صدای جریانِ آب رودخونه، بارون، بوی خاک، گنجشک‌ها، بخاری، دوتا لیوان چای، جیرجیرک‌ها، قدم زدن شبانه، موسیقی.

میدونید، به نظرم هرچقدر چیزی رو بیشتر دوست داشته باشی کلمات کمتری برای بیانِ احساست داری. سیک‌اس خونه‌ای بود که وقتی گم شده بودم پیداش کردم.

اولین باری که دونگی رو دیدم، منظورم دفعات اولیه که دیدمش اینجوری بودم که این بانو جانگ، این زن خبیث. ولی این بار که پخشش کردن و ما طبق معمول خانوادگی نشستیم دیدیمش، کاملا با دیدِ دیگه‌ای نگاهش کردم. جانگ بیچاره از اول عاشق بود، درسته یکم مرموز بود و شیشه خورده داشت، ولی واقعا عاشق بود. حقیقتا هیچ تقصیری نداشت، همه‌اش تقصیر دل دریایی امپراطور بود. اگه عاشق دونگی نمیشد و بیشتر وقتش رو با اون نمیگذروند، درحالی که زنش بانو جانگ بود و کسی بود که واقعا دوستش داشت، هیچ کدوم از این اتفاقا نمیوفتاد. اگه امپراطور جلوی قبلش رو میگرفت و با کسی میموند که از همون اول عشق و علاقه‌شو بهش نشون داده بود، اینجوری جانگ بدبخت هیچ وقت انقدر بد نمیشد، در اصل دلش شسکته بود و من بهش حق میدم هرکاری میکرد تا دوباره بتونه پیش امپراطور باشه. یه قسمتی بود که جانگ یه کار اشتباهی کرده بود و لو رفته بود، امپراطور بهش میگه اعتراف کن و اینجوری من حداقل با قلبم میبخمشت. ولی جانگ نه تنها اعتراف نمیکنه بلکه کلا میگه من نبودم و من نکردم. بعد ازینکه از اتاق بازجویی میاد بیرون میگه " اگه یذره از اون احساسی که بهم داشتی رو هنوز داشتی، اگه هنوز من برای تو مثل قبل بودم، حاضر بودم تمام گناهام رو اعتراف کنم. ولی میدونم احساس تو نسبت به من کاملا از بین رفته. " و این قسمت که سم خورد و مرد جدی ناراحت شدم. نصف گوه کاریای دیگه‌ای هم که به اسم جانگ در رفت تقصیر ننه و داداش کصمغزش بود. درکل دلم خیلی براش سوخت و ناراحت شدم ?