حس‌ میکنم یه بخش کاملی از منِ‌ قدیمی رو زندانی کردم. هرزگاهی بیرون میاد و خودش نشون میده،‌‌ اما سریع باز دوباره زندانیش‌ می‌کنم و نمیزارم حتی کسی نگاهش کنه

• Did you know that everyone hates you?
  _ No, I didn't really know, really?( He actually knows very well like me )

- succession

۳ قسمت طول کشید تا با کندال،‌ ریلیت کنم ولی حداقل جفتمون توی جبهه بدبختی هستیم.

امروز انگار به شیوه خیلی خاصی روی پیشونیم نوشتن " بدترین آدم روی زمین، لطفا نزدیکش نشوید! "

بابام توی کوچمو نصف شبی روباه دیده!!!!
شبا شیفت میکنم تو بدن روباه

شاید اونقدر هندونه خوردن و تا لب مرگ رفتن رو امتحان کنم. حداقل اگه اون‌ هم امتحان نکنم، یبار حدود ۳ سال پیش روی اپن نشسته بودم و تنهایی ساعت ۱۲ شب همه سرگل های شیرین هندونه رو خورده بودم یا حتی الان، یه دستی کتاب خوندن و ورق زدن صفحه ها و یه دست دیگه هندونه خوردن رو امتحان کردم.
در منباب هندونه باید گفت کامله! شیرینه، خنکه سرخ و سفیده. بنظرم باید وقتی میرفتی میوه فروشی یه بخش داشت میگفتن، آقا!‌ خانم! گرمه‌ خسته ای؟ بفرما هندونه شسته خنک قاچ شده داریم، اونوقت شاید به زندگی توی اینجا امیدوار تر میشدم.
حداقل هندونه ساکته و حسودی نمیکنه. آدمارو دور نمیکنه یا هرجوری زیرپوستی یا علنی سعی نمیکنه آدم بسازه.
حالا میگید چطوری آدم میسازن؟
یعنی تو چشمات نگاه میکنن و باهات حرف میزنن جوری که کاش یکی دیگه بودی یا کاش جور دیگه ای بودی یا اینکارو بکن تا اونجوری باشی حتی وقتی خودت‌ نمیخوای و ازشون‌ نمیپرسی.
بهش میگن پروسه ادم‌ سازی. مثل اسباب بازی سازی.
اینقدر ساخته میشیم تا یه روزی میبینم کجاست‌ اون‌ادم‌ قدیمی چقدر دلتنگشیم.
مثل اینکه چطوری هندونه رو برای خودش دوست داریم؟ آدمارو برای خودشون دوست داشته باشیم نه به چشم ملات اولیه آدم سازی بهشون نگاه کنیم.

توی مغزم یه چیزی... نیست متاسفانه.
هرجوری فکر میکنم داخل مغزم چیزی نیست صدای خالی بودنش تو گوشم میپیچه.