“ажалы келген қой қасапшының пышағын жалайды”

=> “кінәні жүрекке қой, қойма маған!”

=> “не керек! бар бұйрығыңды орындадым,
сұм жүрек, сол қызметімді ақтадың ба?”

=> “ессіз жүрек тулады , бермеді ырық,
ақыл сорлы ере алмай қалды тұрып”

=> “ақылға кеш айналдым, қараң күнім,
бір күні құшағына алар өлім”

?”жан сөзі”

әңгіме төркіні “кемшіліксіз қабылдау”.

- “палау жақсы көремін” деп тұрып сәбізін теріп, “голубцы жеймін” деп сыртын сыпырып тастап отырсаң, ертең “күйеуімді сүйемін” деп артық мінездерін қабылдай алмай тұрсаң несі сүйіспеншілік мұныңның? иттен туған…

с) шешем.

апаның орта пішіндегі ақ қапшығы болатын. зейнетақысы түссе болды сол қапшықты қолына қысып, дүкенге тартатын. біздің де етіміз үйренгені сонша “қапшық қашан орынынан қозғалар екен?” деп торуылдаушы-ек?

жиырма тезектің құны жиырма бес теңгелік стақан балмұздағы болатын. “не азап?” деймін ғой қазір.
сиыр нәжісін езгілеген кір аяқ, бықсыған қора, күн сасыған қолаң шаш… һәм пәк көңіл.

ескертудің де шегі бар. біреудің кескінін жинап, қорқынышты таспа жасау жүрекке дін кіргізбейді)

“кісі ақысы” деп шырылдайтын діншілдер күллі тик-токты жиып, діни таспа жасайтын кезде “менікі кешірімді” деп ойлай ма екен осы?)?

?
кісінің өне бойында жасырын жатқан кемшілікті сөзі көрсетіп қояды. көбік сөзден аулақ болған жөн.
танымы терең адамның ойы тіл ұшында емес, көкейінде жатады.