یا باب‌الحوائج

شب تاریک زندان در بر خود اختری دارد
صدف دانید زندان را که در دل گوهری دارد

نسیمی جان فزا آمد زگورستان و دانستم
که این مرداب در دستان خود نیلوفری دارد

مگر او کیست کز سوز مناجات شبانگاهش
دل زنجیر چون آب است و غل چشم تری دارد

مگر او کیست کز مهرش مسلمان ساخت از کافر
که زندان‌بان او دیری‌ست حال دیگری دارد

که زندان‌بان او دیریست از لطف حضور او
برای خویش در آن دخمه حوض کوثری دارد

پس از او رو سیه گشتند خرماهای بغدادی
عزادار است هر نخلی که باری و بری دارد

شهیدی دیگر از آل علی آمد ولی این‌بار
به تن پیراهن و بر دست خود انگشتری دارد

شهادت چیست؟ آزادیست! آری ارث اجدادیست
ولی باقیست جای شکر کین پیکر سری دارد

مبادا باز هم تابوت مردی بوریا باشد
هزاران شکر کین زندان بی روزن دری دارد

#علیرضانورعلیپور

@nooralipoor

دلتنگی مگه یه حالت نیست؟ پس چجوری توی رگ‌های آدم سر می‌خوره؟

به چشم‌هایش نگاه می‌کردم و همچون رودی که با هراس از آغوش دریا جدا می‌شود اشک می‌ریختم و قلبی که خانه‌ی او بود، تنگ و تنگ‌تر می‌شد.

هرکسی پیر می‌شود وقتی
می‌کشد درد عشق بر گُرده
موی انسان سپید خواهد شد
برگِ پاییز زرد و پژمرده...
#me

من موندم با این قلبِ کوچکم چطور اون همه دوری از تو رو تحمل می‌کردم؟

تو خودت مأموری به وارسی من. از درون مردمک چشم‌هایم می‌گذری. از قرنیه‌هایم می‌گذری و بعد پشت پلک‌هایم می‌نشینی تا جهان را آنطور که می‌خواهی ببینی.
تو از رگ‌های من گذر می‌کنی. چون خون. خونی رقیق‌، سرخ و بی‌اندازه درخشان. دریچه‌ی آئورتم می‌بوسی و هماره به بطن‌های کوچک قلبم _قلب کوچکم_ سرک می‌کشی.
عشق را پیمانه‌پیمانه، سرریز می‌کنی در این ماهیچه‌ی قرمز و آنگاه شروع می‌کند به تپیدن.
عطر هل و بهارنارنج و دارچین می‌آوری برای ریه‌هایم و من در آغوش یک استکان، نفس می‌کشم.
تو میان چشم‌های من، درون سینه‌ام و آنجا که عشق خانه دارد، خانه داری...

#ریحانه_محمودی

پشت نامت "شهید" آمده است
چه غمِ جان‌گدازِ سنگینی...
#me

بانوی رویاهای من، خورشید دنیاهای من
امید فرداهای من، تا کی تمنایت کنم؟

#فریدون_مشیری

ای عطر و نور توامان یک دم اگر یابم امان
در شعری از رنگین‌کمان بانوی رویایت کنم

چقدر شعرهای غم‌داری دارم می‌بینم امشب
از نفودشعر روی خودم گفته بودم؟
اینکه حس می‌کنم یکی با این شعرها داره شلیک می‌کنه به قلبم