انقدر زير كلاس و زير زير زير كلاسِ آنزيمارو خوندم ظهر سر ناهار به جاى كشك به مامانم گفتم اون كلاسو بده به من😭😭😭😭.

ظهر دو دقيقه رفتم بيرون سبزى آش بخرم👵🏻، هوا انقدر عجيب و غريب بود كه از اون موقع سردرد دارم🙏🏻.

یکی نوشته زندگی همه‌جای دنیا سخته. بله. زندگی سخته ولی حداقل در همه‌جای دنیا تو خیابون می‌تونی نفس بکشی و اینترنتت فیلتر نیست و صبح با دلار هفتاد هزارتومنی نمی‌ری سرکار با دلار هشتاد هزارتومنی برگردی خونه و درآمد ماهیانه‌ات ۱۵۰ دلار باشه و هر روز همه چیز گرون‌تر بشه و نتونی حتی ساده‌ترین آینده ممکن رو هم برای خودت ببینی.

كاش از همون دوران كودكى به همه‌مون یاد می‌دادن زندگی کنیم؛ قبل از اينکه بمیریم زندگی کنیم.

دوست دارم هر روز مثل آدمی زندگی‌ کنم که بهش گفتن فقط تا فردا وقت داره. حالا قراره هواپیماش بخوره به برج دوقلو یا اینکه توی دریاهای مالزی گم بشه یا شاید هم برای یه سفر تحقیقی بره قطب شمال و توی یخ‌ها بمونه. حتی احتمال می‌دم یکی یه روز از ناکجا بیاد و دو‌ تا گلوله‌ی حسابی خالی کنه توی سرش، یکی برای کشتن، یکی‌ برای لذت کشتن. خلاصه آدمی که می‌دونه قراره همین ساعت‌ها بمیره. نمی‌دونم این جور مردها یا زن‌ها یا بچه‌ها چطور با این یه روز رفتار می‌کنن ولی کسی رو می‌شناسم که فقط گریه می‌کنه. این احتمال توسط یه تومور مرکزی مغزی غیر قابل جراحی براش نوشته شده و اون هم تصمیم گرفته توی تختش دراز بکشه و فقط گریه کنه. اگه من بودم شاید حداقل یه سقوط آزاد رو امتحان می‌کردم و قبلش زیر لب به خدا می‌گفتم که چتر لعنتی‌م رو باز نکنه. آخه همیشه دو حالت از مردن رو دوست داشتم: مرگ پرهیجان و آنی، مرگ آروم و آنی. مهم اینه که توی یه لحظه‌‌ی سریع اتفاق بیفته. همینه که متنفرم از غرق شدن یا سوختن. نیومدم از مرگ‌ حرف بزنم. خودش یه روز می‌آد. منم اون موقع فرصتی ندارم که اینجا بنویسم چه شکلی بود. صرفا امیدوارم درد نداشته باشه. چون دوست ندارم تا آخرین لحظه، پررنگ‌ترین چیزی که حسش می‌کنم این “درد” بی‌همه‌چیز باشه.

امروز با خواهرم نشستيم شيرينى‌های هندوانه‌ای و لوکوم‌های رنگی برای یلدا درست کردیم و كلى كارِ ديگه.
برای بارِ هزارم متوجه شدم که من واقعا از یادگرفتن و انجام دادنِ هر هنری لذت می‌برم.