به قول آتنا
موقت

به خودت می‌آیی و میبینی نه آنها که رفته‌اند مهمند، نه آنها که با تو بد کردند، نه آنها که زمینت زدند و نه آنها که بی‌انصافانه دلت را شکستند . چراکه دریافته ای اصالت جهان به همین پستی بلندی ها و نامردی هاست .

از درد زیاد شدم بی حسی
کلا برام نمونده حسی

چندین شب چشم‌هایش تا صبح گریست، و پس از آن صبحی دمید که به همه با چشمانی بی‌تفاوت نگاه می‌کرد.
نه خوشحال، نه غمگین؛
سردی نگاهش را میشد احساس کرد .

گاهی مجاز است پل های پشت سرت را خراب کنی و هیچگاه به خانه بازنگردی .

یکسال و اندی پیش این اندازه شکستن و این شدت گریستن هرگز به ذهنم خطور نکرد؛