منظورتون چیه که با طبل یاماها و سنج goosebump نمی‌شید؟

یعنی لیترالی هیچکس تعزیه و شعر و تصنیع براش مهم نیست، هیچکس براش مهم نیست که آخوندی که رفته بالا منبر "چی" داره میگه؛ فقط گریه‌های خودخواهیه نه غم‌خواری. هیچکس طریقه‌ی سوگواری پیش نمی‌گیره همه فقط ادا. حتی اینجاهم که پر از خاک و گل می‌کنن خودشونو؟ بازم ادا بازم فقط صدا. همینه که حتی غیر از وجه مذهبیش، بازم به دل نمی‌شینه عزیز دل. باز هم.

بله هنوزم متعجب میشم اگه قراره به دلایل دلی و مذهبی تو چنین مراسماتی شرکت کنی چطور می‌تونی کل مدت فک بزنی و خاله‌زنک باشی؟

اینکه وقت خاموش کردنِ آلارم‌ها برای یک روتین ۱۲ ساعته‌ی ۵ ماهه‌ی از یکسال پیش شروع شده که در واقع از دهم استارت خورده(مثلا) هی داره نزدیک و نزدیک‌تر میشه واقعا جالبهه.✨

بحث عقبگرد نیست نازنین، بحث اینه که من از الان قدر و ارزش ۵ ماه همزیستی رو می‌دونم. قدر مدارا و دعواهارو می‌دونم. قدر مراقبت‌ها و بی‌محبتی‌ها. حالا می‌دونم چطور بهتر از خودم و اطرافیانم مراقبت کنم، حالا می‌دونم بعضی اوقات آدم‌ها می‌خوان تنها باشن چون تو بحرانن و بعضی اوقات نباید تنها باشن چون تو بحرانن. فهمیدم که بعضی چیز‌ها با زبان بدن بهت می‌رسه و باید توجه کنی. بعضی چیزها با زبان بیان میشه و باید ازشون گذر کنی. بعضی چیز‌ها منظور اصلی حرف نیستن و تو باید حرف بزنی.
بحث اینه که از الان دچار سندروم، "فاک این الان یک خاطرست و دیگه تکرار نمیشه و حالا شده خاطره پس وقت ارزش‌گذاری و زجه مویه کردن"عه شدم.

دارم یک آهنگ که ناشناس عزیز ارسال کرده گوش میدم و حالا فکر میکنم که "کاش میشد در رفت از تقویم؛ یادش بخیر چقدر بیخیال بودیم ما اونروزا؛ حیف چقدر قلبامون تنها مونده؛ شدم از اینور مونده از اونور رونده" کاش میشد برگردیم قدیم و بریم رامسر، بریم خیابون‌گردی‌های انقلاب، بریم سال دهم و تو راهرو پی مو فرفری پینترستی بگردیم تو کلاس بغلی، بریم سال یازدهم و بشینیم جلوی مدرسه و تحصن کنیم، بریم اون روزایی که زنگ تفریح نیم ساعته رو با رقص‌هامون به آتیش می‌کشیدیم و والیبال می‌زدیم، بریم به کف حیاط گرد نشستن و چشمک و جاسوس و جرات حقیقت‌های خانمان سوز، بریم به کلاس‌های ادبیات و خاطره‌ها، به کلاس نگارش و انشاهای ترور، به نقاشی‌های روی دیوار و ستاره‌های دستی، به #برای های روی تخته، به غذا سفارش‌دادن‌های یواشکی، به کراش‌های قایمکی، به بحث‌های سیاسی فلسفی عاطفی سر کلاس، به اتحادمون، به یوزارسیف و مختار بازیامون، به تئاتر و به هر‌خاطره‌ای که الان داری باهاش گریه می‌کنی.

خانم نِیبِر خودش نمی‌داند که من او را با این نام اینجا صدا می‌زنم. وقتی با این نام صدایش می‌زنم بنظر غریبه‌هایی آشنا بیش نیستیم. چیزی شبیه به همان مثال دوری و دوستی. خانم نیبر با آن موهای فر کوتاهش که آمیخته‌ای از طلایی و زیتونی است هیچگاه در زندگی‌اش به طور…

What ever i've done
I did it for love
I did it for fun
Couldn't get enough

لطفا یه ویدیو ۴۰ ثانیه‌ای برای درد پریود بسازید. اجی مجی لاترجی می‌خوام.

باید قدحی درکشم از لعل لبانت، تو کجایی؟