردازی‌های احمقانه و باغ‌های مخفی ذهنمون گول می‌زنیم و فکر می‌کنیم زندگی خیلی زیباتر می‌شد اگر در آن‌ قرن‌های باشکوه زندگی می‌کردیم در حالی که باز هم قرار بود از اونجا متنفر باشیم و گذشته همیشه سخت‌تر از الان بوده و هست و فرقی نداره تو تا چه حد خیال‌پردازی می‌کنی وقتی قرار نیست همه چیز اون‌طوری که می‌خوای پیش بره و قسمت دردناکش این هست که تو باز هم به رویا‌پردازی در موردش ادامه میدی.

Those who love you will show it and those who miss you will say it. If you have to constantly blame someone for their lack of actions or question someone's intentions or wonder if that person misses you or loves you, then the answer is clearer than you think. Those who love you will not keep you wondering if they care or if you mean something to them and those who miss you will not go weeks or months without talking to you or reaching out to you. We make it complicated by giving them excuses or blaming their ego or their pride, but I have seen people who brushed everything aside because the person meant more to them than their ego and was more important to them than their pride. I've seen people apologize for their mistakes and try to make up for them. I've seen people constantly show up and reach out against all odds and I've seen people go the extra mile just to be there for someone, so don't let anyone fool you into believing that they don't have time or they're busy or they're too afraid to reach out. It's time to stop extending yourself to those who don't even try. It's time to take people off the pedestal when they can go months or years without talking to you. It's time to stop being emotionally attached to those who are emotionally unavailable to you. It's time to stop loving them when they don't reciprocate that love. It's time to stop taking it personally, because you are not supposed to measure your self-worth based on someone's inability to love you right or show up for you. You are not supposed to settle for breadcrumbs either, because these people can give so much more and it's not your job to make them realize that.

این که چرا تا این ساعت بیدار موندم رو نمی‌دونم، شاید دارم به دنبال یک لحظه‌ی زندگی شده می‌گردم.

می‌خواستم بگم امیدوارم امسال روانمون سالم‌تر باشه اما فکر نمی‌کنم.

همین که تا اینجا اومدیم خودش بزرگ‌ترین دستاورده، هر روزتون نوروز، نوروزتون پیروز✨

راستش شما که غریبه نیستید، خسته شدم از اینکه هرکاری رو شروع کردم و توش شکست خوردم، البته نمی‌شه بهش گفت شکست، فقط به اندازه بقیه انسان‌ها تو اون کار به اون‌جایی که خواستم نرسیدم و شاید زیادی بلند‌پرواز بودم اما فکر نمی‌کنم دلیل لعنتیش این باشه، می‌دونی الان که آدم‌ها دارن از «دستاوردهای سال ۱۴۰۲» میگن؛ دارم فکر می‌کنم چقدر دستاورد داشتم امسال اما به جایی که می‌خواستم رسوندمشون؟ نه.
گواهینامه گرفتم اما نتونستم جاهایی که دوست دارم رو تنها برم و یکی باید بغلم می‌نشست تا به اصطلاح خودشون دستم پر بشه اما من کلافه شدم پس رهاش کردم؛ تابستون پارسال تصمیم گرفتم آنلاین‌شاپم رو راه بندازم و تا الان براش تلاش کردم اما هیچکس ندیدش و تو فضایی که همه دارن رشد می‌کنن من سردرگم موندم و معلق؛ در نتیجه به کارهای نصف و نیمه اضافه میشه، همین کانال لعنتی هم نزدیک به چهارساله که دارم و هیچوقت هیچوقت چیزهایی که از ته دلم نوشتم رو کسی نخوند و ندید و فقط کافی بود یک کانال چندهزار نفری لطف می‌کرد و یک پست اینجا رو فوروارد می‌کرد؛ آن‌وقت سیل آدم‌هایی بودن که با کله می‌اومدن، اون‌ها من رو نمی‌شناختن و فقط چون اون آدم یک یادی از من می‌کرد، این کار رو انجام می‌دادن که خودمونیم خیلی تحقیرآمیزه. راستش همیشه قسمت فوروارد‌ها رو چک می‌کردم و برام مهم بود چون می‌خواستم احساسات درهم برهمم خونده بشن وگرنه که به رسم بچگی تا بزرگسالی هم می‌تونستم با خودم حرف بزنم و هیچوقت به اشتراک نذارم، اگر همه چیز سر زمان خودش اتفاق می‌افتاد من آدم خوشحال‌تری بودم، آخه FOR GOD’S SAKE من امسال ۱۰ روزش رو عمیقاً خوشحال بودم (شاید هم کمتر) و حتا تلاش‌هام برای افسرده نبودن هم با شکست مواجه شد؛ می‌خوام بگم همیشه شجاعت این رو داشتم که کارهای جدید و پر ریسک امتحان کنم اما همیشه پروژه با شکست و معلق بودن مواجه می‌شده، حالا انسان بداقبالی هستم یا در زمان و مکان اشتباهی گیر آدم‌های اشتباهی افتادم نمی‌دونم اما احتمالاً تو سال جدید درِ اینجا رو ببندم یا نمی‌دونم شایدم نبندم (این مثل تهدیدهای توخالیِ کانال‌های دیگه نیست) ولی قول بدین اگر فیلمم رو ساختم، که می‌سازم شما چند صد نفر برید و ببینیدش، نگذارید فیلمم خاک بخوره و اون پروژه هم با شکست مواجه بشه.
اینجا همیشه برای همه یک صندلی خالی هست حتا کسی که دیر میرسه به جز من.

اون بلد بود چجوری احساساتش رو کنترل کنه. انگار که مغزش برای اینجور چیزها یه دکمه‌ی خاموش و روشن داشت. ولی این وسط من بودم که احساساتم توی هوا پخش می‌شدن و نمی‌تونستم جمعشون کنم. قبلا بهم گفته بودن خوبه که آدم روی خودش کنترل داشته باشه، که نذاره افکار مخربش زندگیش رو مختل کنه. ولی باز تهش من می‌مونم و تاریکی و فکرهایی که همه‌ی فضای اتاق رو پُر کردن. نمی‌تونم توی دستم بگیرمشون. نمی‌دونم بهشون شکل مشخصی بدم چون وقتی داری می‌گذری، یه روز توی بهترین حال خودت هستی و فردا همین که چشم‌هات رو باز می‌کنی، خودت رو وسط سیاه‌چاله‌ی احساساتت پیدا می‌کنی. اون‌وقت بهم بگو چجوری می‌تونم اینجا مثل یه مدیر مقتدر و کاربلد همه پرونده‌های مغزم رو مرتب کنم و محکم روی زمین قدم بردارم وقتی می‌دونم این حقیقت وجود داره که این وسط بین ما دوتا، فقط من توی آشوب گیر کردم؟