ده به ده پرچم خشم است که برمی‌خیزد
مزرعه، زرد و چپر، سبز و بیابان، سرخ است
تا گل خونیِ فریاد در این باغستان
ساقه از ضربه‌ی شلاق زمستان سرخ است
وحشتی نیست از انبوه مسلسل‌داران
تا در این دشت غرور کینه‌داران سرخ است

این روزها «امید» مسئله‌مه. چند روز پیش برای خودم نوشتم: «حقیقتش هنوز می‌تونم تحمل کنم. هنوز به تهش نرسیدم. نبریدم. ولی باید حواسم باشه. باید بتونم. چطوری؟» چطوری؟ واقعاً کسی تا حالا تونسته جواب درستی بهش بده؟ بعید می‌دونم. پس نمی‌تونم بگم چطوری. روش من اینه…

این روزها «امید» مسئله‌مه. چند روز پیش برای خودم نوشتم: «حقیقتش هنوز می‌تونم تحمل کنم. هنوز به تهش نرسیدم. نبریدم. ولی باید حواسم باشه. باید بتونم. چطوری؟»
چطوری؟ واقعاً کسی تا حالا تونسته جواب درستی بهش بده؟ بعید می‌دونم. پس نمی‌تونم بگم چطوری. روش من اینه که چای دم کنم و حس کنم زنده‌م. آهنگ گوش بدم و حس کنم زنده‌م. ببینم دوست‌های خوبی دارم که می‌تونم باهاشون معاشرت کنم و باز حس کنم زنده‌م. حتی به قول سحر می‌تونی شیرینی کدویی بخوری و حس کنی (زنده و) خوشبختی.
پس ادامه می‌دیم. احتمالاً بابت همین چیزهای خیلی خیلی کوچیک. یه روزایی شاید به‌خاطر شیرینی کدو حلوایی.
ولی خب امید هنوز هم مسئله‌ست و مسئله می‌مونه. فعلاً دارم سعی می‌کنم یاد بگیرم چطور با مسئله‌ها مواجه شم، قوی بمونم و زیر پام محکم باشه.
خلاصه که زندگی خیلی عجیبه ولی لاجرم مست و طربناک و قوی‌بنیادیم.

“Time wasn't right. It was moving too fast. And then I was 19. And then I was 20. I felt like one of those dolls asleep in the supermarket. Stuffed. And then I was 21. Like chapters skipped over on a DVD. I told myself, "This isn't normal. This isn't normal. This isn't how life is supposed to feel."”

- I saw the TV glow(2024)Jane Schoenburn

کوچیک‌تر که بودم از برگشتن به تهران بدم می‌اومد. غم و غصه‌ی عالم می‌ریخت تو دلم. همون مسیری که اومدنی برام قشنگ‌ترین بود، برگشتنی برام زشت می‌شد. دلم می‌گرفت از دیدن تابلوهایی که نشون می‌دادن چند کیلومتر تا تهران مونده و هرچی می‌رفتیم جلوتر عددش کمتر می‌شد. همون کوه‌هایی که بهت نوید دیدن جنگل رو می‌دادن، دوباره دیدنشون یادآور تلخ برگشتن به جایی بود که جنگل نداره.
یه مدت که گذشت، با برگشتن کنار اومدم. فهمیدم که هر رفتی، برگشتی داره و چیز عجیبی نیست. ناراحت‌کننده نیست.
اشتباه می‌کردم. برگشتن چیز عجیبی نبود، ولی همچنان ناراحت‌کننده بود. فکر می‌کردم بزرگ شدم و دیگه نباید ناراحت باشم. نمی‌دونستم می‌تونم بزرگ شم و بازم دلم نخواد برگردم. بزرگ شم و بازم دلم بگیره موقع برگشتن. که قرار باشه تا همیشه برگشتن ناراحت‌کننده بمونه.
توی جاده هر لحظه بیرون رو نگاه می‌کنم. انگار که بخوام همه‌چیزو ثبت کنم و نگه دارم توی ذهنم. یه بخشی از وجودم می‌مونه و از اول مسیر کش میاد. تا پیچ‌های هزارچم و سد سیاه‌بیشه کش میاد. تا هرجایی که رنگ و بوی شمال رو داره کش میاد و بعدش دیگه جا می‌مونه. من می‌مونم و یه حفره‌ی خالی و تونل شماره‌ی ۱۱ که وقتی به اون سمتش می‌رسی دیگه خبری از چیزهایی که این سمت بودن نیست.
همه‌چیز تغییر کرده. جاده عوض شده. مسیرهای جدیدی که باز شده‌ن، دیگه از تونل ۱۱ نمی‌گذرن. منم الان اون بچه‌ی هفت ساله‌ای نیستم که از فکر برگشت غصه‌ی عالم بریزه تو دلم.
همه‌چیز عوض شده ولی یه چیزی هیچ‌وقت تغییر نکرده؛ اینکه هیچ‌وقت از برگشتن خوشم نمیاد.

امشب هم تو این شرایطم.
با این فرق که آسمون این جایی که هستم مِه گرفته‌ست، صبح‌ها هوا خنک و مطبوعه و شب‌ها سرده. شب‌ها همه‌جا ساکته و گاهاً صدای جیرجیرک‌ها یا پارس سگ از دوردست‌ها میاد. باید بخاری برقی رو روشن کنی و قایم شی زیر پتو.
کل امروز بارون ریز ریز می‌بارید و صدای برخورد قطره‌ها به زمین، پس‌زمینه‌ی روزمون بود.
چطوری دلم بیاد اینجا رو ول کنم؟ با کاردک هم نمی‌شه دیگه بلندم کرد.

Long live the girl moss. ✊?

امروز حس می‌کنم یه بادکنکم که یهویی بهش سوزن زدن و حالا بادش خالی شده و مچاله افتاده یه گوشه.

مجبور شدم ولش کنم و برگردم.